Prezydent złożył w środę rano wieniec pod pomnikiem gen. Hallera z okazji 101. rocznicy Zaślubin Polski z Morzem w Pucku.
"101 lat temu miała tu miejsce chwila niezwykle podniosła - gen. Józef Haller dokonał zaślubin Polski z morzem. To znaczy w istocie dokonał objęcia w posiadanie przez odradzającą się Rzeczpospolitą Polską wybrzeża Bałtyku. 147 kilometrów brzegu morskiego przejęła wtedy Polska w wyniku ustaleń Traktatu Wersalskiego i miało to dla odradzającej się Rzeczypospolitej znaczenie fundamentalne" - powiedział prezydent.
Jak mówił, fakt ten miał fundamentalne znaczenie gospodarcze, choć Polska nie dostała wtedy żadnego znaczącego portu. "Ale to zmartwychwstałe polskie państwo i umęczony zaborami naród zdobyły się na wielki wysiłek budowy własnego, nowego, wielkomorskiego portu w Gdyni. Wcześniej na samym początku tym portem, który miała Rzeczpospolita był Puck, w którym właśnie jesteśmy" - przypomniał Andrzej Duda.
"Dziś śnieg pada tak gęsto, że nie widać nawet zatoki, ale ona jest. Jest polska, jest polskie wybrzeże Bałtyku, jest polska Zatoka Pucka, jest wolna, niepodległa, suwerenna Rzeczypospolita, która dziś jest częścią wolnego świata, która należy do najważniejszych na świecie i najsilniejszych sojuszy, jak NATO, która jest dziś częścią Unii Europejskiej i która cieszy się szacunkiem i przyjaźnią sąsiadów" - wskazywał prezydent.
Podkreślił również, że właśnie nad Bałtykiem, w Juracie od wtorku trwa spotkanie prezydentów Grupy Wyszehradzkiej. "Rozmawiamy o ważnych sprawach, o przyszłości, która mam nadzieję, że kiedy wreszcie uda nam się pokonać pandemię koronawirusa i kiedy przezwyciężymy wszystkie związane z tym trudności gospodarcze będzie bardzo dobrą przyszłością dla naszych krajów i narodów" - powiedział.(PAP)
Autorki: Sylwia Dąbkowska-Pożyczka, Anna Machińska
sdd/ anm/ godl/
Św. Dobry Łotrze! Czy Ty naprawdę jesteś dobry?
To - wbrew pozorom - bardzo trudne i poważne pytanie. Przecież w głowie się nie mieści zestawienie razem dwóch słów: „dobry” i „łotr”. Za życia byłem pospolitym kakoűrgos, czyli kryminalistą i recydywistą zarazem. Byłem po prostu ZŁOCZYŃCĄ (por. Łk 23,39-43). Wstyd mi za to. Naprawdę... Nie czyniłem dobra, lecz zło. Dlatego też do tej pory czuję się zażenowany, kiedy ludzie nazywają mnie Dobrym Łotrem... W moim życiu nie mam właściwie czym się pochwalić, więc wolę o nim w ogóle nie mówić. Nie byłem przykładem do naśladowania.
Moje prawdziwe życie zaczęło się dopiero na krzyżu. Faktycznie zacząłem żyć na parę chwil przed śmiercią. Obok mnie wisiało Dobro Wcielone - Nauczyciel z Nazaretu, który przeszedł przez życie „dobrze czyniąc” (por. Dz 10,38). Zrozumiałem wtedy, że aby naprawdę ŻYĆ, to wpierw trzeba po prostu umrzeć! I ja umarłem! Naprawdę umarłem! Wtedy wreszcie dotarło do mnie, że totalnie przegrałem życie... Właśnie w tym momencie Jezus wyciągnął do mnie pomocną dłoń, choć ta nadal tkwiła przymocowana do poprzecznej belki krzyża. Właśnie w tej chwili poczułem na własnej skórze siłę miłości i przebaczenia. Poczułem moc, którą dać może tylko świadomość bycia potrzebnym i nadal wartościowym, nadal użytecznym - człowiekiem... W końcu poczułem, że ŻYJĘ naprawdę! Wcielona Miłość tchnęła we mnie ISTNIENIE!
Może więc dlatego niektórzy uważają mnie za pierwszego wśród świętych. Osobiście sądzę, że to lekka przesada, lecz skoro tak myślą, to przecież nie będę się im sprzeciwiał. W tradycji kościelnej nadano mi nawet imię - Dyzma. Pochodzi ono z greki (dysme, czyli „zachód słońca”) i oznacza: „urodzony o zachodzie słońca”. Przyznam, iż jest coś szczególnego w znaczeniu tego imienia, bo rzeczywiście narodziłem się na nowo, właśnie o zachodzie słońca, konając po prawej stronie Dawcy Życia.
Jestem patronem więźniów (również kapelanów więziennych), skazańców, umierających, pokutujących i nawróconych grzeszników. Oj! Sporo ludzi obrało mnie za orędownika. Ci pierwsi wydają nawet w Polsce specjalne pismo redagowane właśnie przez nich, które nosi tytuł... Dobry Łotr.
Sztuka przedstawia mnie na wiele sposobów. Raz jestem młodzieńcem, innym razem dojrzałym mężczyzną. W końcu zaś mam wygląd zmęczonego życiem starca. Co artysta to inna wizja... Któż może nadążyć za sztuką?.. Na pewno nie ja!
Zwykle moim jedynym strojem bywa opaska na biodrach lub tunika. Natomiast na ikonach jestem ubrany w czerwoną opończę. Krzyż, łańcuch, maczuga, miecz lub nóż stały się moimi atrybutami.
Cóż takiego mogę jeszcze o sobie powiedzieć? Chyba tylko tyle, że Bóg każdemu daje szansę. KAŻDEMU! Skoro dał ją mnie, to może również dać ją i Tobie! Nikt nigdy przed Bogiem nie stoi na straconej pozycji! I tego się w życiu trzymajmy!
Z wyrazami szacunku - św. Dobry Łotr
CZYTAJ DALEJ
