Stacje – przystanki

Temat każdego z nich to element modlitwy ŚDM. W każdym spotykamy młodych ludzi uwikłanych w problemy współczesnego świata.

1. Wiara wątpiącym

Istotą pierwszego obrazu jest pokazanie, że wśród banałów współczesnego beztroskiego życia jest możliwość znalezienia innej drogi, drogi duchowej, ze świadomością istnienia otaczającego świata, głębokiej wiary, czynieniu dobra, dawania przykładu innym.

• Opis sceny

Scena typowej współczesnej dyskoteki – 20 os. Muzyka techno – ogłupiająca i jednostajna w wyrazie, stanowi tło do pokazania różnych grup kulturowych młodych ludzi. Poszczególne postacie odpowiednio ubrane i ucharakteryzowane będą symbolami młodego pokolenia. Choreografia i gra aktorska będzie odzwierciedlać typowe modele zachowawcze będące zjawiskami socjologicznymi współczesnej cywilizacji.

• Opis sytuacji

Słychać muzykę stopniowo zgłośnioną. Na podeście nr 1 pojawia się grupa młodzieży oraz dj. Ludzie tańczą w przeróżnym stylu, każdy wg własnego, odpowiadający stylizacji kostiumu. Część osób nie tańczy, stoją pod ścianą i rozmawiają ze sobą w charakterystyczny sposób - kłótnia, zainteresowanie, śmiech itp. Pośród rozbawionej młodzieży, widzimy młodą dziewczynę, która przestaje tańczyć. W tym samym momencie muzyka zostaje stłumiona, a postać dziewczyny która stoi na pierwszym planie zostaje powoli rozświetlana. Obraz tańczącej młodzieży zostaje spowolniony jak na filmie slow-motion (tu można użyć światła strobo). Muzyka techno cichnie zupełnie i zastępuje ją inna, dająca odczucie spokoju, skupienia i przestrzeni. Dziewczyna - Faustyna patrzy w dal przed siebie, nie znajduje miejsca dla siebie w tym otoczeniu. Sprawia wrażenie jakby z kimś rozmawiała. Oddala się od tańczącej młodzieży. W tym momencie scena się zatrzymuje i wygłoszone jest pierwsze świadectwo – Natalii Wrzesień (Polska, język polski). Po świadectwie Faustyna zaczyna śpiewać wokalizę (na schodach) zakładając czarną chustę na głowę. Kostium jest tak skonstruowany, że z zabawowej czarno-białej sukienki, w jednej chwili staje się bazą czarnego habitu. Ubiór zakonny Faustyny będzie stopniowany w poszczególnych elementach. Pełną formę uzyska w kolejnych stacjach.

Wraz ze śpiewem pojawia się pierwsza część malowanego obrazu Jezusa Miłosiernego, co będzie się powtarzać aż do 5 przystanku. Śpiew „Jezu, ufam Tobie” w takiej samej formie, jak przy innych stacjach. W końcu Faustyna wyrusza w drogę, a za nią podąża postać młodego człowieka z plecakiem ŚDM, symbolizującym - uczestnika ŚDM - pielgrzyma w poszukiwaniu prawdy.

2. Nadzieja zrezygnowanym

Istotą tej sceny jest stosunek młodych wobec cierpienia śmierci i wojny. Życie które daje nam Pan, jest najcenniejszym darem. Dlatego pokazujemy protest przeciwko okropieństwu wojny, żalu po stracie najbliższych oraz zderzenie z doświadczeniem tajemnicy śmierci.

• Opis sceny

Po filmie, obrazującym przemoc, następuje dramatyczny taniec siedmiu tancerzy, każdy z nich rozpoczyna swój indywidualny taniec, będący wyrazem ogromnego bólu i strasznej tragedii po utracie bliskiej osoby, a jednocześnie wyrazem sprzeciwu wobec wszelkich aktów wojny i terroru na całym świecie. Siedem kontynentów symbolizować będzie odmienność rasowa tancerzy: Azjata, Afrykańczyk, Europejczyk itd.

