Podwójne święto

Ojciec Święty odwiedził Lublin, z którym był związany niemal przez ćwierć wieku pracy na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, tylko jeden raz. 9 czerwca 1987 r. podczas 3. pielgrzymki do Ojczyzny spędził w mieście cały dzień. Nawiedził wówczas były obóz koncentracyjny na Majdanku, katedrę lubelską oraz KUL. Centralnym punktem wizyty była Msza św. celebrowana przy wznoszonym kościele pw. Świętej Rodziny dla milionowej rzeszy wiernych. Po 30 latach od tamtych wydarzeń biskupi, kapłani, osoby życia konsekrowanego oraz świeccy zgromadzili się w tym samym miejscu, by uczestniczyć w poświęceniu „papieskiej” świątyni. Do tego historycznego wydarzenia wierni parafii już zawsze kojarzonej z osobą św. Jana Pawła II przygotowali się pod kierunkiem proboszcza ks. prał. Tadeusza Pajurka przez udział w misjach świętych oraz tygodniowych uroczystościach upamiętniających wizytę Ojca Świętego.

W uprzywilejowanej świątyni

Reklama

W piątkowy wieczór 9 czerwca, w świątyni na wieczność dedykowanej Bogu, ołtarz otoczyli biskupi: świętujący 55-lecie święceń kapłańskich abp Stanisław Wielgus, bp Andrzej Jeż z Tarnowa, bp Jan Śrutwa z Zamościa, bp Antoni Dydycz z Drohiczyna, bp Edward Frankowski z Sandomierza, bp Artur Miziński – sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski, bp Ryszard Karpiński, bp Mieczysław Cisło i bp Józef Wróbel, którzy pod przewodnictwem abp. Stanisława Budzika sprawowali jubileuszową Mszę św. Wśród kapłanów obecni byli m.in. ks. kan. Ryszard Jurak – budowniczy papieskiej świątyni oraz jej obecny proboszcz ks. prał. Tadeusz Pajurek. W kościele oraz wokół niego miejsca zajęli liczni przedstawiciele różnego szczebla władz i instytucji z wojewodą Przemysławem Czarnkiem. Wśród obecnych wyróżniały się siostry ze Zgromadzenia Rodziny Betańskiej, które w gościnnych progach domu parafialnego założyły dom generalny. – Przez konsekrację świątyni uprzywilejowanej przez pobyt św. Jana Pawła II wpisujemy datę 9 czerwca już na zawsze jako podwójne święto: rocznicę obecności Papieża Polaka w Lublinie i rocznicę poświęcenia kościoła – mówił we wprowadzeniu do Liturgii abp Stanisław Budzik. Przywołując słowa papieża Benedykta XVI, podkreślał, że „Jan Paweł II odszedł, ale się nie oddalił”. – Te słowa są dziś szczególnie aktualne, gdy jak żywe wracają w pamięci obrazy spotkania z Janem Pawłem II przed 30 laty przez tych, którzy byli świadkami historycznych zdarzeń – mówił Ksiądz Arcybiskup, przywołując m.in. kapłanów wyświęconych przez Ojca Świętego w Lublinie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wdzięczni za dar Papieża Polaka

W homilii abp Stanisław Budzik powrócił do wydarzeń sprzed 30 lat oraz do słów Ojca Świętego. Szczegółowo przypomniał przebieg historycznej wizyty i najważniejsze słowa Piotra naszych czasów, które na zawsze zapisały się w pamięci i sercach mieszkańców miasta i diecezji. – Dziś, w rocznicę pobytu Papieża Polaka w naszym mieście i na tym miejscu, spotykamy się, by podziękować Bogu za dar wielkiego i świętego papieża. Dziękujemy także za świątynię, która nas jednoczy. Chcemy ją uroczyście konsekrować, czyli poświęcić Bogu. Jest ona naszym darem dla Boga, ale jest równocześnie darem Boga dla nas – mówił Ksiądz Arcybiskup.

