Ewangelia wierszem opowiedziana

www.pl.wikipedia.org

Bądź na bieżąco!

Święto Świętej Rodziny Rok C

Odnalezienie w świątyni

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Kościół w pierwszą niedzielę Oktawy Bożego Narodzenia
świętuje Święto Świętej Rodziny, dając nam okazję do rozważań fundamentalnych
na temat życia ludzkiego, oraz do refleksji o szacunku i miłości dla starszych rodziców,
zgodnie z przykazaniem Bożym, które - jako jedno tylko -
ma obietnicę szczęścia i błogosławieństwa Bożego,
gdy spotka się ze zrozumieniem dzieci.

Ewangelia Łukasza z tego święta w Roku C
mówi o wielkiej pobożności Świętych Rodziców Jezusa,
którzy - zgodnie z tradycją swoich ojców -
«chodzą co roku do Jerozolimy na Święto Paschy» /Łk 2,41/,
tak też uczą swego jedynego Syna, który - jak się później okazało -
najpierw był Synem Bożym i dla spraw Jego posłanym do ludzi.

«Gdy więc Jezus miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym» /Łk 2,42/.
Szli dobrze sobie znaną drogą przez pustynię, góry Galilei i Judei
razem z innymi pielgrzymami, wśród których poznali swoich krewnych i znajomych.
Był z nimi Jezus, już w wieku młodzieńczym, bawiący się z innymi dziećmi,
które - jak On - kończyły w tym czasie wiek dziecięcy i szły do świątyni,
by tam po raz pierwszy w sposób świadomy złożyć własną ofiarę.

W Roku Wiary my sami udajemy się fizycznie i duchowo z pielgrzymką do Miasta Świętego,
aby tam nie tylko zapłakać przy «Murze płaczu» nad niedolą narodów,
które czynią wojnę i nie dbają o swoich obywateli wtrącając ich w większą biedę,
ale także nad sobą i nad aktualną kondycją naszej duszy czarnej od grzechów świata tego,
w którym brat nienawidzi brata i siostra zazdrości swej siostrze jej powodzenia,
bogaty pomnaża swoje bogactwa na krzywdzie biednych ludzi.

«Mur płaczu» - niemy świadek historii życia wielu skromnych ludzi,
gdy przez Palestynę ciągnęły wojska wielu mściwych ludów
depcząc największą świętość Narodu Wybranego - Jego Świątynię
i gdy w obronie grobu Pańskiego stanęli z całej Europy szlachetni rycerze,
którzy w wyprawach krzyżowych bronili miejsc świętych, chrześcijańskich świątyń,
tak trzeba i w naszych czasach bronić wiary, godności życia w chrześcijańskim świecie.

Reklama

Trzeba nam z odwagą stanąć w gronie mędrców z tego świata,
którzy na współczesnych «areopagach» toczą swoje filozoficzne, niedorzeczne dysputy,
negujące istnienie Boga i burzące ustanowione przez Niego
od początku istnienia świata w prawie natury i w Objawieniu porządki wszechrzeczy,
tak jak to jeszcze Dziecię w Jerozolimskiej Świątyni toczyło rozmowy nader naukowe
z nauczycielami Tory i wiary w Jedynego Boga.

Wpierw jednak, gdy sami zagubieni we Wszechświecie
odkryjemy wreszcie, żeśmy na drogach naszego pielgrzymowania zagubili Boga
i nie mogąc Go znaleźć wśród pielgrzymów wspólnej drogi
udamy się z powrotem zwiedzać kolejne ziemskie świątynie,
to baczmy, abyśmy nie przeoczyli w nich Tego, który od Boga przychodzi i jest Bogiem,
obecnym dla każdego człowieka w sprawach, które należą do Jego Ojca /por. Łk 2,49/.

Tak trzeba nam szukać Boga aż do skutku, jak Jego Święci Rodzice,
by wspólnie z Nimi móc przeżyć radość spotkania i odnalezienia,
nawet gdy wyrażamy swój żal - spowodowany naszym zaniedbaniem -
wobec Boga, który się przed nami ukrył i zagubił,
i teraz słyszy nasze rozgoryczenie: «Czemuś nam to uczynił?
… z bólem serca szukaliśmy Ciebie» /por. Łk 2,48/

On nam odpowie - nie koniecznie słowami - że Jego misją,
podobnie jak i naszą - jest być w tym, co należy do dzieł Jego Ojca /por. Łk 2,49/,
a więc: głoszenie słowa, świadectwo życia, heroizm w obronie wartości,
poświęcenie, ofiara, dar z własnego życia dla kogoś drugiego i dla Boga.
«Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami»
/por. Łk 2,47/. My także trwamy w zadziwieniu i w kontemplacji.

