Podobnie jak na poprzednich etapach – dzieciom w wieku 6–9 lat - proponowana jest masturbacja i autostymulacja seksualna. Mowa ma być również o „seksie w mediach” (włącznie z internetem), oraz o „radzeniu sobie z obrazem seksu w mediach”. Nie pojawia się pojęcie pornografii jako zjawiska mającego negatywny wpływ na rozwój człowieka.

Na etapie od 9 do 12 lat przedmiotem nauczania ma być poznanie różnych (skutecznych i nieskutecznych) metod antykoncepcji oraz „zrozumienie, że antykoncepcja to odpowiedzialność obu płci”. Wiele ma być mowy o przeżywaniu ciąży i poszczególnych jej etapów, włącznie z ciążą „w związkach między osobami tej samej płci”.

Prezentowane mają być różne orientacje seksualne oraz „miłość wobec osób tej samej płci”. Tym dzieciom, które odkryły swą odmienność seksualną - proponowany ma być «coming out», czyli publiczne ogłoszenie tego faktu. Zgodnie z teorią gender ma być przekazywane przekonanie o „różnicach między tożsamością płciową i płcią biologiczną”.

Cel edukacji ma być osiągnięty wraz z ukończeniem 15. roku życia, kiedy młody człowiek powinien już osiągnąć pełną „akceptację, szacunek i rozumienie różnorodności dotyczącej seksualności i orientacji seksualnych”.

„Tęczowy Piątek” elementem szerszej strategii: Trzy filary programu LGBT+

1.Równość małżeńska

30 marca br. została ogłoszona Deklaracja Kongresu LGBT +, który wówczas zebrał się w Warszawie, skupiając 27 grup i organizacji z całej Polski. Deklaracja Kongresu LGBT +, stwierdza jednoznacznie, że „dążymy do wspólnego celu – Polski, w której wszystkie osoby (…) będą mogły tworzyć rodziny, bez względu na tożsamość płciową, orientację seksualną, ekspresję płciową i cechy płciowe”.

Do tego dochodzi postulat adopcji dzieci przez pary homoseksualne. Deklaracja Kongresu LGBT+ definiuje ją w następujących słowach: „Obowiązuje równość małżeńska – związek małżeński może zostać zawarty przez dwie osoby różnej lub tej samej płci. Dziecko ma prawo do bycia adoptowanym przez małżonków – bez względu na ich płeć”.

Pierwszym krokiem ku wprowadzeniu małżeństw homoseksualnych mają być związki partnerskie. Jest to uznawany prawnie związek dwóch żyjących wspólnie osób, przyznający im możliwość zawiązania wspólnoty majątkowej, prawo do dziedziczenia oraz możliwość korzystania z większości przywilejów przysługujących dotąd rodzinie.

W Polskim Sejmie złożone już zostało wiele projektów ustawy wprowadzających takie związki. Ostatnim z nich jest złożony w Sejmie w kwietniu 2018 r. projekt ustawy o związku partnerskim dla par jedno- i różnopłciowych, przez grupę posłów i posłanek Nowoczesnej.

Związki partnerskie – w świetle projektowanych działań – mają być wstępnym etapem do legalizacji małżeństw jednopłciowych. Pierwszym krajem w Europie, gdzie zalegalizowano małżeństwa homoseksualne była Holandia - 2001 r. Następnie tak rozumianą „równość małżeńską” zapewniły: Belgia (2003), Hiszpania, Kanada (2005), Republika Południowej Afryki (2006), Norwegia (2008), Szwecja (2009), Portugalia, Islandia, Argentyna (2010), Dania (2012), Urugwaj, Brazylia, Nowa Zelandia, Francja, Anglia i Walia (2013), Szkocja, Luksemburg (2014), Stany Zjednoczone (niektóre stany), Irlandia, Finlandia (2015), Kolumbia (2016), Niemcy i Malta (2017). W sumie 22 kraje świata, w tym 16 krajów Europy.

Dotąd „małżeństwa homoseksualne” nie zostały wprowadzone w żadnym z krajów Europy środkowo-wschodniej. Przewidywać zatem można, że kampania środowisk LGBT koncentrować się będzie w najbliższych latach na tym obszarze Europy, ze szczególną intensyfikacją na Polsce, jako największym kraju regionu.

