Mszy św. pogrzebowej przewodniczył bp Adam Bałabuch. W homilii zwrócił uwagę na istotę modlitwy za zmarłych, gdyż sami już nie mogą sobie pomóc.

– Bóg ze swoim nieskończonym miłosierdziem wychodzi naprzeciw każdego z nas, a tym bardziej naprzeciw tym, którzy po ziemskiej wędrówce powracają do Domu Ojca. W wyjednaniu miłosierdzia możemy pomóc zmarłemu Januszowi my, którzy jesteśmy jeszcze na ziemi. Można to uczynić poprzez naszą modlitwę, Mszę św., uzyskanie odpustu czy uczynki miłosierdzia.

Wśród obecnych na ostatnim pożegnaniu nie zabrało kapłanów, którym Janusz Psiuk służył pomocą. Wśród nich był ks. prał. Jan Bagiński, który złożył kondolencje rodzinie i przypomniał lata jego posługi. – Kiedy ponad 20 lat temu wręczałem panu Januszowi klucze do naszej katedry, nie musiałem wydawać dodatkowych instrukcji czy poleceń. Wiedział, jakie czekają na niego zadania i był do nich przygotowany. Jego tata, Stanisław, posługiwał w naszej świątyni przez 42 lata, dlatego można powiedzieć, że znaczna część życia pana Janusza rozgrywała się w cieniu katedry – wspominał emerytowany proboszcz katedry.

– Pan Janusz zawsze przychodził do świątyni pierwszy, a wychodził ostatni. Nie miał wolnych dni, pracował tak długo, jak zdrowie pozwalało. Kilka tygodni temu poprosił księdza proboszcza o zwolnienie. Tak się złożyło, że miałem okazję zamienić z nim kilka zdań. Pod koniec naszej rozmowy pan Janusz trzykrotnie powiedział słowo „przepraszam”. W kontekście dzisiejszego pogrzebu te słowa nabierają wielkiego znaczenia. Człowiek, który uznaje swoją małość i niedoskonałość, musi być wielki – nie tylko przed ludźmi, ale przede wszystkim przed Bogiem.