Z powodu pandemii, która przereorganizowała i wiele działań duszpasterskich, nie ma oficjalnych obchodów tej rocznicy. Warto jednak tego dnia otoczyć naszego biskupa szczególną modlitwą.
Posługę biskup Tadeusz objął po bp. Stefanie Regmuncie, który ze względu na stan zdrowia poprosił papieża Franciszka o przyjęcie rezygnacji ze sprawowanego urzędu. Warto przypomnieć przy tej okazji podstawowe fakty z życia i posługi naszego obecnego pasterza. Ksiądz Lityński po święceniach kapłańskich pracował jako wikariusz w Ołoboku oraz w parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Głogowie. Jako proboszcz tworzył parafię w Ochli, a po 6 latach został proboszczem w parafii Chrystusa Króla w Gorzowie. Na forum diecezjalnym był zaangażowany w Sądzie Biskupim w Gorzowie, gdzie pełnił różne funkcje, a na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie ukończył studia z prawa kanonicznego. 28 kwietnia 2012 r. papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, przydzielając mu stolicę tytularną Cemerinianus. Święceń biskupich udzielili mu abp Celestino Migliore, ówczesny nuncjusz apostolski w Polsce, oraz abp Andrzej Dzięga, metropolita szczecińsko-kamieński, i bp Regmunt.
Warto podkreślić, że bp Lityński jest pierwszym biskupem zielonogórsko-gorzowskim pochodzącym z miejscowego duchowieństwa. Do obecnej posługi został powołany przez papieża Franciszka 23 listopada 2015 r., a 5 stycznia 2016 r. bp Lityński odbył ingres do gorzowskiej katedry.
W polskim Kościele pełni funkcję członka Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą, członka Rady Prawnej oraz Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Niemiec, jest także delegatem Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Pracowników Leśnictwa, Gospodarki Wodnej i Ochrony Środowiska.
w najbliższy piątek 11 lutego będziemy już po raz trzydziesty obchodzić ustanowiony przez św. Jana Pawła II Światowy Dzień Chorego, w tym roku pod hasłem „Bądźcie miłosierni jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6,36). Papież Franciszek w wydanym z tej okazji Orędziu przypomina, że Światowy Dzień Chorego ma „uwrażliwić lud Boży, katolickie instytucje służby zdrowia i społeczeństwo cywilne na potrzebę zwrócenia uwagi na chorych i na tych, którzy się nimi opiekują”. Przy tej, jubileuszowej okazji warto głębiej uświadomić sobie ogromny dar, z jakim Jezus przychodzi do chorych, aby nieść łaskę uzdrowienia. Tym darem jest sakrament namaszczenia chorych. Sakrament ciągle niezrozumiany.
Św. Rafał pokazuje nam, że zebrane w życiu trudne doświadczenia mogą w późniejszym czasie wydać piękny owoc. Służba wojskowa u Rosjan, udział w powstaniu styczniowym i ciężka praca na Syberii doprowadziły do tego, iż stał się cenionym spowiednikiem i kierownikiem duchowym
Święty przyszedł na świat 1 września 1835 r. w Wilnie. Na chrzcie otrzymał imię Józef. Jego ojciec, profesor matematyki na Uniwersytecie Wileńskim, troszczył się o edukację i wychowanie patriotyczne syna. W 1852 r. Józef rozpoczął naukę w Mikołajewskiej Szkole Inżynierii Wojskowej w Petersburgu, wstępując jednocześnie do wojska rosyjskiego. Po trzech latach uzyskał tytuł inżyniera i został adiunktem matematyki i mechaniki budowlanej. Równocześnie rozwijała się jego kariera wojskowa i awansował do stopnia porucznika. Wtedy właśnie przestał przystępować do sakramentów świętych, do kościoła chodził rzadko, przeżywał rozterki wewnętrzne, a także kłopoty związane ze swoją narodowością, służbą w wojsku rosyjskim. Wciąż jednak stawiał sobie pytanie o sens życia, szukając na nie odpowiedzi w dziełach filozoficznych i teologicznych. Czując, że zbliża się powstanie, podał się do dymisji, aby móc służyć swoją wiedzą wojskową i umiejętnościami rodakom. Został członkiem Rządu Narodowego i objął stanowisko ministra wojny w rejonie Wilna. Przystępując do powstania Kalinowski uważał, że nie ma ono szans powodzenia, ponieważ znał dobrze sytuację militarną wojsk rosyjskich, stacjonujących na owych terenach. Mimo to uznał, że nie wolno mu stać na uboczu „sprawy uważanej wówczas za istotnie narodową”. Po niepowodzeniu powstania, 24 marca 1864 r., został aresztowany i skazany początkowo na karę śmierci, którą dzięki protekcji rodziny i znajomych z czasów służby w wojsku rosyjskim, zamieniono na 10 lat przymusowych prac w warzelniach soli na Syberii.
W bazylice Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach, odbyła się III Pielgrzymka Wdów i Wdowców. W samo południe Mszy świętej przewodniczył ks. bp Jan Zając.
Zebranych w świątyni w niedzielę 16 listopada przywitał ks. Zbigniew Bielas. Rektor Sanktuarium Bożego Miłosierdzia powiedział do zebranych w bazylice: – Przybywacie dziś do Kościoła Jubileuszowego Roku Świętego. Przypomina nam o tym płonąca przy ołtarzu świeca, którą w Święto Świętej Rodziny w zeszłym roku otrzymaliśmy z rąk Księdza Arcybiskupa Marka Jędraszewskiego.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
