Poezja jest częścią mojego życia

Poetka z Lubaczowa Barbara Mazurkiewicz pisze wiersze od lat. Obecnie ze zdwojoną energią, jakby nadrabiała „stracony” czas na wychowanie syna i intensywną pracę zawodową. Pisała do szuflady, ale w pewnym momencie doszła do wniosku, że człowiek potrzebuje człowieka. Drugiej osoby, z którą może wymienić myśli, porozmawiać. Zaczęła swoje wiersze publikować w internecie na stronach Poezji Polskiej. Zaczęli te wiersze czytać czytelnicy, nie tylko w kraju, ale i poza jego granicami. Dostrzegać krytycy. Upewniać ją w tym, że należy nadal tworzyć. Jak napisał prof. Jacek Kajtocha z Krakowa: „Warto pisać choćby dla jednego czytelnika”.
Barbara Mazurkiewicz wystąpiła w Radiu Rzeszów w programie „Noc z poezją”. Nagrała płytę z 32. wierszami w radiu ART w Krakowie. Jej wiersze zaczęły się ukazywać w „Antologiach” polskich poetów. Poetka należy do Stowarzyszenia Twórców Wszelakich, które wytypowało ją do nagrody w konkursie Poetka Roku. W roku ubiegłym ukazał się jej debiutancki tomik poezji „Kamienne miasteczko”. Nie minął rok, a już 18 kwietnia br. w MDK-u w Lubaczowie spotkaliśmy się z poetką z okazji ukazania się jej tomiku wierszy pt. „Za kulisami myśli”. Spotkaniu towarzyszyło otwarcie jej wystawy fotograficznej.
Na spotkaniu autorskim, młode aktorki z Teatru Małych Form MDK: Magda Skibicka, Natalia Kida, Ewa Soliło, Magdalena Szpyt, prowadzone przez Grażynę Bielec, recytowały wiersze z najnowszego tomiku poezji Barbary Mazurkiewicz. „Dziewczęta zaprezentowały cały przekrój tematyczny utworów zamieszczonych w tomiku «Za kulisami myśli». Pani Barbara jest poetką, która potrafi zwrócić uwagę na najbardziej intymne uczucia i przeżycia człowieka, przedstawić je w sposób wyjątkowo wrażliwy i delikatny. Sporo miejsca w tym tomiku zajmują wiersze, przypominające nam, że poetka jest kobietą, która, jak inne, kocha, tęskni, niepokoi się, szuka pocieszenia... Ta przebogata tematycznie i różnorodna w kształcie artystycznym twórczość zapewnia czytelnikowi niezapomniane wrażenia emocjonalne i satysfakcję płynącą z obcowania z przebranym w piękne kształty słowem poetyckim. Gratuluję zdolnej poetce i życzę dalszych sukcesów na niwie literackiej i na innych polach działalności artystycznej i zawodowej” - powiedział recenzent tego tomiku poezji, pedagog z Krakowa, krytyk literacki, prof. Ryszard Wojtowicz.
Na spotkaniu był też obecny poeta ze Stalowej Woli, prezes Stowarzyszenia Literackiego „Witryna” - Kazimierz Linda. To on pomógł p. Barbarze w opracowaniu i wyborze wierszy do druku, opracował kompozycję okładek obu tomików, znalazł drukarnie w Krakowie i Stalowej Woli, które te poetyckie książeczki wydrukowały. „Pierwszy swój tomik poezji wydałem w 1998 r., drugi ukaże się po 10 latach. Pani Barbara dokonała tego w ciągu jednego roku. Zazdroszczę jej tego pędu do tworzenia i coś mi pachnie jak świeży chleb, że jeszcze w tym roku doczekamy się tomiku trzeciego” - powiedział K. Linda. I miał rację. Barbara Mazurkiewicz recytowała swoje wiersze, które napisała, a które nie były jeszcze publikowane. „Poezja jest częścią mojego życia, odzwierciedleniem mego wnętrza i moich uczyć. Wiersze te są krzykiem mojej duszy zapisanym w słowach, za którymi stoi moje «ja». Chcę się nimi podzielić jak chlebem z tymi, którzy odczuwają głód poetyckich wzruszeń... Piszę sercem, a miara jego jest nieograniczona... Tak ciężko jest ludziom przyznać się do uczucia połączonego z bólem lub radością. Moje wiersze są tym nasycone. Szczęśliwa jestem, że ktoś te wiersze czyta. Czuję, że w ten sposób rozmawiam z wieloma osobami. Moje poetyckie słowa nie zaistniałyby w druku, gdyby nie Kazimierz Linda, Ryszard Wojtowicz, Anna Kajtochowa i wielu innych, życzliwych mi osób” - powiedziała Barbara Mazurkiewicz.
Uczestnicy spotkania mieli okazję w promocyjnej cenie kupić oba tomiki poezji lubaczowskiej poetki i otrzymać autograf.

Coś nam swe niebo dał

z niedowierzaniem
przyglądam się Tobie Boże
ciągle wierzysz w dobro człowieka
a przecież mógłbyś zmienić wszystko

pochylasz głowę przed plemieniem
Jakuba, Józefa i świętych matek
a my - poszliśmy do szkół

nauczyli nas rysować obrazek Jezusa
latać ku niebu aby o wolności mówić
(wczoraj uratowali tonącego psa)

tylko odświętnie w słowach chwiejnych
stajemy w cieniu nawy
- prostując spastyczne palce

kiedy w ogniu krzyżowym krew zalewa Ci twarz
i korona wciąż z głowy nie spada
wdeptanym dogłębnie cierniem

wyciągasz ramię - nikt tego
nie zauważa

Barbara Mazurkiewicz

Rozmowa z sumieniem

przykucnęłam na chwilę
gdzieś między przykazaniami
bo na nic się zda czcza paplanina

kiedyś i tak wpłyniemy
do raju jednego Boga

życie układa nam trudne formuły
tempem dorzuca ostre przyprawy