2. Wprowadzenie do systemu edukacji programów promujących postawy homoseksualne

Istotnym elementem reformy prawa ma być – jak postuluje Deklaracja Kongresu LGBT+ – „nowelizacja rozporządzeń Ministra Edukacji Narodowej w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego”. Chodzi tu o model obowiązkowego, wychowania seksualnego, zgodnego ze standardami WHO, o którym była już mowa.

3. Ściganie z urzędu aktów tzw. homofobii.

Organizacje będące sygnatariuszami Deklaracji Kongresu LGBT+ postulują również – jak czytamy - zwiększenie „bezpieczeństwa” osób o innej orientacji seksualnej. Ma się to dokonać drogą nowelizacji Kodeksu Karnego. Po jej wprowadzeniu "przestępstwa z nienawiści, w tym przestępstwa popełnione ze względu na orientację seksualną, tożsamość płciową, ekspresję płciową lub cechy płciowe, będą ścigane z urzędu, a kary za nie są surowsze niż kary za porównywalne przestępstwa popełnione bez motywacji opartej na uprzedzeniach”.

Projekt tak pomyślanej ustawy nowelizującej Kodeks Karny jest już gotowy. Został złożony do laski marszałkowskiej we wrześniu 2016 r. przez posłankę Joannę Scheuring-Wielgus.

Postulowane zmiany prawa mają uniemożliwić krytykę zachowań homoseksualnych bądź postulatów czy programów wysuwanych przez środowiska LGBT+. Spowoduje to także ograniczenie możliwości prowadzenia badań naukowych w tym obszarze, nie będą mogły być publikowane badania wykazujące np. negatywne aspekty praktyk czy zachowań homoseksualnych.

Deklaracja Kongresu LGBT+ postuluje również ustawę zawierającą zakaz „praktyk konwersyjnych oraz ich promowania”, czyli terapii mających pomóc w zmianie orientacji psychoseksualnej - z homoseksualnej lub biseksualnej na heteroseksualną. Projekt takiej ustawy został już opracowany przez 3 organizacje LGBT+ (Instytut Otwarta Przestrzeń, Trans-Fuzja i Lambda).

Widzimy stąd, że środowiska LGBT+ mają doskonale przygotowany program zmian prawnych, mających – jeśli nastąpią sprzyjające trendy polityczne – doprowadzić do głębokich zmian społecznych kulturowych i obyczajowych w Polsce. A jutrzejszy „Tęczowy Piątek” jest tylko jednym z elementów tej szeroko zakrojonej strategii.

Inne instrumenty działania

Dokładną mapę drogową działań jakie podejmowane są od kilku lat w Polsce, kreśli „Strategia wprowadzenia równości małżeńskiej w Polsce na lata 2016– 2025”, opracowana w 2015 r. przez Stowarzyszenie „Miłość Nie Wyklucza”.

Generalnym celem tej strategii jest uruchomienie szerokiego ruchu społecznego, który ma poprzeć postulowane przez środowiska LGBT+ daleko idące zmiany w prawie.

Wśród środków jakie mają służyć temu celowi, strategia LGBT+ przewiduje „pozyskiwanie ambasadorów i ambasadorek, promocja tematu wśród znanych osób ze świata kultury, sportu, nauki itp.”. Proponuje się także poszukiwanie „nieoczywistych sojuszników” np. ze „związków zawodowych, organizacji zrzeszających ekspertów z różnych dziedzin, np.: prawników, ekspertów marketingu”. Nie bez znaczenia jest również „inicjowanie powstawania grup LGBT+ w firmach lub w grupach zawodowych”.

Ważną rolę w planowanej strategii zajmują działania medialne. Postuluje się „uruchomienie i rozwijanie narzędzi, umożliwiających deklarowanie poparcia dla równości małżeńskiej, np. platform internetowych, portali społecznościowych, systemów wspierania petycji”.

Towarzyszyć temu mają kampanie zachęcające do coming outów oraz dotyczących tematyki tęczowego rodzicielstwa”. Kolejny krok to „zwiększenie widoczności wyoutowanych osób LGBT+ i tematyki LGBT+ w mediach mainstreamowych tak ogólnopolskich, jak i regionalnych oraz lokalnych”.

Autorzy strategii nie zapominają także o „lobbingu” wobec świata politycznego. Przyznają, że „wprowadzenie równości małżeńskiej w Polsce jest uwarunkowane zbudowaniem woli politycznej”. Ich zdaniem, konieczny jest „lobbing polityków i partii politycznych na rzecz ustawy o równości małżeńskiej, czemu ma służyć wprowadzenie tematu równości małżeńskiej do programów poszczególnych partii politycznych”.