Maria Mikuła
Wiceprezes Katolickiego Stowarzyszenia na rzecz Osób Niepełnosprawnych „Tęcza”

Anna Bensz-Idziak: - W czerwcu 2007 r. obchodzić będziemy 10-lecie pobytu Jana Pawła II w naszej diecezji. Jak wspomina Pani ten dzień?

Maria Mikuła: - Ogromna radość napełniała serca moje i moich bliskich, że dane jest nam spotkać się z Ojcem Świętym w naszej diecezji. To wielkie wyróżnienie i zaszczyt. Jadąc do Gorzowa, zastanawiałam się, czy uda mi się choć z daleka zobaczyć Ojca Świętego, czy będę dobrze słyszała to, co będzie do nas mówił. Na miejscu skierowano nas do bocznego sektora, z którego nie było widać ołtarza (towarzyszył nam obraz na telebimie). Usadowiliśmy się tuż przy płocie, wyznaczającym granicę sektora. Kiedy plac ogarnęło poruszenie, bo nasz wspaniały Gość ukazał się na drodze dojazdowej, nagle okazało się że papamobil przejedzie tuż obok nas. Cóż… Popłynęły łzy szczęścia. Mogliśmy spotkać się z Ojcem Świętym tak blisko, prawie na wyciągnięcie ręki, poczuć jego wzrok na sobie, zobaczyć jego ciepły serdeczny uśmiech.

- Czy po 10 latach od tamtego pamiętnego dnia nasza wiara jest mocniejsza?

- Myślę, że 10 lat temu, jak i w następnych latach mieliśmy wiele okazji, aby wsłuchiwać się w słowa Ojca Świętego. Z całą pewnością wielu odnalazło sens życia. Wiele osób umocniło się w wierze, na pewno wiara stała się dojrzalsza - to w wymiarze jednostkowym. Patrząc jednak szerzej na społeczeństwo, trudno powiedzieć, że nasza wiara jest mocniejsza, gdyż codzienność daje nam dużo przykładów na to, iż zbyt mało liczymy się z Panem Bogiem, a dokonywane wybory i rozwiązania różnych problemów społecznych często dzieją się na płaszczyźnie laickiej, jakby Boga nie było.

- Swoją homilię w Gorzowie Wlkp. Jan Paweł II poświęcił świadectwu chrześcijańskiemu. W jaki sposób Katolickie Stowarzyszenie na rzecz Osób Niepełnosprawnych „Tęcza” świadczy w codziennym życiu, w konkretnych czynach o Chrystusie?

- Katolickie Stowarzyszenie na rzecz Osób Niepełnosprawnych „Tęcza” powstało prawie półtora roku po wizycie Ojca Świętego. Grono osób inicjujących działalność stowarzyszenia od samego początku było przekonane o tym, że aby autentycznie pomagać ludziom niepełnosprawnym czy chorym, często opuszczonym przez najbliższych i odsuniętym na margines życia społecznego, trzeba na co dzień żyć Ewangelią. Trzeba na pierwszym miejscu postawić Chrystusa, aby czerpać siły do tej szczególnej pracy, jaką jest służba dla potrzebującego człowieka. Poprzez dzieła, które prowadzi, stowarzyszenie realizuje na co dzień swoją misję. Otaczamy opieką osoby z niepełnosprawnością intelektualną, chore psychicznie, cierpiące na różne choroby, otępienie, depresje czy też inne zaburzenia, które wymagają interwencji psychiatrycznej. Wszędzie, gdzie tylko jest to możliwe, ukazujemy olbrzymi potencjał drzemiący w naszych podopiecznych. Uczymy szacunku do drugiego człowieka bez względu na jego status. Staramy się budować cywilizację miłości.

- Jan Paweł II mówił wówczas: „Staną przed wami nowe zadania. Miejcie odwagę je podejmować”. Jakie zadania ewangelizacyjne stowarzyszenie widzi przed sobą dzisiaj?

- Nasze stowarzyszenie poprzez swoją działalność wpisuje się w ewangelizację, gdyż prowadząc warsztat terapii zajęciowej dla osób z upośledzeniem umysłowym, klub „Kolory Życia” dla osób leczonych psychiatrycznie, świetlicę „Kropelki” dla dzieci i młodzieży z różnymi dysfunkcjami, kształtuje w jakimś stopniu te środowiska. Pomagamy radzić sobie z niepełnosprawnością, cierpieniem, odrzuceniem. Uczymy aktywności społecznej poprzez organizowanie różnych imprez dla osób niepełnosprawnych i ich rodzin - przygotowujemy średnio siedem dużych imprez w roku. Przymierzamy się też do pewnego eksperymentu - chcemy spróbować przeprowadzić w szkole rekolekcje, które mogłyby otworzyć młodzież na człowieka niepełnosprawnego. W dalszej przyszłości chcielibyśmy otworzyć w diecezji dom rekreacyjno-rekolekcyjny.