• Opis sytuacji

Faustyna z wędrowcem dochodzi do podestu nr 2. Na dużym ekranie jest wyświetlany film, ukazujący zamachy terrorystyczne 11 września New York, Paryż 2015, sceny wojny np. z Iraku i Syrii, ofiary tej wielkiej tragedii na tle smutnej lecz podniosłej muzyki. Po zakończeniu emisji filmu, na scenę wbiega kolejno 6 osób (symbol kontynentów), które krzyczą słowo „NIE” w różnych językach np. niemieckim, angielskim, hiszpańskim, chińskim itd. W trakcie trwania sceny tanecznej, Faustyna zakłada pelerynkę – część habitu zakonnego oraz krzyż. Po zakończeniu sceny następuje drugie świadectwo - Rand Mittri (Syria, po angielsku). Po świadectwie Faustyna zaczyna śpiewać wokalizę, a na ekranie pojawia się następna część malowanego obrazu. W tym czasie jeden z tancerzy podchodzi do Faustyny, zakłada plecak ŚDM, symbol identyfikacji młodych obecnych na Campus z aktorami w inscenizacji i podąża za nią.

3. Miłość oziębłym

Istotą jest problem współczesnej cywilizacji, zamkniętej w cyberprzestrzeni. Młodzi

uwikłani w nowoczesną technikę, zamknięci sami w sobie, wyobcowani, samotni w sieci. • Opis sceny

Na podeście III, widnieją już ustawione przezroczyste ściany z pleksi - symbole odizolowania się od świata. Za każdą z nich stoi nieruchoma postać młodego człowieka, zapatrzonego w urządzenie multimedialne - smartphone, tablet, często ze słuchawkami na głowie. Jeden z wędrowców – dziewczyna, próbuje bezskutecznie nawiązać z nimi kontakt.

• Opis sytuacji

Dziewczyna wchodzi pomiędzy szklane ściany, próbując przemówić do każdego z nich. Zaczyna tańczyć, szukając kontaktu, lecz nadaremnie. W końcu jeden chłopak zauważa

dziewczynę, odsuwa ścianę i wychodzi do niej gdzie wspólnie zatańczą krótki taniec. W końcowej sytuacji dziewczyna zakłada plecak chłopakowi i razem podchodzą do Faustyny. W tym momencie scena się zatrzymuje, następuje drugie świadectwo. Po nim Faustyna zaczyna śpiewać wokalizę. Na ekranie pojawia się następna część Obrazu Jezusa. Następuje modlitwa - śpiew „Jezu, ufam Tobie” w takiej samej formie, jak przy poprzednich stacjach. Faustyna ubiera kornet i podążą z grupą w górę do podestu IV.

4. Przebaczenie winnym

Istotą jest przebaczenie bliźniemu, odrzucenie zła i pojednanie. • Opis sceny

Faustyna z wędrowcami dociera do podestu IV, nieznacznie wchodząc na niego. W niedalekiej odległości widzimy postać papieża Jan Pawła II, siedzącą tyłem do publiczności. W pewnym momencie podchodzi do papieża człowiek - Ali Agca. Trwa rozmowa na tle muzyki. Po chwili obaj wstają. Mężczyzna całuje papieża w rękę, a papież przytula go.

• Opis sytuacji

Aktor grający papieża jest już wcześniej na planie, zanim grupa wędrowców dojdzie na podest IV. Sekwencja Przebaczenia zaczyna się krótkim filmem o zamachu na Jana Pawła II. Po filmie rozświetla się miejsce z siedzącym aktorem papieżem. Drugi grający Ali Agce, wychodzi z tłumu w asyście policjanta z prawej strony sceny. Symbolicznym tłem scenograficznym może być fragment kraty – ściany więziennej. Po scenie przebaczenia papież zostaje na miejscu, a Ali odchodzi z powrotem. Faustyna śpiewa wokalizę, malując przedostatnią część obrazu Jezusa. Następuje modlitwa - śpiew „Jezu, ufam Tobie” jak przy poprzednich stacjach.

