Homagium, czyli tradycyjne oddanie czci Ojcu Świętemu – kard. Wyszyński pada na kolana, ale Jan Paweł II całuje go w rękę. Dzień później, już w węższym gronie, w trakcie audiencji dla Polaków, wypowiada słynną dziś kwestię: „Nie byłoby na Stolicy Piotrowej tego Papieża Polaka, który dziś pełen bojaźni Bożej, ale i pełen ufności rozpoczyna nowy pontyfikat, gdyby nie było Twojej wiary, niecofającej się przed więzieniem i cierpieniem, Twojej heroicznej nadziei, Twojego zawierzenia bez reszty Matce Kościoła, gdyby nie było Jasnej Góry – i tego całego okresu dziejów Kościoła w Ojczyźnie naszej, które związane są z Twoim biskupim i prymasowskim posługiwaniem”.
Byli zgranym tandemem. Wyszyński – prymas Polski – starszy o pokolenie – miał już doświadczenie w kierowaniu Kościołem. Wojtyła – metropolita krakowski – uczył się szybko i był lojalny.
Reklama
Bliska współpracownica Prymasa wspomina, że po otrzymaniu godności kardynalskiej przez abp. Wojtyłę, kard. Wyszyński powiedział, że odtąd będą jak dwa konie ciągnąć wóz Kościoła. Byli niepowtarzalnymi osobowościami, ale scaliły ich doświadczenia życiowe – byli wychowanymi przez ojców sierotami, którzy po śmierci matek całkowicie oddali się Matce Bożej. Jako księża i biskupi, mimo trudności i szykan ze strony władz komunistycznych, ewangelizowali niestrudzenie i z pasją pamiętając o dobru wszystkich rodaków, całego narodu. Przeszli wspólnie wyboistą drogę aż do chwili, w której padły słowa: Nie byłoby na Stolicy Piotrowej papieża Polaka…
Reklama
Instytut Prymasowski kard. S. Wyszyńskiego
W 1983 r., w czasie drugiej pielgrzymki do Polski, Papież dziękował Bożej Opatrzności „za to, że w trudnym okresie naszych dziejów, po drugiej wojnie światowej, na przełomie pierwszego i drugiego Tysiąclecia – dała nam tego Prymasa, tego Męża Bożego, tego Miłośnika Jasnogórskiej Bogurodzicy, tego nieustraszonego Sługę Kościoła i Ojczyzny”.
Stali się także wspólnotą cierpienia, gdy dni kard. Wyszyńskiego były policzone, 13 maja 1981 r. Jan Paweł II został ranny w zamachu. Wówczas Prymas prosił rodaków, żeby nie modlili za niego, a za rannego Papieża, który wówczas przebywał w poliklinice Gemelli.
Ostatnia rozmowa tych dwóch wielkich Polaków odbyła się 25 maja. Prymas był już pewny, że Jan Paweł przeżyje, powiedział mu, że całuje jego ręce, a Jan Paweł II odparł, że całuje stopy kardynała. I mówili, że Matka Boża jest z nimi.
