Reklama

Wiara

Czy św. Jan Chrzciciel umarł na darmo?

Dziś wspomnienie liturgiczne męczeńskiej śmierci św. Jana Chrzciciela. Warto przypomnieć za co Jan zapłacił głową. Patrząc jednak na to, co się dzieje, również w obyczajowości ludzi Kościoła, w sercu i głowie zwykłego człowieka, może urodzić się myśl, że śmierć Jana nie miała sensu…

[ TEMATY ]

wspomnienie

Fotolia.com

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dziś, w 2018 r. po narodzeniu Chrystusa, można zaryzykować stwierdzenie, że Jan się pomylił, gdy wykrzyczał prosto w twarz Herodowi Antypasowi: „Nie wolno ci mieć żony twego brata” (Mk 6, 18). Wszak za to go uwięziono i ścięto...

Dziś już niewielu krzyczy: „Nie wolno ci mieć innej żony, masz już jedną, teraz żyjesz w cudzołóstwie!”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

A jednak Bóg się nie pomylił, a Jan, który Go znał i kochał, wiedział, że sprawa wierności w małżeństwie jest warta jego śmierci…

Dziś, coraz mocniej i głośniej słychać głosy, które przypominają wężowy szept w Edenie: „Pozwólmy żyjącym w nowych związkach na Komunię św.” Dyskusja nad kwestią zgody na to, by pod pewnymi warunkami osoby rozwiedzione i żyjące w nowych związkach mogły otrzymać sakramentalne rozgrzeszenie i przystępować do Komunii św., zdaje się targać Łodzią Piotrową jak wicher. Niektórzy, świadomi istniejących praktyk, z których usiłują uczynić normę, w myśl której osoby decydujące się na życie w nowym związku niesakramentalnym mogłyby przystępować do Komunii św., dzielą się swymi obserwacjami i sugerują konieczność udzielenia odpowiedzi duszpasterskiej na nowe wyzwania świata. Rozwodów przecież jest coraz więcej, a co za tym idzie – przybywa również nowych, niesakramentalnych związków...

Nie gubić istoty rzeczy

Niestety, nie zawsze próbuje się wracać do źródła, do początku, do istoty małżeństwa; wielu ma ochotę pójść na skróty i słuchać tych, którzy rzekomo są większością: rozwiedzionych pragnących przystępować do Komunii św. A przecież Chrystus powiedział Piłatowi prosto w oczy: „Królestwo moje nie jest z tego świata” (J 18, 36).

Katechizm Kościoła Katolickiego głosi, że cudzołóstwo „oznacza niewierność małżeńską. Gdy dwoje partnerów, z których przynajmniej jeden jest w związku małżeńskim, nawiązuje stosunki płciowe, nawet przelotne, popełniają oni cudzołóstwo. Chrystus potępia cudzołóstwo nawet w postaci zwykłego pożądania. Szóste przykazanie i Nowy Testament bezwzględnie zakazują cudzołóstwa. Prorocy ukazują jego ciężar. Widzą w cudzołóstwie figurę grzechu bałwochwalstwa” (n. 2380). Do tej pory Kościół nie wycofał się z tak rozumianego naruszenia godności małżeństwa.

Reklama

Czy teraz miałyby nas czekać zmiany?

Liczba rozwodów stale wzrasta i statystyki nie pozostawiają złudzeń: zawieramy coraz mniej małżeństw trwałych, małżeństw na zawsze. Składa się na to wiele czynników i bynajmniej nie podejmiemy tutaj analizy przyczyn rozpadania się tylu małżeństw. Jednak duszpasterskie zatrwożenie z powodu tsunami rozwodów to jedno, a próba rozmywania i rozmiękczania doktrynalnego nauczania Kościoła to już zupełnie coś innego. Ważne, aby w tej delikatnej polemice, którą usiłują narzucać Kościołowi duszpasterstwa Europy Zachodniej, nie zgubić istoty rzeczy: Kościół należy do Chrystusa, to przecież Jego łódź. To On go ustanowił i nadał mu określony kształt. Z Jego świętej myśli i woli ukształtowało się Ciało, którego On jest Głową. To On również ustanowił sakrament małżeństwa, podniósł naturalny związek dwóch osób do rangi sakramentu. Jedno i drugie – Kościół i małżeństwo – powołał do świętości. Jeśli coś się nie udaje, to nie dlatego, że Bóg popełnił błąd, ale dlatego, że my, ludzie, wciąż chcemy Go poprawiać.

Wyprawa w nieznane?

