Przywódcy 25 państw, w tym Polski, zgodzili się na szczycie UE na zawarcie „Traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w Unii Gospodarczej i Monetarnej”, czyli w skrócie - paktu fiskalnego. Ma zostać podpisany w marcu przez 25 krajów UE, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii i Czech. Pakt wejdzie w życie 1 stycznia 2013 r., przy założeniu, że do tego czasu będzie ratyfikowany przez 12 z 17 państw strefy euro. W myśl założeń paktu, odtąd będą odbywać się trzy rodzaje szczytów: zwykły szczyt UE, odbywający się po dwa razy na każdą prezydencję, ze wszystkimi 27 członkami UE; szczyt krajów paktu fiskalnego, a więc bez Wielkiej Brytanii i Czech; oraz szczyt eurostrefy, tzn. krajów, które wprowadziły walutę euro. Pakt faktycznie podzielił państwa na UE-27, UE-25 i UE-17. Jest jeszcze ta najważniejsza, nieformalna grupa: UE-2, czyli oś Berlin - Paryż, w której zapadają najistotniejsze decyzje. Nikogo już nie dziwi, kiedy przed każdym unijnym szczytem grupa UE-2, czyli kanclerz Niemiec i prezydent Francji (Merkozy) odbywają poufne, aczkolwiek najbardziej oficjalne spotkania. To oni niejako tworzą jądro decyzyjne Unii.
W myśl paktu, Polska będąc w UE-25, będzie mogła na specjalne zaproszenie przynajmniej raz na rok posłuchać, o czym radzą kraje UE-17. Ale jedynie wówczas, jeśli tematem obrad będzie sprawa konkurencyjności, zmian strefy euro oraz reform eurolandu. Mimo ostatniego miejsca przy stole, sygnatariusze paktu będą zobowiązani do wprowadzenia do prawa narodowego nowej reguły wydatkowej, która nakazuje utrzymywać deficyt strukturalny w granicach 0,5 proc. PKB pod rygorem wysokich kar finansowych - do 0,1 proc. PKB - za jego przekroczenie. Oznacza to, że Polska będzie musiała ciąć wydatki na sprawy społeczne i inwestycje rozwojowe. Kary będzie nakładał Europejski Trybunał Sprawiedliwości.
Co o tym sądzić? Przede wszystkim żal patrzeć na premiera Tuska, który wróciwszy ze szczytu UE w grudniu 2011 r., obwieścił awans Polski do europejskiej politycznej ligi mistrzów i jako jedyny przywódca kraju spoza strefy euro entuzjastycznie pochwalił ideę tzw. paktu fiskalnego. Według jego marzeń, Polska przy wspólnym stole miała współdecydować o losach Unii Europejskiej. Kto mu to obiecał? Trudno zrozumieć polskiego premiera, kiedy mówi, że płacenie na ratowanie bankrutów eurogrupy leży w interesie Polski. Nie znam również doradców premiera, którzy uznali, że polska konstytucja pozwala wyciągnąć z rezerw Narodowego Banku Polskiego 25 miliardów złotych na specjalną zrzutkę dla Międzynarodowego Funduszu Walutowego, aby ratować kraje, które są od nas zdecydowanie bogatsze.
Przypuszczam, że za polską lojalność obiecano w nagrodę premierowi stanowisko przewodniczącego Komisji Europejskiej po José Barroso. Przekonywano go, że polski głos będzie się liczył w euroobradach! A tu okazało się, że zamiast miejsca przy stole podpisaliśmy jedynie cyrograf potwierdzający udział naszego kraju w płaceniu haraczu na innych. Nie ma więc ani awansu Polski do ligi mistrzów, ani wzmocnienia traktatu lizbońskiego, ani honorów dla Tuska, natomiast usankcjonowaliśmy Europę kilku prędkości.
Nie ulega wątpliwości, że pakt fiskalny oznacza podział Unii Europejskiej, a zgoda polskiego rządu na udział w nim prowadzi do autodegradacji, gdyż w nowej sytuacji Polska nie będzie miała głosu w sprawach decydujących. Co gorsza: Polska uczestnicząc w pakcie, zobowiązuje się nie tylko do wejścia do strefy euro, ale i przyjmuje na siebie wynikające z tego zobowiązania. Chciałbym wiedzieć, co jeszcze premier Tusk ukrywa przed narodem? Niechcący przewodniczący PE Martin Schulz ujawnił, że w rozmowie z nim premier Donald Tusk zadeklarował zamiar przyjęcia euro przez Polskę do 2015 r. Mimo że informację tę natychmiast zdementował minister Jacek Rostowski, a także Martin Schulz twierdzi, że się przejęzyczył, pachnie to wielkim przekrętem.
Dlatego chciałbym jednym zdaniem przypomnieć o korzyściach, jakie osiągnęły z przyjęcia waluty euro kraje UE-17. Ceny artykułów żywnościowych wzrosły od 30 do 50 proc. Poszły w górę wszystkie opłaty, podatki i czynsze. Przekładając to na warunki polskie po wejściu do strefy euro, w przeliczeniu polski rencista otrzymałby miesięcznie ok. 200 euro, emeryt - 400 euro, a zarobki większości pracujących wyniosłyby ok. 500 euro.
Uważam, że premier powinien przed Sejmem jak najszybciej przedstawić informację na temat ustaleń unijnego szczytu dotyczących paktu fiskalnego. Wniosek w tej sprawie wpłynął już do laski marszałkowskiej. Niech naród się dowie, że rola Polski jako obserwatora przy unijnym stole już kosztowała 25 miliardów złotych. Niech ktoś to wreszcie powie, że po naszym wejściu do strefy euro dla milionów Polaków pozostanie do podziału tylko bieda. W tej sytuacji posłowie Prawa i Sprawiedliwości oraz Solidarnej Polski za kluczowe uznali ogłoszenie referendów w zasadniczych sprawach europejskich: przyjęcia paktu fiskalnego i wejścia do strefy euro.