Zebranych 3 lipca w świątyni powitał Emil Koprzak, jeden z organizatorów. Na początku wyjaśnił, że prezentacje mają charakter charytatywny i są bezpłatne, ale podczas każdego spotkania prowadzona jest zbiórka na rzecz renowacji organów powstałych w latach 1826-1827. Emil Koprzak zaprosił też na profil wydarzenia na Facebooku, gdzie znajdują się wszystkie informacje odnośnie spotkań oraz krótkie relacje z poprzednich koncertów. Następnie przybliżył szczegóły dotyczące instrumentu znajdującego się w świątyni.
– Kamienieckie organy piszczałkowe to instrument klawiszowy należący do grupy aerofonów, a więc instrumentów muzycznych, w których źródłem dźwięku jest drgający słup powietrza lub też wprawiony w drgania przez strumień powietrza element metalowy, zwany języczkiem. Organy są instrumentem o bardzo złożonej budowie. Najogólniej rzecz biorąc, instrument ten składa się z trzech zasadniczych elementów: grupy piszczałek, mechanizmu gry (traktury), aparatu tłoczącego powietrze oraz szafy organowej. Nasze organy posiadają 32 głosy. Liczba znajdujących się w nich piszczałek to prawie 2000 sztuk, z których najdłuższa mierzy ok. 5 metrów, a najkrótsza 3 centymetry – wyjaśniał.
W trakcie koncertu przed publicznością zaprezentowali się uczniowie klasy organów prof. Piotra Rojka, studenci pierwszego roku studiów I stopnia we wrocławskiej Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego:
Zofia Chankowska – ukończyła Zespół Państwowych Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopina w Warszawie, brała udział w licznych kursach organowych, a także w kursach improwizacji oraz Letnich Kursach Metodycznych Muzyki Dawnej. W niedzielne popołudnie wykonała dwa utwory Jana Sebastiana Bacha: chorał Nun komm, der Heiden Heiland BWV 659 oraz toccatę i fugę Dorycką BWV528.
Maciej Żórawik – edukację muzyczną rozpoczął w Szkole Muzycznej I st. im. Grażyny Bacewicz we Wrocławiu w klasie fortepianu. Naukę gry na organach rozpoczął w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. Karola Szymanowskiego, a następnie kształcił się w Państwowej Szkole Muzycznej II st. im. Ryszarda Bukowskiego. Brał także udział w licznych kursach mistrzowskich. Podczas koncertu wykonałPieśń bez słów op. 38 nr 6 Felixa Mendelssohna oraz Preludium i fugę d-moll BWV 539 Jana Sebastiana Bacha.
Dzięki wsparciu burmistrza Kamieńca Ząbkowickiego, Marcina Czernieca, cały koncert mógł być transmitowany na żywo w internecie przez profesjonalną firmę nagraniową. Następne spotkanie z muzyką organową odbędzie się w świątyni 28 sierpnia o godz. 16:00.
Jakub Zawadzki (z prawej) przy zabytkowych organach ze współorganizatorami
Co miesiąc w Cieszynie są grane koncerty, aby wyremontować blisko 120-letni instrument.
Wieczory muzyki organowej i kameralnej w parafii św. Elżbiety odbyły się po raz trzeci. – Za dwa lata instrument będzie miał 120 lat. W 1912 r. zakończono jego budowę, stąd też pomyśleliśmy, żeby zorganizować generalny remont oraz pokazać możliwości brzmieniowe podczas koncertów. Organy mają piękne romantyczne brzmienie i można na nich wykonywać różną muzykę. Jest to jeden z nielicznych instrumentów firmy Rieger, zachowanych w 100 proc. od nowości. Przez 120 lat instrument zachował się w stanie niemalże oryginalnym – wyjaśnia organista z parafii św. Elżbiety, Dawid Duda, który współorganizuje koncerty z organistą Tomaszem Barcikiem. Głównym organizatorem wieczorów jest parafia św. Elżbiety.
W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona
na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii
pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju.
Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół
i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie
widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów.
Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności
obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość
dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć,
energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa
europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe.
Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości
ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących.
Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła
swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście,
Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził
życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni
byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja
rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy
życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji
Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina,
umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie
lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała,
że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem
a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności
i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii
i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była
wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie,
gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze
większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna
osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie
- Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy
wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc,
czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi
jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby "
wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą
ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława
Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety,
chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach
powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się
do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do
księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier
i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby
zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie
chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej
robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl
o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza
XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną
i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami
pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj,
przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie
czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje
mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy
Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na
twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze
30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób
życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc
odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie
zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy
są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić
z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością
i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne.
Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców
katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało
być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna
pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański,
dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy
się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział
apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił
do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI
starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy
zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która
trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna
umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego
Mistrza.
Zapraszamy do udziału w uroczystości zakończenia nawiedzenia Maryi w znaku kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej w archidiecezji częstochowskiej, która odbędzie się w piątek 2 maja.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
