Międzynarodowy przewodniczący tego dzieła papieskiego kard. Mauro Piacenza zaznaczył na wstępie, że pierwszoplanowym zadaniem ACS jest zawsze pomoc duszpasterska, a dopiero potem materialna i finansowa. Przypomniał, że dzieło to założył w 1947 holenderski norbertanin Werenfried van Straaten w odpowiedzi na apel Piusa XII, aby zająć się ofiarami II wojny światowej i wywołanej przez nią biedy, „nie dyskryminując przy tym nikogo, łącznie z dawnymi wrogami”. Tak narodziła się organizacja „z personelem coraz bardziej wyspecjalizowanym, ale nie zbiurokratyzowanym” – podkreślił purpurat.

„Nie staliśmy się rodzajem organizacji solidarnościowej, ale jest to nadal dzieło kościelne. I właśnie aby trwać na tej linii, jest to fundacja na prawie papieskim, stawiająca sobie za zadanie podążanie zawsze tam, gdzie Bóg płacze” – tłumaczył mówca.

Również międzynarodowy dyrektor ACS Thomas Heine-Geldem podkreślił, że podstawowym zadaniem dzieła jest służba ewangelizacji i wspieranie chrześcijan prześladowanych w różnych częściach świata. Oznajmił, że większość spośród ponad 124 mln euro, jakie otrzymało stowarzyszenie w 2017, pochodziła od 368 tys. darczyńców, przy czym 63 proc. tej sumy stanowią darowizny bezpośrednie, 24,2 proc. – spadki i 9 proc. – stypendia mszalne.

ACS ma 23 biura międzynarodowe i wspiera projekty w istocie na całym świecie, poza bogatym Pierwszym Światem, tzn. bez Europy Zachodniej, Ameryki Północnej i Australii. Z powyższej sumy przeszło 124 mln euro nieco ponad 100 mln przeznaczono na finansowanie misji, 12,8 mln – na pozyskiwanie środków (fundraising) i 8,5 mln – to koszty administracyjne. 29,5 proc. pieniędzy otrzymała Afryka a 21,2 proc. – Bliski Wschód, co jest potwierdzeniem tendencji trwającej od 2011, czyli od tzw. Wiosny Arabskiej, w której wyniku bardzo pogorszyła się sytuacja tamtejszych chrześcijan i zwiększyła się ich ucieczka z tych ziem. Tylko w 2017 na pomoc i inwestycje w tym regionie wydano ok. 17 mln euro.

Krajem, który otrzymał w ub.roku największe wsparcie finansowe, był Irak – prawie 9,3 mln euro, następnie Indie – ok. 5,9 mln, Syria – blisko 5,8 mln, Ukraina – 4,7, Brazylia – ok. 3,9 i Demokratyczna Republika Konga – ponad 3,4 mln euro. Prawie jedna trzecią (32,8 proc.) środków przeznaczono na projekty związane z odbudową i rekonstrukcją, 15,7 – na pilną pomoc, 15,4 – na stypendia mszalne, 12,1 – na formację duchowieństwa i świeckich oraz 9,6 proc. – na katechizację.

„Postanowiliśmy wspierać na Bliskim Wschodzie tych chrześcijan, którzy chcą tam pozostać, także ze społecznego i ekonomicznego punktu widzenia. Nie było potrzeby prowadzenia duszpasterstwa, gdyż chrześcijanie zostali wyparci z Iraku i tym samym na zasadzie wyjątku przeznaczyliśmy środki przede wszystkim na odbudowę domów” – powiedział T. Hein-Geldem. Dodał, że jest to tzw. Plan Marshalla dla Iraku, nastawiony przede wszystkim na odbudowę domostw, ale – jak zaznaczył – obecnie nadszedł czas na budowę i odbudowę kościołów, toteż „przechodzimy od domów do kościołów”.

W stosunku do tego kraju powstał też Komitet Odbudowy Niniwy z udziałem biskupów różnych wyznań. W sumie stowarzyszenie sfinansowało 41 projektów w Iraku i 143 w Syrii.

Plany na rok bieżący przewidują pomoc dla dalitów w Indiach – członków najniższej i najbardziej dyskryminowanej kasty w tym kraju oraz wspomnianą kampanię odbudowy świątyń na Bliskim Wschodzie.

Zdaniem przewodniczącego włoskiego oddziału ACS Alessandro Monteduro są to liczby, które „my nazywamy nadzieją i chcemy w ten sposób towarzyszyć braciom prześladowanym nie tylko pomocą materialną, ale przede wszystkim modlitwą i formacją”. Dlatego po zamachu na trzy świątynie chrześcijańskie w Indonezji w maju br. stowarzyszenie chce pomóc zbudować tam kościół, na co od lat nie było pieniędzy, podobnie jak odpowiedzią na męczeńską śmierć ks. Jacquesa Hamela w lipcu 2016 we Francji było przeznaczenie środków na formację tysiąca seminarzystów – podkreślił A. Monteduro.