Metropolita przywołał historię powstania świątyni, przy której Ojciec Święty sprawował Eucharystię. – 35 lat temu, w 1982 r. bp Bolesław Pylak otrzymał od ówczesnego wojewody zapewnienie, że będzie mógł wybudować kościół na Czubach. Ta nowa dzielnica liczyła wówczas ok. 6 tys. ludzi. Prowadzenie prac budowlanych powierzono ks. Ryszardowi Jurakowi, który wybudował już kościół w Grabówkach. W grudniu 1982 r. bp Zygmunt Kamiński poświęcił tymczasową kaplicę oraz plac przeznaczony pod budowę kościoła. Wtedy też biskup lubelski powołał do życia samodzielny ośrodek duszpasterski pw. Świętej Rodziny, który dwa lata później stał się parafią – przypomniał abp Budzik. Metropolita wyraził wdzięczność budowniczemu kościoła ks. Jurakowi, który przez 33 lata troszczył się o duchowy i materialny rozwój parafii, a także o upamiętnienie św. Jana Pawła II. Jak podkreślał, dwa lata temu dziedzictwo to przejął ks. Pajurek, który wniósł w życie wspólnoty imponujące doświadczenie i zaangażowanie w sprawy Kościoła i sprawy człowieka. Gratulując całej parafii, abp Stanisław Budzik życzył, by życie osobiste, rodzinne i społeczne papieskiej wspólnoty kształtowane było na wzór życia i miłości Świętej Rodziny i wsparte wstawiennictwem świętego papieża.

Dziękując Bogu za historyczną wizytę Ojca Świętego w Lublinie i kolejną rocznicę tego wydarzenia, ubogaconą konsekracją kościoła, ks. Tadeusz Pajurek poinformował, że szczególnymi znakami wdzięczności są najnowszy album papieski, wydany staraniem parafii, oraz plany powołania wspólnoty Rycerzy Kolumba. Po Eucharystii odbył się koncert dedykowany św. Janowi Pawłowi II.

