Według dostępnej literatury Leźnica Wielka należała do posiadłości arcybiskupów gnieźnieńskich, o czym wspomina przywilej króla Kazimierza Wielkiego, wydany w Krakowie 1 marca 1357 r. Potwierdza on, na prośbę abp. Jarosława Skotnickiego, wszystkie ówczesne posiadłości kościoła gnieźnieńskiego.
Z czasem Leźnica Wielka stała się wsią szlachecką. Na początku XVI w. była gniazdem familii Leźnickich. Parafię w tej miejscowości erygował w XV wieku abp Wojciech Jastrzębiec - przy istniejącym kościele św. Jakuba. Była to budowla drewniana, wystawiona na początku XV wieku. Przetrwała ona do XVIII wieku, po czym została rozebrana. Na jej miejscu w tym samym wieku wystawiono istniejący do dziś drewniany kościół, z murowanymi fundamentami. W 1882 r. został on gruntownie odnowiony i poszerzony przez frontową przybudówkę i murowaną zakrystię. Za proboszcza ks. Ludwika Słomczyńskiego (1910-22) kościół został gruntownie odrestaurowany i pokryty nowym dachem. Natomiast zakrystię przebudowano i powiększono. W czasie ostatniej wojny świątynia została zamieniona przez okupanta na koszary, później na magazyn zboża, kino, a na końcu na magazyn wojskowy. W styczniu 1945 r. w czasie działań wojennych kościół został poważnie uszkodzony przez artylerię niemiecką. Po wojnie gruntownie odnowił go ówczesny administrator ks. Ludwik Ziętek.
Do zabytków, stanowiących własność parafii, należą: chrzcielnica kamienna z herbem Jastrzębiec (jest to dar abp. Wojciecha), kamienna kropielnica, barokowy ołtarz główny z rzeźbami oraz barokowe ołtarze boczne, krucyfiks i pacyfikał. Przy tutejszym kościele odnotowano istnienie Bractwa św. Anny i Żywego Różańca. Ciekawostką jest, że z tej parafii pochodził wyświęcony w 1928 r. ks. Franciszek Pabjańczyk (zm. 19 lutego 1997 r.).
Parafia św. Jakuba w Leźnicy Wielkiej należy do dekanatu ozorkowskiego. Jej proboszczem jest ks. Tadeusz Zatorski.