Małżeństwo, w zamyśle Chrystusa, to nie związek dwojga ludzi, którzy się sobie spodobali, wybrali siebie spośród tłumu, bo coś między nimi „zaiskrzyło”, bo jemu „spodobały się jej nogi” albo wyczuli między sobą jakąś „chemię” – nie. Małżeństwo sakramentalne, w Jego zamyśle, to związek dwóch osób: kobiety i mężczyzny, którzy zaprosili samego Boga do swojej miłości! To właśnie oznacza ślub w Kościele... Stają naprzeciw siebie, ona i on, a między nimi staje Bóg. I to nie jest wyprawa w nieznane tych dwojga ludzi, którzy – gdy coś nie wyjdzie – zwyczajnie rozwiodą się, zerwą nierozerwalną (ze swojej natury) umowę. To nie jest „ryzyko” dwóch osób! Jest tam też Bóg, bo Go zaproszono, gdy podjęto decyzję o zawarciu małżeństwa w Kościele.

Reklama

Można pytać: Dlaczego Chrystus podniósł małżeństwo do rangi sakramentu? Żebyśmy nie pozostali z tą naszą ludzką miłością sami... Bo sami nie dajemy rady, bo sami z siebie, bez Jego pomocy, nie zdołamy wypełnić przysięgi: „że cię nie opuszczę aż do śmierci”. Małżeństwo zakorzenione w Chrystusie nie ma prawa się nie udać. Małżeństwo, nawet w kryzysie, budowane z Nim, zawsze można uratować. Bzdura? Nie, Bóg nigdy nie oszukał człowieka. On jest wierny na zawsze.

Tęsknota prowadzi do nawrócenia

Chrystus tak bardzo kocha człowieka, że gdy wszystkie inne sposoby zawiodły, postanowił oddać za niego życie – udowodnił swoją miłość. Tę samą Krew, która obficie przelała się na Golgocie, i to samo Ciało, które zostało tam przybite do krzyża, przyjmujemy w Komunii św. Nigdy nie będziemy wystarczająco godni i czyści, aby uczestniczyć w tej Tajemnicy bez drżenia serca. „Sposób obecności Chrystusa pod postaciami eucharystycznymi jest wyjątkowy. Stawia to Eucharystię ponad wszystkimi sakramentami i czyni z niej «jakby doskonałość życia duchowego i cel, do którego zmierzają wszystkie sakramenty»”, czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego (n. 1374). A sam Pan mówi do nas: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie” (J 6, 53).

„Aby odpowiedzieć na to zaproszenie, musimy przygotować się do tej wielkiej i świętej chwili. Św. Paweł wzywa nas do rachunku sumienia: «Kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije, nie zważając na Ciało Pańskie, wyrok sobie spożywa i pije» (1 Kor 11, 27-29). Jeśli ktoś ma świadomość grzechu ciężkiego, przed przyjęciem Komunii powinien przystąpić do sakramentu pojednania” – głosi Katechizm Kościoła Katolickiego (n. 1385). A potem, zgodnie z warunkami sakramentu pojednania, powinien wyrzekać się nie tylko grzechu, ale też okazji do grzechu.

Reklama

Tęsknota za Komunią św. jest jedną z najpiękniejszych tęsknot. Jeśli pojawia się w sercu, jeśli odczytamy to pragnienie, oddzielimy je od natłoku wszystkich innych pragnień, to znaczy, że słyszymy wołanie Boga, który obiecał, że nie spocznie, dopóki nie znajdzie każdej ze swoich owiec i nie przyprowadzi jej do Domu (por. Łk 15, 3-7 i J 10, 16). Woła więc: „Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto usłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną” (Ap 3, 20).

Tęsknota za Komunią św. oznacza, że Bóg już działa w sercu i sumieniu człowieka! To wołanie intymne, zarezerwowane: Stwórca upomina się o tego, którego z miłości stworzył. I odpowiedź na to wołanie, jeśli jest autentyczna, zawsze oznacza początek nawrócenia. Komunia, czyli zjednoczenie, ma się przecież odbyć między Świętym Bogiem a zwykłym stworzeniem. Spotkanie ma się odbyć w komnacie ludzkiego serca. Czy można pozwolić, abyśmy żyjąc w grzechu śmiertelnym, jakim jest współżycie w związku niesakramentalnym, zgodzili się zapraszać Boga do miejsca, w którym cuchnie i nie było sprzątane przez długi czas?

Wielu zwolenników pomysłu, aby osoby żyjące w niesakramentalnych związkach mogły przystępować do Komunii św., podkreśla, że Eucharystia leczy duszę człowieka. To prawda, ale – jak podaje Katechizm Kościoła Katolickiego: „Celem Eucharystii nie jest jednak odpuszczenie grzechów śmiertelnych. Jest ono właściwe dla sakramentu pojednania. Eucharystia jest natomiast sakramentem tych, którzy pozostają w pełnej komunii z Kościołem” (n. 1395).