Hasło tegorocznego Dnia Papieskiego „Jan Paweł II – Papież Dialogu” – doskonale ujmuje relację młodzieży z polskim Papieżem. Jan Paweł II chciał wyjść naprzeciw młodym i dlatego postanowił spotykać się z nimi na Światowych Dniach Młodzieży. Choć przybywały na te spotkania tłumy, to każdy czuł się dotknięty miłością. Miłością Chrystusową, którą młodzi czuli w osobie Jana Pawła II. Ten wielki Polak ufał nam, młodym. Każdy z nas czuł, że w jego słowach nie ma fałszu i dlatego zawsze żywiołowo odpowiadaliśmy na jego wezwanie. Byliśmy wierni, chcieliśmy słuchać jeszcze więcej jego słów. A teraz, gdy go nie ma wśród nas, czujemy, że on nadal do nas woła – bogactwem swej nauki. Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, która jest organizatorem corocznie odbywającego się Dnia Papieskiego, otacza opieką stypendialną zdolną młodzież z ubogich rodzin. Każdy stypendysta w czasie wakacji uczestniczy w ramach stypendium w obozie formacyjnym. Na tych obozach doskonale widać, że słowa Papieża są dla nas nadzieją, którą pragniemy zgłębiać. Dlaczego? Ponieważ Jan Paweł II mówił do nas prosto i dobitnie. Nie owijał w bawełnę. Stawiał nam wymagania, abyśmy potrafili czerpać w przyszłości z pełni człowieczeństwa. W swej pierwszej encyklice pisał: „Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa” („Redemptor hominis”, 10). W tych słowach zawiera się duch panujący we wspólnocie fundacyjnej. Spotykając się na obozach, rekolekcjach czy spotkaniach w ciągu roku szkolnego i akademickiego, możemy rozmawiać ze sobą, czerpać od siebie nawzajem wartości, którymi żyjemy, a dzięki temu odkrywać swoją własną drogę do Chrystusa – swoje powołanie. Jan Paweł II wiedział, czego poszukuje nasze serce: „Młodzi w gruncie rzeczy szukają zawsze piękna w miłości, chcą, ażeby ich miłość była piękna. Jeśli ulegają swoim słabościom, jeżeli idą za tym wszystkim, co można by nazwać «zgorszeniem współczesnego świata», a jest ono, niestety, bardzo rozpowszechnione, to w głębi serca pragną pięknej i czystej miłości. Odnosi się to i do chłopców, i do dziewcząt. I ostatecznie wiedzą, że takiej miłości nikt im nie może dać, jak tylko Pan Bóg. I dlatego gotowi są pójść za Chrystusem bez względu na ofiary, jakie z tym mogą być związane” („Przekroczyć próg nadziei”, 19). Dzięki obozowym spotkaniom oraz rozmowom z fundacyjnymi przyjaciółmi czy naszymi opiekunami – księżmi koordynatorami łatwiej nam wcielać w życie nauczanie papieskie. A nie jest to łatwe, bo – jak mówił Jan Paweł II: „Dziś cywilizacja śmierci proponuje wam między innymi tak zwaną wolną miłość. Dochodzi w tym wypaczeniu miłości do profanacji jednej z najbardziej drogich i świętych wartości, bo rozwiązłość nie jest ani miłością, ani wolnością. «Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża, co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe» (Rz 12, 2) – napomina nas św. Paweł. Nie lękajcie się żyć wbrew obiegowym opiniom i sprzecznym z Bożym prawem propozycjom. Odwaga wiary wiele kosztuje, ale wy nie możecie przegrać miłości! Nie dajcie się zniewolić! Nie dajcie się uwieść ułudom szczęścia, za które musielibyście zapłacić zbyt wysoką cenę, cenę nieuleczalnych często zranień lub nawet złamanego życia własnego i cudzego! Pragnę wam powtórzyć to, co kiedyś już powiedziałem do młodzieży na innym kontynencie: «Tylko czyste serce może w pełni kochać Boga! Tylko czyste serce może w pełni dokonać wielkiego dzieła miłości, jakim jest małżeństwo! Tylko czyste serce może w pełni służyć drugim! (...) Nie pozwólcie, aby niszczono waszą przyszłość! Nie pozwólcie odebrać sobie bogactwa miłości! Chrońcie waszą wierność; wierność waszych przyszłych rodzin, które założycie w miłości Chrystusa»”, (Sandomierz, 12 czerwca 1999 r.). Jako stypendyści Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia” – obecni czy już pracujący absolwenci – staramy się, aby przykład naszego życia był odpowiedzią na prośby Jana Pawła II, które skierował do nas na Jasnej Górze w 1983 r.: „Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali” i tę drugą wypowiedzianą cztery lata później na Westerplatte: „Ta moc, która płynie z Chrystusa, która zawiera się w Ewangelii, jest potrzebna, aby od siebie wymagać, by postępowaniem waszym nie kierowała chęć zaspokojenia własnych pragnień za wszelką cenę, ale poczucie powinności: spełniam to, co jest słuszne, co jest moim powołaniem, co jest moim zadaniem. (...) Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje «Westerplatte». Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można «zdezerterować». Wreszcie – jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba «utrzymać» i «obronić», tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić – dla siebie i dla innych”. Wspólnota fundacyjna jest dla wielu młodych ludzi przestrzenią, w której jesteśmy w stanie poprzez różne inicjatywy bronić wartości w świecie. Każdy z nas bowiem pochodzi z różnych miejsc Polski i będzie pracował w różnych dziedzinach, gdyż nasi koledzy stypendyści studiują wszystkie możliwe kierunki. Do tego umacnia nas także dialog z Chrystusem, który pielęgnujemy przede wszystkim poprzez modlitwę. Zachęcał nas już do tego Jan Paweł II w słowach: „Moi drodzy, módlcie się i uczcie się modlitwy, czytajcie i rozważajcie słowo Boże, umacniajcie więź z Chrystusem w sakramencie pokuty i Eucharystii, zgłębiajcie problemy życia wewnętrznego i apostolstwa w młodzieżowych wspólnotach, zespołach, ruchach, organizacjach kościelnych, których jest teraz wiele w naszym kraju” (Poznań, 3 czerwca 1997 r.). Jako Żywy Pomnik Jana Pawła II będziemy czynnie włączali się w obchody tegorocznego Dnia Papieskiego. Będziemy chcieli ukazać wspólnie, jako rodzina fundacyjna, czym jest dialog i jak rozumiał go Jan Paweł II, który m.in. w przemówieniu do Konferencji Episkopatu Polski zaznaczył: „W dialogu trzeba jasno mówić, kim ja jestem, żebym mógł rozmawiać z kimś drugim, który jest inny. Trzeba bardzo jasno to mówić, bardzo stanowczo: kim ja jestem, kim ja chcę być i kim chcę pozostać. Zdajemy sobie sprawę z tego, że dialog ów nie może być łatwy, gdy prowadzi się go ze stanowiska diametralnie przeciwnych założeń światopoglądowych, ale musi być możliwy i skuteczny, jeśli domaga się tego dobro człowieka, dobro narodu i wreszcie dobro ludzkości” (Częstochowa, 1979 r.). Mamy też nadzieję, że podejmowane przez Fundację w ramach obchodów Dnia Papieskiego zagadnienia związane z dialogiem ujętym w wymiarze publicznym, indywidualnym, wewnątrzkościelnym, ekumenicznym, międzyreligijnym, kulturowym czy naukowym przyniosą owoce. q