"Pokój mój daję wam, nie tak jak daje świat"

Słowa Chrystusa wyjęte z innej Ewangelii
niż ta dzisiejsza są najlepszym streszczeniem
całej liturgii słowa na XIV Niedzielę Zwykłą w Roku C.

Chrystus daje nam dziś swój pokój.
Jest to pokój Boga,
który przychodzi na ten świat
z miłości do człowieka i do świata,
pragnąc go uzdrowić wewnętrznie,
odkupić z jego ludzkich grzechów,
z jego słabości i pojednać ze sobą.

Takie objawienie otrzymujemy
już na kartach Starego Testamentu,
gdzie wychwala się pokój czasów mesjańskich
zapraszając kolejne pokolenia
do radości i wesela z pociech Bożych
i darów nieba dla tych,
co wcześniej się smucili
nad nieszczęściem Jeruzalem.

Bóg daje nam swój pokój,
bo sami z siebie - żyjąc na świecie,
gdzie panuje nienawiść
i brat zabija brata -
nie jesteśmy w stanie
zapewnić nikogo o pokoju,
o miłości i szczęściu.

To dlatego w każdą niedzielę
wspominamy wielkie dzieła Boże:
dzieło stworzenia świata i człowieka
oraz te wydarzenia z historii zbawienia,
które są dla nas
rozliczeniem z przeszłością
często smutną i zawstydzającą.

To rozliczenie z przeszłością
jest nam dzisiaj
i każdego dnia na nowo
bardzo potrzebne,
ale naszym sędzią
nie jest drugi człowiek,
lecz sam Bóg, który zna sprawy
ukryte w naszych sercach.

To od Niego w darze łaski uświęcającej
otrzymujemy serce zakochane w Bogu,
serce czyste, pełne Bożego pokoju.
Jest to serce człowieka,
który swoje życie układa
według Bożych zasad,
jest człowiekiem spokojnego sumienia.

Stąd codzienna nasza modlitwa
zanoszona do Boga,
aby wybaczył "nam nasze winy,
jako i my wybaczamy
naszym winowajcom".
Inaczej dobrodziejstwo Bożego pokoju
nie stanie się naszym udziałem.

Potrzebujemy rozliczenia z przeszłością,
aby stanąć w prawdzie o nas samych,
o naszych ludzkich losach, o naszej historii,
która - jak nas uczy przysłowie -
jest "nauczycielką życia"
dla nas samych i przyszłych pokoleń.

«Caritas in Veritate» - «Miłość w prawdzie» -
tytuł papieskiej Encykliki -
uczy nas miłości do Boga
i drugiego człowieka
w prawdzie całego naszego życia
oraz życia tych naszych braci i sióstr,
których często wspominamy
rozważając ich bohaterskie czyny.

„Miłość w prawdzie, której Jezus Chrystus
dał świadectwo swoim życiem ziemskim,
a zwłaszcza swoją śmiercią i zmartwychwstaniem,
stanowi zasadniczą siłę napędową
prawdziwego rozwoju każdego człowieka i całej ludzkości.

Miłość - «caritas» - to nadzwyczajna siła,
która każe osobom odważnie i ofiarnie
angażować się w dziedzinie sprawiedliwości i pokoju.
To siła, która pochodzi od Boga -
odwiecznej Miłości i absolutnej Prawdy.

Każdy odnajduje swoje dobro,
przyjmując plan, który Bóg ma wobec niego,
by w pełni go urzeczywistnić:
w tym planie znajduje bowiem swoją prawdę,
a przyjmując ją staje się wolny (por. J 8, 22).

Dlatego obrona prawdy,
przedstawianie jej z pokorą i przekonaniem
oraz świadczenie o niej w życiu
stanowią trudne i niezastąpione formy miłości.
Ona bowiem «współweseli się z prawdą» (1 Kor 13, 6)” (Encyklika «Caritas in Veritate», 1.1).

W duchu tej trudnej i wymagającej miłości
trzeba nam wspominać
wydarzenia minione
i rozważać losy ludzi,
którzy odeszli od nas
w chwale swoich bohaterskich czynów.

Są oni dla nas «Żniwiarzami Pokoju»,
który sieje się tam,
gdzie mieszkają ludzie «godni pokoju»,
inaczej ich udziałem jest «proch»
z tych naszych miast i wsi,
których zgliszcza wypalił ogień historii.

Zostali posłani przez Mistrza
- jak tych siedemdziesięciu dwóch Jego uczniów -
«do każdego miasta i miejscowości,
dokąd sam przyjść zamierzał»,
aby zbierali owoce pokoju
i głosili, że «przybliżyło się [już] Królestwo Boże» (Łk 10,1.9).