Polityka rosyjska, jak wszystko wskazuje, osiągnęła swój cel w Gruzji: nie będzie niezależnego od Rosji tranzytu ropy i gazu do Europy, Abchazja i Osetia Południowa pozostaną satelickimi, moskiewskimi enklawami, a okrojona Gruzja raczej podzieli w dającej się przewidzieć przyszłości los Ukrainy, wciąganej na powrót w rosyjską strefę wpływów. Żeby nie było wątpliwości - zaraz po rozćwiartowaniu Gruzji na Ukrainie Julia Tymoszenko odwróciła polityczne sojusze i sprzęgła swą partię z partią prokremlowskich postkomunistów. Co nam podpowiada, że mimo „zachodniej pomocy” i w Gruzji podobny scenariusz jest możliwy, zwłaszcza gdy rosyjska agentura zacznie „rozliczać” prezydenta Saakaszwilego z jego dokonań. W tej sytuacji - gdy Unia Europejska pod francuską prezydencją uznała zasadność rosyjskiej interwencji, kwestionując tylko „nadużycie środków”... - o losach Gruzji zadecydować może wynik wyborów w Ameryce. Zwycięstwo McCaina postawi przed nim problem: czy przeciwstawianie się terrorystycznym atakom na Amerykę wymaga niezbędnego współdziałania z Rosją, czy też po środkach bezpieczeństwa powziętych w Ameryce po ataku na World Trade Center rosyjskie współdziałanie nie jest już potrzebne... Ale odpowiedź na to pytanie, od którego - być może - uzależniony jest los Gruzji, poznamy najwcześniej w końcu roku.
Tymczasem Polskę, tuż po ataku na Gruzję, nawiedził zupełnie nieoczekiwanie rosyjski minister spraw zagranicznych. Wizyta Ławrowa miała, jak się zdaje, trzy cele: po pierwsze - uspokoić opinię publiczną w krajach Unii Europejskiej („Nic złego się nie stało, nawet Polska z nami rozmawia spokojnie”); po drugie - dać do zrozumienia władzom polskim, że Rosja twardo pilnować będzie swej strefy wpływów na wschód od starej linii Curzona; po trzecie - wykazać, że polityczna oś Berlin - Moskwa jest silniejsza, bardziej już niewzruszona niż „brukselska jedność” (którą brukselski szczyt zresztą w pełni zweryfikował negatywnie...). Pytanie: czyją strefą wpływów ma zostać obszar na zachód od dawnej linii Curzona? - staje się zatem coraz bardziej retoryczne; najszybszą odpowiedź dał prezydent Litwy, uznając, że „Niemcy mają prawo dbać o swe interesy poprzez budowę rurociągu podbałtyckiego”, omijającego - jak wiadomo - Polskę. Czy ta dbałość o „interesy niemieckie” ma także objąć zmianę stosunków własnościowych na terenie polskich Ziem Zachodnich (roszczenia Powiernictwa Pruskiego i jego pozew przeciw Polsce, przyjęty w Trybunale Europejskim)? Tego prezydent Litwy już nie dopowiedział, ale można się obawiać, że przyjaźń litewsko-niemiecka (podobnie jak łotewsko-niemiecka, czy estońsko-niemiecka) okaże się silniejsza niż przyjaźń litewsko-polska... Niemcy, jak poucza historia, parły na Wschód dwoma równoległymi szlakami: nadbałtyckim i naddunajskim, bałkańskim. Jeśli zatem prawdą jest, że po zjednoczeniu Niemiec polityka europejska powraca w przedwojenne koleiny, to obydwa te geopolityczne kierunki politycznej ofensywy niemieckiej także nabierają świeżości. Nawet dzisiejsza oś Berlin - Moskwa, to strategiczne partnerstwo ważniejsze już od „brukselskiej jedności”, nie jest czymś nowym: pamiętamy przecież Rapallo. Być może jedyna poważniejsza zmiana wobec przedwojnia to ta, że przy istnieniu broni nuklearnej (w dyspozycji Rosji, a której pozbawione są Niemcy) dzielenie stref wpływów w Europie Środkowo-Wschodniej nie niesie już zarzewia światowego konfliktu. Niesie jednak niebezpieczeństwo, że Polska - wpychana w orbitę polityki niemieckiej - zapłaci za ten równie wątpliwy, co wymuszany „mecenat” nie tylko nową zależnością, ale i bardziej konkretnie: haraczem w postaci zmiany stosunków własnościowych na Ziemiach Zachodnich (wstęp do „bałkanizacji” Polski?) i w postaci innych płatności „odszkodowawczych” okazjonalnym samozwańcom zza Oceanu z „przedsiębiorstwa holokaust”.
Tymczasem dług publiczny sięga już 600 mld zł. Jego obsługa staje się coraz bardziej kosztowna, więc zamiast obniżki podatków, sztandarowego hasła wyborczego PO, możemy się spodziewać raczej nowych form drenażu naszych kieszeni, wzrostu drożyzny i inflacji. Rząd Tuska marnuje cenny czas nie tylko w polityce zagranicznej, ale i wewnętrznej.