- Zdaniem Papieża, „nie może być autentycznego świadectwa chrześcijańskiego bez modlitwy”. Jakie miejsce zajmują modlitwa i formacja duchowa w życiu stowarzyszenia?

- Osoby pracujące w stowarzyszeniu i nasi podopieczni czynnie uczestniczą w życiu Kościoła. Wszyscy tworzymy szczególną wspólnotę osób zatroskanych o siebie nawzajem. Codziennie w modlitwie różańcowej polecamy Matce Bożej wszystkie nasze indywidualne i wspólne sprawy. Podopieczni mają systematyczny kontakt z kapłanem. Podczas tych spotkań korzystają z sakramentu pokuty, omawiają nurtujące problemy. Rozmowa z kapłanem jest formą katechezy. Raz w miesiącu wszyscy uczestniczymy we Mszy św. sprawowanej w naszych intencjach. Aktywnie włączamy się w przygotowania i oprawę Mszy św. z okazji Dnia Chorych oraz podczas Diecezjalnej Pielgrzymki Chorych i Niepełnosprawnych w Rokitnie. W prowadzonych placówkach obchodzimy uroczyście święta. Organizujemy wigilię, spotkania opłatkowe, śniadania wielkanocne. Od około roku jako sympatycy Wspólnoty Cichych Pracowników Krzyża próbujemy odczytać naszą misję w Kościele w jeszcze innym wymiarze, gdyż w osobach chorych, cierpiących i niepełnosprawnych tkwi wielki potencjał warunkujący trwałość, jakość i skuteczność misji Kościoła.

- Czy nasz słynny okrzyk: „Pomożemy!” znaczy dziś coś jeszcze?

- 10 lat temu w Gorzowie okrzyk: „Pomożemy!” był bardzo szczerą i spontaniczną reakcją zgromadzonych. Myślę, ze nie okazał się on pustosłowiem, ponieważ w minionych latach obserwowaliśmy dużo różnorodnych i nowych inicjatyw ludzi świeckich zatroskanych o Kościół diecezjalny. Przy parafiach powstało wiele dzieł niosących wszechstronną pomoc ludziom biednym, potrzebującym czy zagubionym, szukającym sensu życia. Dzieła te funkcjonują do chwili obecnej, rozwijają się i każde zgodnie ze swoją misją wpisuje się w apostolską działalność Kościoła.

Po 10 latach w Katolickim Stowarzyszeniu na rzecz Osób Niepełnosprawnych „Tęcza” Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej

Stowarzyszenie powstało w 1998 r. jako odpowiedź na zapotrzebowanie lokalnego środowiska osób niepełnosprawnych i ich rodzin. Jest organizacją pozarządową działającą na terenie diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Stowarzyszenie posiada osobowość prawną, kościelną i cywilną, zrzesza katolików sprawnych i niepełnosprawnych. Członkiem można zostać po złożeniu pisemnej deklaracji. Członkami wspierającymi mogą być organizacje, instytucje i zakłady.

Cele i zadania:
- pogłębianie formacji religijnej;
- działanie na rzecz wyrównywania szans osób niepełnosprawnych;
- organizowanie życia osobom niepełnosprawnym i ich bliskim;
- podejmowanie inicjatyw społecznych i gospodarczych mających na celu pomoc osobom niepełnosprawnym;
- reprezentowanie ich interesów wobec władz publicznych;
- niesienie pomocy moralnej, materialnej i prawnej;
- współpraca z innymi organizacjami działającymi na rzecz osób niepełnosprawnych, samorządem i PFRON-em.

Formy działalności stowarzyszenia:
- Warsztat Terapii Zajęciowej „Tęcza” dla osób z niepełnosprawnością intelektualną - dla 20 uczestników z dysfunkcją intelektualną, posiadających orzeczenie o stopniu niepełnosprawności ze wskazaniem do terapii zajęciowej. Placówka pobytu dziennego;
- Klub „Kolory Życia” dla dorosłych osób z zaburzeniami psychicznymi, nerwicowymi i depresją - należą do niego osoby leczone psychiatrycznie z powodu różnych zaburzeń. Zajęcia odbywają się w godzinach popołudniowych;
- Świetlica integracyjno-terapeutyczna dla dzieci z różnymi dysfunkcjami; świetlica dla dzieci i młodzieży z zespołem Downa;
- wyjazdowe formy rehabilitacji, wyjazdy turystyczne, integracyjno-rekreacyjne;
- udział w życiu Kościoła;
- spotkania okolicznościowe, koncerty i imprezy integracyjne;