Procesja nawiązuje do średniowiecznej tradycji, a wskrzeszona została po powodzi w 1997 r. Wrocławianie dziękują w niej za uchronienie od wielkiej wody i innych kataklizmów i proszą – za wstawiennictwem świętych – o dalszą opiekę nad miastem. – Nasze wyjście na ulice miasta to nie okazja, by protestować przeciw komuś. To świadectwo wiary, że Bóg powołuje nas do świętości. Prosimy Boga o zachowanie od naturalnych kataklizmów, ale też by zachował nas od jakichkolwiek duchowych klęsk – mówił w Bazylice Garnizonowej ks. Arkadiusz Krziżok, dyrektor Wydziału Duszpasterskiego Wrocławskiej Kurii.
Przypomniał historię świętych, których Wrocław szczególnie wybrał na opiekunów. – Relikwie św. Stanisława, które niesiemy ze sobą, umieszczone w pięknym gotyckim relikwiarzu, to palec wskazujący prawej ręki. Od XV w. znajdują się w archikatedrze wrocławskiej – opisywał ks. Krziżok. Relikwie św. Doroty – kawałek czaszki – czczone są w stolicy Dolnego Śląska od XIV w., przechowywane były w kaplicy wrocławskiego ratusza. Po II wojnie światowej trafiły do Muzeum Narodowego w Warszawie, a archidiecezja wrocławska odzyskała je w 2001 r. Wizerunek św. Doroty widnieje w herbie Wrocławia.
Procesja z relikwiami przeszła z Bazyliki Garnizonowej do kościoła śś. Stanisława, Doroty i Wacława, gdzie Eucharystii przewodniczył bp Jacek Kiciński. – Dzisiejsza procesja obrazuje rzeczywistość naszego życia. Jako wspólnota Kościoła idziemy w procesji wiary do rzeczywistości niebieskiej, a towarzyszą nam święci, nasi patronowie – tłumaczył bp Jacek. I prosił: – Po 24 latach od wielkiej powodzi trzeba nam na nowo odkryć wartość naszej wiary i moc wstawiennictwa świętych. Choć wydaje nam się, że dziś doświadczamy pozornego spokoju, to nadal trwa pandemia, nadal ludzie chorują, wielu umiera. Wypraszajmy wstawiennictwa świętych dla drugiego człowieka.
Bp Kiciński gorąco dziękował wszystkim za uczestnictwo w tym ważnym wydarzeniu: – Bardzo dziękuję wam za dzisiejszą obecność. To wyraz świadectwa naszej wiary, ale również wyraz pamięci o działaniu Boga w naszym życiu. Od roku 1997 corocznie przechodzimy ulicami naszego miasta. Ta procesja miała różny charakter, począwszy od wielkich tłumów, które rozumiały, po co w niej idą i o co proszą, poprzez współczesne czasy, gdy jest nas mniej, a procesja wzbudza w wielu sensację i zdziwienie. Ale jest ona potrzebna, by obudzić w człowieku świadomość, że nie wszystko od niego zależy.
Intronizacji relikwii dokonał bp Mariusz Leszczyński
W kościele filialnym św. Andrzeja Boboli w Babicach, należącym do parafii Łukowa, odbyło się uroczyste wprowadzenie relikwii bł. ks. Zygmunta Pisarskiego. Był to również doroczny odpust ku czci patrona.
Intronizacji relikwii dokonał bp Mariusz Leszczyński, który w rozmowie podkreślił, że ks. Pisarski za swoją postawę i świadectwo życia stał się apostołem jedności i pojednania. – Był wspaniałym apostołem jedności i zgody i tę zgodę budował wśród ludzi, którym posługiwał. Dzisiaj wiele mówi się o potrzebie pojednania między narodami, ale jest to bardzo trudne, dlatego trzeba przywoływać takich świętych orędowników jak bł. ks. Pisarski czy św. Andrzej Bobola, aby tę jedność, której tak bardzo Pan Jezus pragnie, budować w Kościele – podkreślał.
Prawdziwym grzechem jest żyć przekonaniem, że gdzie indziej żyje się lepiej, wygodniej, przyjemniej. Przekonanie, jakoby „wszędzie było dobrze tylko nie we własnym domu”.
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».
Wielki Post to czas modlitwy, postu i jałmużny. To wiemy, prawda? Jednak te 40 dni to również czas duchowej przemiany, pogłębienia swojej wiary, a może nawet… powrotu do jej podstaw?
Czy wiesz, co wyznajesz? Czy wiesz, w co wierzysz? Zastanawiałeś się kiedyś nad tym? Jeśli nie, zostań z nami. Jeśli tak, tym bardziej zachęcamy do tego duchowego powrotu do podstaw z portalem niedziela.pl. Przewodnikiem będzie nam Katechizm Kościoła Katolickiego oraz Youcat – katechizm Kościoła katolickiego dla młodych.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