Reklama

Gdy więc to wszystko zobaczyli Jego Święci Rodzice
i usłyszeli, co o Nim mówią Profesorowie i zgromadzeni tam wszyscy mędrcy,
zdumieli się bardzo, a nie rozumiejąc «tego, co im powiedział» /Łk 2,50/,
udali się z Nim w drogę do Nazaretu, gdzie pozostał im poddany
«czyniąc postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i ludzi» /por. Łk 2,52/,
- co «Matka Jego chowała wiernie w swoim sercu» /por. Łk 2,51/.

Czyniła tak aż do czasu, kiedy wezwał Go świętym powołaniem
Jego Ojciec, a nasz Bóg dając podstawy do tego,
aby mówić o Jego pełnym trudu i poświecenia dla braci i sióstr życiu
oraz heroicznej śmierci w ofierze dla naszego zbawienia,
czym dał przykład tego, jak my sami w swoim życiu i posłudze -
także w Roku Wiary - zwyciężać mamy wszystkie przeciwności oraz burze.

2012-12-27 13:05

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Otwarcie Roku Wiary

Niedziela łódzka 44/2012, str. 1

Anna Skopińska

[ TEMATY ]

Rok Wiary

Maria Niedziela

Uroczystej Mszy św. przewodniczył abp Marek Jędraszewski; od lewej: bp Ireneusz Pękalski, abp Władysław Ziółek, od prawej bp Adam Lepa

Wiara jest mądrością Bożą daną nam jako łaska, jako bezcenny, nieporównywalny z niczym na ziemi dar. Jakże Bogu nie dziękować za tę mądrość, dzięki której rozświetlają się mroki naszej egzystencji i odkrywa sens dźwigania krzyża codzienności, aż po wieczność? Za tę wiarę, która niesie zwycięstwo? - pytał abp Marek Jędraszewski podczas Mszy św. otwierającej Rok Wiary w naszej archidiecezji. Ksiądz Arcybiskup przewodniczył koncelebrowanej Eucharystii w łódzkiej archikatedrze. W uroczystości uczestniczyli: abp senior Władysław Ziółek, bp Adam Lepa, bp Ireneusz Pękalski oraz kilkudziesięciu kapłanów z archidiecezji łódzkiej. Obecni byli klerycy łódzkiego seminarium, siostry zakonne oraz rzesza wiernych. Po Komunii św. delegacje poszczególnych dekanatów odebrały z rąk Księży Biskupów Katechizm Kościoła Katolickiego i zbiór dokumentów Soboru Watykańskiego II. W procesji z darami niesiono najstarszą księgę chrztu z terenu diecezji. Oprawę muzyczną uroczystości zapewnił zespół „Anawim” z parafii Najświętszej Eucharystii w Łodzi pod dyrekcją ks. Grzegorza Kopytowskiego.
W homilii Metropolita łódzki podkreślił, że rozpoczynając Rok Wiary musimy jeszcze bardziej zanurzyć się, pojąć, kontemplować i rozważać Credo. Odkrywać moc osobistego wyznania wiary i nieustannie pamiętać o słowach św. Jana: „Kto zwycięża świat, jeśli nie ten kto wierzy, że Jezus jest Synem Bożym?”. W tym szczególnym czasie mają nam pomóc dwie księgi - swoiste symbole Roku Wiary: Księga Soboru Watykańskiego II oraz Katechizm Kościoła Katolickiego. Abp Marek Jędraszewski wspomniał wydarzenia z 17 kwietnia 1966 r. z Poznania, w których sam uczestniczył. Ówczesne władze PRL przymusem zgromadziły ludzi, by wobec nich obrażać Prymasa Tysiąclecia i Episkopat. Poznaniacy zamanifestowali wtedy swoją wiarę i przywiązanie do Kościoła, rzucając symbole komunistyczne na bruk. Zrobili tak wszyscy obecni. - bo mieli odwagę - mówił Ksiądz Arcybiskup - trzeba wracać do tamtych wydarzeń, by wiedzieć, jak postępować dzisiaj. By nasza wiara była jak płomień, by rozświetlała nas na zewnątrz i otwierała na Boże słowo. - By życie było tak-tak, nie-nie przed Bogiem, oto zadanie, które stoi przed nami - powiedział. Wzorcami są dla nas Maryja i św. Józef, św. Stanisław Kostka, św. Maksymilian Kolbe i św. Faustyna.

CZYTAJ DALEJ

Św. Wojciech, Biskup, Męczennik - Patron Polski

Niedziela podlaska 16/2002

Alumn Łukasz Gąsior

Obok Matki Bożej Królowej Polski i św. Stanisława, św. Wojciech jest patronem Polski oraz patronem archidiecezji gnieźnieńskiej, gdańskiej i warmińskiej; diecezji elbląskiej i koszalińsko-kołobrzeskiej. Jego wizerunek widnieje również w herbach miast. W Gnieźnie, co roku, w uroczystość św. Wojciecha zbiera się cały Episkopat Polski.

