Początkowo Maczki, znane wówczas jako Granica, przynależały do kościoła parafialnego w Zagórzu. Nie mając własnej świątyni, mieszkańcy musieli dochodzić do najbliższej świątyni odległej prawie o 10 kilometrów. Wraz z wybudowaniem końcowej stacji Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej i rozbudową osiedla kolejowego, zwiększała się liczba mieszkańców. Zbyt duża odległość do kościoła i praca na kolei uniemożliwiały uczęszczanie na Msze św. Sytuację tę potwierdził dziekan siewierski, który napisał, że mieszkańcy Granicy „rok cały prawie w kościele nie bywają z powodu zbyt dużej odległości od kościoła parafialnego w Zagórzu”.
Dlatego w Granicy wybudowano kaplicę. Pracę przy jej budowie zapoczątkował zawiadowca stacji Granica - Sokulski, zwracając się do administratora diecezji kieleckiej o pozwolenie na wystawienie kaplicy. Miało to miejsce już po uruchomieniu linii Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Równocześnie ze staraniami o budowę kaplicy mieszkańcy Granicy konsekwentnie zabiegali o zapewnienie opieki duszpasterskiej. Kaplica została zbudowana do końca 1857 r. w stylu neogotyckim, murowana, otynkowana, prostokątna, przykryta sklepieniem kolebkowym. Nabożeństwa dla pracowników kolei celebrował kapłan dojeżdżający z parafii Zagórze.
Osada kolejowa rozbudowywała się, pojawiły się nowe miejsca pracy, a wraz z tym zwiększyła się liczba mieszkańców. Dotychczasowa kaplica okazała się zbyt mała. Wśród mieszkańców zrodziła się myśl, by wybudować kościół. W styczniu 1880 r. rozpoczął realizować tę myśl Adam Dziewulski, ówczesny zawiadowca stacji. Utworzył on wraz ze swoim pomocnikiem Janem Gawrońskim sześcioosobowy komitet budowy kościoła i odrestaurowania kaplicy.
Pierwsze wykopy pod fundamenty kościoła zostały wykonane w kwietniu 1892 r. Poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę kościoła dokonał biskup kielecki Tomasz Kuliński w sierpniu 1892 r.
Rok 1892 był okresem bardzo intensywnej pracy, w stanie surowym bowiem do końca roku kalendarzowego wybudowano kościół. Roboty murarskie wykonał majster Paweł Omofner z Piotrkowa, natomiast roboty ciesielsko-stolarskie wraz z wiązaniem dachowym, wieżą i kręconymi schodami wykonał Zakład Braci Berensee z Warszawy. Cegłę do budowy sprowadzono z cegielni Włochy koło Warszawy, blachę cynkową na pokrycie kościoła zakupiono w sosnowieckich Zakładach Hutniczych.
W roku 1893 przystąpiono do prac wykończeniowych wewnątrz kościoła, z tynkowaniem i umieszczeniem ozdób gipsowych. Prace artystyczno-sztukatorskie wykonał Zakład Władysława Silewicza z Warszawy i sztukator Władysław Niwiński.
Pod koniec 1893 r. w kościele założone zostały okna i witraże wykonane przez Adolfa Seilera z Wrocławia. Świątynię zabezpieczono, zakładając drzwi i żelazne kraty. W październiku 1893 r. zamówiono dwa dzwony wagi 420 funtów w Fabryce Dzwonów A. Zwolińskiego w Warszawie, które konsekrował bp Tomasz Kuliński. W tym samym roku nabyto kilka podstawowych szat liturgicznych oraz zakupiono monstrancje.
W sumie budowa kościoła, według projektu inż. Artura Goebla, trwała 3 lata, od 1892 do 1895 r. Największy udział w powstaniu świątyni mieli zawiadowca stacji Granica Adam Dziewulski i jego pomocnik Jan Gawroński. Kościół wzniesiony został z cegły i kamienia, w stylu neogotyckim. Świątynia jest niewielka, jednonawowa, między prezbiterium a nawą jest arkada. W prezbiterium, nad ołtarzem umieszczone zostały witraże, które przedstawiają Matkę Bożą z Dzieciątkiem, Świętych Piotra i Pawła. Witraże harmonizują z niskim ołtarzem i służą mu za obrazy.
1 listopada 1894 r. ks. Józef Dotkiewicz, z upoważnienia Konsystorza Generalnego diecezji kieleckiej, dokonał poświęcenia kościoła. Jednak do utworzenia samodzielnej parafii w Maczkach musiało upłynąć trochę czasu. Stało się to 28 maja 1924 r., kiedy biskup Augustyn Łoziński wydał dekret powołujący do istnienia nową parafię, wydzieloną z parafii Zagórze, Sławków i Strzemieszyce. Rok później władze państwowe zmieniły nazwę miejscowości Granica na Maczki. W związku z tym w sierpniu 1925 r. nazwa parafii Granica została również zmieniona na Maczki.