Święto Chrztu Pańskiego
w całym roku liturgicznym
stanowi koniec okresu
związanego z Bożym Narodzeniem,
ale to nie koniec Epifanii Chrystusa,
który będąc dzieckiem
wzrasta w Nazarecie
«w mądrości, w latach i w łasce
u Boga i ludzi» /por. Łk 2,52/,
co się tłumaczy tym,
że czyni postępy
zdobywając doświadczenia życiowe
i zyskując coraz większe upodobanie u Boga,
swego Niebieskiego Ojca.
Nie oznacza to jednak wcale,
jakoby pierwotne upodobanie Boże do Jezusa
było tak ilościowo,
jak również jakościowo mniejsze od tego,
opisanego na kartach dzisiejszej Ewangelii.
Stanowi ono Konstans Miłości Bożej,
zdolnej do najwyższych,
wręcz heroicznych poświęceń,
wyrażających się w posłaniu nam - ludziom
«Syna swego Jednorodzonego…,
aby każdy, kto w Niego wierzy,
nie zginął, ale miał życie wieczne» /J 3,16/
- jak się wypowie Jezus - w Ewangelii Św. Jana -
tłumacząc Nikodemowi łaskę chrztu świętego.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Mateuszowa wersja Ewangelii,
którą Kościół nam dzisiaj czyta,
w Święto Chrztu Pańskiego w Roku A,
koncentruje naszą uwagę na osobie Jezusa,
który przyjmuje janowy chrzest nawrócenia
podobnie, jak czyni
w tym samym czasie
«cały lud» izraelski,
poszukujący odpowiedzi
na pytanie o sens życia
we własnym stanie
i w pełnionych codziennie czynnościach,
będących pochodną życiowego ich powołania
lub - jak to często w życiu bywa -
jedynie podjętych na skutek takich,
czy innych relacji
społecznych i życiowych postaw /por. Łk 2,10-14/.
Nawet faryzeusze i saduceusze
przychodzą do Jana,
aby przyjąć chrzest,
mając nadzieję,
że w ten sposób
uda im się «uciec
przed nadchodzącym gniewem» /Mt 3,7/.
Ten ich poucza,
aby nie myśleli,
że «Abrahama mają za ojca»
i dlatego unikną zasłużonej kary,
gdyż nawet «z kamieni
może Bóg wzbudzić
dzieci Abrahamowi» /Mt 3,9/.
Reklama
Kara zaś jest ta sama
dla wszystkich, co nie słuchają Boga -
to zagłada «w ogniu» nieugaszonym,
gdyż - jak mówi Św. Jan Chrzciciel -
«już siekiera jest przyłożona
do korzenia drzew.
Każde więc drzewo,
które nie wydaje dobrego owocu,
zostanie wycięte
i wrzucone w ogień» /Mt 3,10/.
Tymczasem na świat
przyszedł już Mesyjasz,
Pomazaniec Boży,
który - jak się wyrazi Jan -
«idzie za nim
i jest większy od niego»
do tego stopnia,
że ten «nie jest godzien
nosić Mu sandałów» /Mt 3,11/.
On przychodzi «chrzcić
Duchem Świętym i ogniem,
a wiejadłem, [które dzierży w dłoni],
oczyści swój omłot:
pszenicę zbierze do spichlerza,
a plewy spali
w ogniu nieugaszonym» /Mt 3,11-12/.
W takim kontekście zdarzeń,
które poprzedzają wydarzenia
z dzisiejszej Ewangelii,
przychodzi Jezus do Jana
z Galilei nad Jordan
do Jardenit - jak chce tradycja -
«by przyjąć chrzest od niego» /Mt 3,13/.
Tymczasem Jan
widząc przed sobą Jezusa
wzbrania się udzielić Mu chrztu,
gdyż jak mówi: «To on sam
potrzebuje chrztu od Pana swego» /Mt 3,14/,
ale Jezus z naciskiem
mówi do niego:
«Ustąp teraz,
bo tak godzi się nam
wypełnić wszystko,
co jest sprawiedliwe» /Mt 3,15/.
Nie chodzi tutaj jednak
o sprawiedliwość Starego Przymierza,
z której chlubią się faryzeusze
i uczeni w Prawie,
ale o Bożą sprawiedliwość,
przez którą Mistrz z Nazaretu
pragnie wypełnić i udoskonalić
sprawiedliwość Starego Prawa.
W tej sprawiedliwości
- jak w wodach chrzcielnych Jordanu -
On sam obmywa nas
przyjmujących Chrzest
i kroczących Jego drogami
ku wiecznemu zbawieniu.
Staje się to możliwe
dzięki uświęceniu
wszelkiej wody na ziemi,
gdy w nią wstąpił sam Bóg
w Jezusie «swoim umiłowanym Synu» /Mt 3,17/.
To dlatego często
zdarza się nam,
że dla odnowienia
naszego Przymierza z Bogiem
ponawiamy obmycie wodą,
tak w niedzielnej Eucharystii,
jak również w chwilach
szczególnego zjednoczenia z Bogiem. Amen.