Urodził się ok. 956 r. w czeskich Libicach. Ojciec jego, Sławnik, był głową możnego rodu, panującego wówczas w Niemczech. Matka św. Wojciecha, Strzyżewska, pochodziła z nie mniej znakomitej rodziny. Wojciech był przedostatnim z siedmiu synów. Ks. Piotr Skarga w Żywotach Świętych tak opisuje małego Wojciecha: "Będąc niemowlęciem gdy zachorował, żałość niemałą rodzicom uczynił, którzy pragnąc zdrowia jego, P. Bogu go poślubili, woląc raczej żywym go między sługami kościelnymi widząc, niż na śmierć jego patrzeć. Gdy zanieśli na pół umarłego do ołtarza Przeczystej Matki Bożej, prosząc, aby ona na służbę Synowi Swemu nowego a maluczkiego sługę zaleciła, a zdrowie mu do tego zjednała, wnet dzieciątko ozdrowiało". Był to zwyczaj upraszania u Pana Boga zdrowia dla dziecka, z zobowiązaniem oddania go na służbę Bożą.

Św. Wojciech kształcił się w Magdeburgu pod opieką tamtejszego arcybiskupa Adalbertusa. Ku jego czci przyjął w czasie bierzmowania imię Adalbertus i pod nim znany jest w średniowiecznej literaturze łacińskiej oraz na Zachodzie. Z Magdeburga jako dwudziestopięcioletni subdiakon wrócił do Czech, przyjął pozostałe święcenia, 3 czerwca 983 r. otrzymał pastorał, a pod koniec tego miesiąca został konsekrowany na drugiego biskupa Pragi.

Wbrew przyjętemu zwyczajowi nie objął diecezji w paradzie, ale boso. Skromne dobra biskupie dzielił na utrzymanie budynków i sprzętu kościelnego, na ubogich i więźniów, których sam odwiedzał. Szczególnie dużo uwagi poświęcił sprawie wykupu niewolników - chrześcijan. Po kilku latach, rozdał wszystko, co posiadał i udał się do Rzymu. Za radą papieża Jana XV wstąpił do klasztoru benedyktynów. Tu zaznał spokoju wewnętrznego, oddając się żarliwej modlitwie.

Przychylając się do prośby papieża, wiosną 992 r. wrócił do Pragi i zajął się sprawami kościelnymi w Czechach. Ale stosunki wewnętrzne się zaostrzyły, a zatarg z księciem Bolesławem II zmusił go do powtórnego opuszczenia kraju. Znowu wrócił do Włoch, gdzie zaczął snuć plany działalności misyjnej. Jego celem misyjnym była Polska. Tu podsunięto mu myśl o pogańskich Prusach, nękających granice Bolesława Chrobrego.

W porozumieniu z Księciem popłynął łodzią do Gdańska, stamtąd zaś morzem w kierunku ujścia Pregoły. Towarzyszem tej podróży był prezbiter Benedykt Bogusz i brat Radzim Gaudent. Od początku spotkał się z wrogością, a kiedy mimo to próbował rozpocząć pracę misyjną, został zabity przez pogańskiego kapłana. Zabito go strzałami z łuku, odcięto mu głowę i wbito na żerdź. Cudem uratowali się jego dwaj towarzysze, którzy zdali w Gnieźnie relację o męczeńskiej śmierci św. Wojciecha. Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i pochował z należytymi honorami. Zginął w wieku 40 lat.

Św. Wojciech jest współpatronem Polski, której wedle legendy miał także dać jej pierwszy hymn Bogurodzica Dziewica. Po dziś dzień śpiewa się go uroczyście w katedrze gnieźnieńskiej. W 999 r. papież Sylwester II wpisał go w poczet świętych. Staraniem Bolesława Chrobrego, papież utworzył w Gnieźnie metropolię, której patronem został św. Wojciech. Około 1127 r. powstały słynne "drzwi gnieźnieńskie", na których zostało utrwalonych rzeźbą w spiżu 18 scen z życia św. Wojciecha. W 1928 r. na prośbę ówczesnego Prymasa Polski - Augusta Kardynała Hlonda, relikwie z Rzymu przeniesiono do skarbca katedry gnieźnieńskiej. W 1980 r. diecezja warmińska otrzymała, ufundowany przez ówczesnego biskupa warmińskiego Józefa Glempa, relikwiarz św. Wojciecha.

W diecezji drohiczyńskiej jest także kościół pod wezwaniem św. Wojciecha w Skibniewie (dekanat sterdyński), gdzie proboszczem jest obecnie ks. Franciszek Szulak. 4 kwietnia 1997 r. do tej parafii sprowadzono z Gniezna relikwie św. Wojciecha. 20 kwietnia tegoż roku odbyły się w parafii diecezjalne obchody tysiąclecia śmierci św. Wojciecha.

CZYTAJ DALEJ