8 stycznia 2005 r. w kościele pw. św. Andrzeja Boboli u Ojców Jezuitów w Gdańsku została odprawiona Msza św. sprawowana przez o. Tadeusza Pawlickiego TJ. W Eucharystii uczestniczyło ok. 200 matek samotnie wychowujących dzieci oraz kilku ojców. Słowo Boże wygłosił o. Pawlicki, przygotowując przybyłych rodziców oraz wolontariuszy Ruchu „Gaudium Vitae” do przyjęcia w duchową adopcję dziecka poczętego, którego życie jest zagrożone - i objęcia modlitwą jego rodziców i lekarzy aborcjonistów.
***
W tym miejscu pragnę przytoczyć kilka prawd i refleksji na temat aborcji. Aborcja to zabicie bezbronnego dziecka jeszcze nienarodzonego. Dzisiaj, aby nie brzmiało to tak prawdziwie i „tragicznie”, aby czynu takiego nie łączyć równoznacznie z morderstwem, używa się łagodnych określeń.
Warto w tym miejscu przypomnieć cud narodzin w Stanach Zjednoczonych, gdzie w lipcu 2004 r. urodziły się bliźnięta w 14. tygodniu życia. Jeśli ktoś z nas miał szczęście oglądać relację z tych narodzin i zobaczyć maleńkie ukształtowane ciała dzieci, reagujące na bodźce, zdolne do przeżycia poza organizmem matki, pod warunkiem, że są otoczone opieką medyczną i troskliwą miłością, nie pozwoli wmówić sobie przez żadne feministki z SLD czy inne wyzwolicielki od „prawdy”, że poczęte dziecko nie jest człowiekiem. Wracam do rozpoczętej relacji - dziewczynki te w grudniu 2004 r. opuściły szpital zdrowe, w pełni zdolne do samodzielnego życia, rozwijające się prawidłowo.
To jest jedno ze świadectw, że poczęte życie ma prawo do egzystencji, dalszego rozwoju, jeżeli podarujemy mu miłość, ochronimy przed agresją innych. Dzieci nienarodzone, zamordowane przed narodzeniem, są wielkim zastępem męczenników. Pozwolę sobie przytoczyć relację Polaków - Grzegorza Górnego i Lecha Dokowicza (w Moc modlitwy nienarodzonego) z wizyty w klinice aborcyjnej Taborstrasse:
„Przyjechaliśmy w środku nocy z Belgradu do Wiednia, by spotkać się z ludźmi z austriackiego Centrum Życia. Ich szef - Dietmar Fischer zaprowadził nas do kliniki, przed którą modlili się przez kilka lat i która zbankrutowała. Centrum Życia odkupiło to pomieszczenie i teraz mieliśmy w nim nocować. Wyposażenie wnętrza nie uległo większym zmianom od czasu, gdy klinika była czynna.
Kiedy weszliśmy do pomieszczenia, zwanego gabinetem zabiegowym, poczuliśmy, że nie jesteśmy sami. Padliśmy na kolana przed fotelem ginekologicznym, na którym zabitych zostało 60000 dzieci, i zaczęliśmy się modlić. Nie wiemy, jak długo to trwało, czuliśmy jednak wyraźnie duchową obecność owych dzieci i ich pragnienie, abyśmy się modlili. W tym czasie nasuwały nam się różne myśli, obrazy, natchnienia i intencje”.
Największą zbrodnią jest aborcja, zabijanie bezbronnych ludzi. G. Górny i L. Dokowicz dalej snują refleksje, z którymi w pełni się zgadzam. „(...) Grzech zaprzeczony, niewyznany, stłumiony, zepchnięty do podświadomości zżera człowieka od środka i powoduje duchowe obumieranie. Aborcja zaś - usprawiedliwiana dziś publicznie - jest takim właśnie grzechem. Nie mówi się głośno o zabijaniu dziecka, ale używa się zastępczych, nieoddających prawdy określeń, jak przerwanie ciąży, spędzenie płodu lub przywrócenie miesiączki.
(...) W ostatnich dziesięcioleciach w majestacie prawa uśmiercono w ten sposób ponad miliard dzieci, podczas gdy na całej ziemi żyje 6 miliardów ludzi. Jest to więc problem globalny. Cywilizacja śmierci to nie poetycka metafora Jana Pawła II, to konkretna rzeczywistość”.
***
Wrócę do spotkania liturgicznego, o którym informowałam na początku. Jestem przekonana, że obecne na Mszy św. matki i ojcowie, pomimo trudnej sytuacji materialnej, wybrali życie swoich dzieci, otoczyli je troską i miłością na miarę swoich możliwości. To są bohaterowie, którzy nie splamili swoich sumień aborcją. Chylę przed nimi czoło. To oni, mając wrażliwe sumienia, stanęli przed ołtarzem obok wolontariuszy „Gaudium Vitae” i złożyli przyrzeczenie Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. To właśnie oni, wychowując swoje dzieci, będą chronili je duchowo przez modlitwę i ofiarę; będą również powstrzymywać matki i ojców, lekarzy i pielęgniarki przed grzechem zabijania. Dziękuję Wam.
Pomóż w rozwoju naszego portalu