Żeby zrozumieć, czym jest łaska odpustu, trzeba sobie najpierw uświadomić, że każdy grzech ze swej natury pociąga karę, którą trzeba odbyć. Po drugie, wierzymy w świętych obcowanie, tzn. w solidarność istniejącą między nami a zmarłymi. Wreszcie wiemy, że istnieje skarbiec Kościoła, na który składają się zasługi Chrystusa, Najświętszej Maryi Panny i świętych, a z którego wierni mogą korzystać za pośrednictwem Kościoła. Zatem celem odpustu nie jest jedynie «udzielenie pomocy wiernym w odpokutowaniu kar za grzechy, ale również zachęcenie ich do pełnienia pobożnych uczynków i dzieł pokuty i miłosierdzia, zwłaszcza takich, które służą pogłębieniu wiary i dobru wspólnemu. W 1999 roku Jan Paweł II powiedział podczas audiencji generalnej: „Punktem wyjścia do zrozumienia istoty odpustu jest bogactwo Bożego miłosierdzia, które objawiło się w krzyżu Chrystusa. Ukrzyżowany Jezus jest wielkim «odpustem» ofiarowanym przez Ojca ludzkości, jako przebaczenie win i zaproszenie do synowskiego życia w Duchu Świętym. Sens odpustów należy zatem odczytać w kontekście pełnej odnowy człowieka na mocy łaski Chrystusa Odkupiciela przez posługę Kościoła. Historycznie odpusty wywodzą się ze świadomości starożytnego Kościoła, który uważał, że może dać wyraz miłosierdziu Bożemu, łagodząc kanoniczne pokuty zadane dla sakramentalnego odpuszczenia grzechów. Jednakże temu łagodzeniu odpowiadało zawsze podjęcie zobowiązań osobistych i wspólnotowych, które zastępczo spełniały «uzdrowicielską» funkcję kary. Możemy teraz zrozumieć, że «odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych”. Aby otrzymać odpust, wierny musi być w stanie łaski uświęcającej, a ponadto powinien: wzbudzić w sobie wewnętrzną postawę całkowitego oderwania od grzechu, także powszedniego; wyznać grzechy, przystępując do spowiedzi sakramentalnej; przyjąć Komunię św. (oczywiście lepiej jest uczynić to uczestnicząc we Mszy św.; jednakże dla uzyskania odpustu wymagane jest tylko przyjęcie Komunii św.); pomodlić się zgodnie z intencjami Ojca Świętego. Odpusty można uzyskać dla samego siebie lub dla dusz osób zmarłych, nie można natomiast uzyskać ich dla innych osób żyjących na ziemi. Choć w przeszłości wokół odpustów narosło wiele nieporozumień i nadużyć, dziś warto wrócić do tego wielkiego skarbca miłosierdzia. To jest niezwykle cenne narzędzie, jakie Bóg i Kościół składają w nasze ręce. Dzięki uzyskiwaniu odpustu sami wzrastamy duchowo i możemy pomóc naszym bliskim zmarłym. Oni potrzebują od nas tylko tego.
Pomóż w rozwoju naszego portalu