Reklama

Pragnienie przyjmowania Eucharystii przez osoby żyjące w związkach niesakramentalnych, gdy się rodzi, jest z pewnością pragnieniem szczerym, świętym i ważnym. Nie można tego pragnienia pomniejszać, zagłuszać czy lekceważyć. Przeciwnie, trzeba je podtrzymywać i rozwijać – nie łamać trzciny już nadłamanej (por. Iz 42, 3).

Czy można jednak – dla szybkiego rozwiązania problemu duszpasterskiego – podjąć ryzyko, aby Najświętszy Sakrament był przyjmowany w sposób świętokradzki?

* * *

Szukam Jana, proroka naszych czasów,

który odważy się podnieść głos,

zaryzykuje i nie pozwoli,

aby wężowy szept prowadził nas na manowce.

Szukam Jana, który nie ugnie się

przed polityczną poprawnością

piętrowych układów.

Szukam Jana, który rozpozna Baranka.

Jana, który powie: chorujesz.

Szukam Jana.

Pustynię już znalazłam.

2018-08-29 12:01

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Z życia do Życia

Niedziela Ogólnopolska 20/2018, str. 19

[ TEMATY ]

wspomnienie

Archiwum Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka

Antoni Zięba – nieugięty obrońca życia człowieka, mąż, ojciec i dziadek

Antoni Zięba – nieugięty obrońca życia człowieka, mąż, ojciec i dziadek

– Mój ojciec był człowiekiem wielkim. Patriota, katolik, społecznik, dobroczyńca wielu, wielu ludzi, a przede wszystkim obrońca życia. Obrona życia człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci była dla niego najważniejszą sprawą, była jego pasją, była jego życiem – powiedział syn inż. Antoniego Zięby, Wojciech. Żegnając się z ojcem, dodał: – Tato, dałeś mi piękny przykład życia i umierania

Przemawiając do uczestników Mszy św., podczas której dziękowano Bogu za dar wielkiego obrońcy życia, syn Antoniego Zięby – w imieniu rodziny – wyznał, że będą wspominać go nie tylko jako społecznika, ale przede wszystkim wspaniałego męża, ojca i dziadka. Wojciech Zięba osobiście zapamięta, z jak wielką miłością i czułością, nie mogąc już mówić, tata przytulał mamę po 65 latach znajomości. Wyznał też, że zawsze mógł liczyć na jego pomoc, szczególnie gdy potrzebne było dyżurowanie przy ciężko chorych, hospitalizowanych wnukach. – W skali 1:6 oceny trudności dyżuru, szczególnie nocnego, nigdy wnukom nie wystawił noty niższej niż 4, czyli dobrą, a gdy pytałem go o szczegóły, okazywało się, że przez pół nocy trzymał wnuka na rękach, bo kroplówka nie chciała schodzić – wspominał syn Inżyniera.

CZYTAJ DALEJ

Gorzkie Żale to od ponad trzech wieków jedno z najpopularniejszych nabożeństw pasyjnych w Polsce

2024-03-28 20:27

[ TEMATY ]

Gorzkie żale

Grób Pański

Karol Porwich/Niedziela

Adoracja przy Ciemnicy czy Grobie Pańskim to ostatnie szanse na wyśpiewanie Gorzkich Żali. To polskie nabożeństwo powstałe w 1707 r. wciąż cieszy się dużą popularnością. Tekst i melodia Gorzkich Żali pomagają wiernym kontemplować mękę Jezusa i towarzyszyć Mu, jak Maryja.

Autorem tekstu i struktury Gorzkich Żali jest ks. Wawrzyniec Benik ze zgromadzenia księży misjonarzy świętego Wincentego à Paulo. Pierwszy raz to pasyjne nabożeństwo wyśpiewało Bractwo Świętego Rocha w 13 marca 1707 r. w warszawskim kościele Świętego Krzyża i w szybkim tempie zyskało popularność w Warszawie, a potem w całej Polsce.

CZYTAJ DALEJ

Abp Jędraszewski: niektórzy rządzący usiłują zafundować narodowi holokaust nienarodzonych

2024-03-29 10:20

[ TEMATY ]

abp Marek Jędraszewski

kalwaria

Kalwaria Zebrzydowska

Archidiecezja Krakowska

Abp Marek Jędraszewski, zwracając się w Wielki Piątek do pielgrzymów w Kalwarii Zebrzydowskiej, apelował o ochronę życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Mówił, że niektórzy rządzący w imię wolności kobiet usiłują "zafundować narodowi kolejny holokaust nienarodzonych".

Metropolita krakowski, mówiąc do dziesiątków tysięcy wiernych, wskazywał, że nowożytna Europa nie chce mieć niż wspólnego z Chrystusem i Ewangelią, nie chce słyszeć o Bogu, który przejmuje się losem człowieka. W imię czystego rozumu potępia wiarę, ogłaszając ją jako zabobon.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję