Kontynuując prezentację tematyki sprzed dwóch tygodni, która dotyczyła swoistych maksym wypowiadanych przez Jezusa, warto trochę czasu i miejsca poświęcić paradoksalności niektórych przypisywanych Mu wypowiedzi. Właśnie w owych logiach ten paradoksalny element przekracza granice czystego porównania i staje się już hiperbolą. Ta zaś, według popularnych encyklopedycznych definicji, jest w literaturze zwyczajnym wyolbrzymieniem relacjonowanej sytuacji lub przedmiotu. Dzisiejszym przykładem tego typu tekstów może być np. często słyszane wyrażenie „pękać ze śmiechu”.
Otóż końcowi redaktorzy Ewangelii również znali to literackie zjawisko. Przykładami hiperbolicznych wypowiedzi Jezusa mogą być następujące zdania: „Bo kto ma, temu będzie dodane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma” (por. Mk 4, 25) lub „Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je” (por. Łk 17, 33).
Zastosowanie hiperbol w ewangelicznych tekstach przypomina nam zatem, że Bóg jest od nas totalnie inny. Jego zaś sposób postępowania i myślenia, jeśli można tak powiedzieć, nie ma nic wspólnego z nami i z naszym ludzkim stereotypowym postrzeganiem rzeczywistości. Innymi słowy, autorzy biblijni chcą nam zakomunikować, że pomiędzy Bogiem a człowiekiem istnieje jakościowa różnica, która może zostać pokonana tylko i wyłącznie dzięki Jego łaskawości. Inicjatywa zawsze wychodzi od Stwórcy i owo pokonanie dystansu pomiędzy Nim a nami odbywa się w pierwszym rzędzie za pośrednictwem Ewangelii. Przylgnięcie do Boga i wkroczenie w rzeczywistość Bożego Królestwa prowadzi do rewolucyjnych wręcz zmian w życiu człowieka wierzącego. W Ewangelii według św. Jana zmiana ta została porównana do „powtórnych narodzin” (por. J 3, 1-21). Św. Paweł natomiast odwołuje się do obrazu „umierania” dla grzechu, aby żyć w wolności i radości dzieci Bożych (por. Rz 6, 1-14).
A zatem hiperboliczny styl niektórych wypowiedzi Jezusa ma bardzo podobne znaczenie, którego po prostu trzeba być świadomym. W przeciwnym razie ryzykowalibyśmy przetransformowanie Jezusowych powiedzeń w literalny legalizm, którego nikt nie byłby w stanie wytrzymać (pomyślmy np. o tekstach Łk 14, 26 czy Mt 18, 8-9, gdzie jest mowa o nienawiści do rodziców i samego siebie oraz o odcinaniu ręki bądź nogi).
W parafiach wojskowych Ordynariatu Polowego trwa peregrynacja kopii obrazu Matki Bożej Łaskawej Strażniczki Polski. Wczoraj obraz przybył do Garnizonu Międzyrzecz. W jego powitaniu wziął udział biskup polowy Wiesław Lechowicz.
Od 5 lat kopia obrazu peregrynuje po całej Ojczyźnie. W Roku Jubileuszowym nawiedza parafie Ordynariatu Polowego. W sobotę 5 kwietnia w kaplicy garnizonowej w Międzyrzeczu odbyło się jego uroczyste powitanie. Uroczystej Mszy św. na wprowadzenie obrazu, z udziałem kadry dowódczej, żołnierzy, pracowników wojska, rodzin wojskowych i funkcjonariuszy Garnizonu Międzyrzecz, przewodniczył biskup polowy Wiesław Lechowicz.
„Nie wykluczajmy cierpienia z naszych środowisk. Uczyńmy z niego raczej okazję do wspólnego wzrastania, aby pielęgnować nadzieję dzięki miłości, którą Bóg jako pierwszy rozlał w sercach naszych” - zaapelował Ojciec Święty do chorych i pracowników służby zdrowia. Przybyli oni do Rzymu na swe uroczystości jubileuszowe. Przygotowaną przez Franciszka homilię odczytał proprefekt Dykasterii do spraw Ewangelizacji, abp Rino Fisichella.
„Oto Ja dokonuję rzeczy nowej; pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie?” (Iz 43, 19). Są to słowa, które Bóg, za pośrednictwem proroka Izajasza, kieruje do ludu Izraela będącego na wygnaniu w Babilonie. Dla Izraelitów jest to trudny okres, wydaje się, że wszystko zostało stracone. Jerozolima została zdobyta i spustoszona przez żołnierzy króla Nabuchodonozora II, a wygnanemu ludowi nic nie pozostało. Perspektywa wydaje się być zamknięta, przyszłość mroczna, wszelka nadzieja zniweczona. Wszystko może skłaniać wygnańców do załamania się, do gorzkiej rezygnacji, do poczucia, że nie są już błogosławieni przez Boga.
Wrażenie podczas spotkania robił kościół pełen kobiet
„Córka Głosu” – pod takim hasłem w sanktuarium w Otyniu odbyło się wielkopostne czuwanie dla kobiet.
Był czas na konferencję, modlitwę wstawienniczą, adorację Najświętszego Sakramentu i oczywiście Eucharystię. Czuwanie, które odbyło się 5 kwietnia, poprowadziła Wspólnota Ewangelizacyjna „Syjon” wraz z zespołem, a konferencję skierowaną do pań, które wyjątkowo licznie przybyły tego dnia na spotkanie, wygłosiła Justyna Wojtaszewska. Liderka wspólnoty podzieliła się w nim osobistym doświadczeniem swojego życia. – Konferencja jest zbudowana na moim świadectwie życia kobiety, która doświadczyła nawrócenia przez słowo Boże i która każdego dnia, kiedy to słowo otwiera, zmienia przez to swoją rzeczywistość. Składając swoje świadectwo chciałam zaprosić kobiety naszego Kościoła katolickiego do wejścia na tą drogę, żeby nauczyć się życia ze słowem Bożym i tak to spotkanie dzisiaj przygotowaliśmy, żeby kobiety poszły dalej i dały się zaprosić w tą zamianę: przestały analizować, zamartwiać się, tylko, żeby uczyły się tego, że głos Boga jest pierwszym źródłem życia, z którego czerpiemy każdego dnia. Taki jest zamysł tego spotkania, dlatego nazywa się ono „Córka Głosu” – mówi liderka Wspólnoty Ewangelizacyjnej „Syjon”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