5. Radość smutnym

Istotą jest wskazanie na smutek wynikający z problemów, uzależnień i monotonii życia w dzisiejszym świecie. Pragniemy wskazać na radość, która jest lekarstwem na wskazane trudności.

• Opis sceny

Faustyna w raz z grupą wędrowców dociera do podestu V. Typowy zakątek małej uliczki, blokowiska, miejsce gdzie spotykają się młodzi ludzie z marginesu społecznego, często z patologicznych rodzin.

• Opis sytuacji

Jeden z wędrowców wchodzi pomiędzy nich, lecz nie jest tam mile widziany. Jednak wędrowiec wpada na pomysł aby zagrać z nimi w piłkę. Rzuca do kosza zachęcając jednego z chłopaków do wspólnej gry. Odbijając rytmicznie piłkę, wchodzi choreograficznie w interakcję z muzyką, która zaczyna się rozwijać wciągając w to pozostałych. Gra w piłkę zaczyna przeradzać się w typowy taniec Hip-Hopowy, capoeira, break dance itp. polegający na popisach poszczególnych tancerzy. Jedni grają na beczkach, inni skaczą w coraz to bardziej wyszukanych sekwencjach choreograficznych. Do sceny dołączają także wędrowcy z grupy Faustyny. Finałem sceny jest pokaz roześmianych już innych ludzi których widzieliśmy na początku. Scena się zatrzymuje i następuje trzecie świadectwo – Miguel z Asunción (Paraguay, jezyk hiszpański). Po nim Faustyna zaczyna śpiewać ostatnią część wokalizy. Wszyscy obracają się i patrzą na ostatnią sekwencję malowania obrazu Jezusa. Kiedy obraz jest skończony, następuje ponownie śpiew „Jezu, ufam Tobie”.

Wykonawcy

*Adaptacji scenariusza dokonali Mirosława Kister - choreograf i Krzysztof Okoń - reżyser z Akrobatycznego Teatru Tańca MIRA – ART, którzy przełożyli poszczególne części inscenizacji na język tańca. Prowadząc ten nietypowy zespół artystów wykształcili odrębną formę tańca akrobatycznego w powietrzu, wykorzystując różne przyrządy jak szarfy, liny, koła cyrkowe itp. W swoim dorobku artystycznym posiadają dziesiątki pokazów w kraju i za granicą. Ich potencjał artystyczny doceniono powierzając im m.in. otwarcie Halowych Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce w Sopocie, czy otwarcie Teatru Szekspirowskiego w Gdańsku, gdzie akrobacje wykonywali na wysokości 65 m, podwieszeni do dźwigu.

Oprócz tancerzy Mira –Art, do współpracy nad inscenizacją zaprosili także artystów z Teatru Muzycznego w Gdyni oraz Bałtyckiego Teatru Tańca z Gdańska.

Każda z przedstawianych sekwencji, posiada głęboki globalny przekaz dotyczący współczesnej młodzieży, którego głównym przesłaniem jest Boże Miłosierdzie jako ...Boża moc, Boża granica dla zła całego świata... jak odniósł się papież Benedykt XVI do „Dzienniczków” Św. Faustyny.

Św. Faustyna jako prorok XX wieku przypomina nam i uświadamia ogromne znaczenie biblijnej prawdy Boskiego Miłosierdzia poprzez słowa, czyny i modlitwę.

Akrobatyczny Teatr Tańca Mira-Art, to profesjonalny zespół artystów i twórców, którzy od 1999 roku poszukując z pasją nowych środków wyrazu artystycznego, połączyli balet z powietrzną akrobatyką, muzyką, kostiumem i światłem tworząc nad głowami publiczności, fantastyczne widowiska i spektakle taneczne z gatunku aerial dance.

88

Twórcami Mira Art są: Mirosława Kister – solistka baletu Teatru Muzycznego w Gdyni i choreograf. Współpracowała m.in. z Teatrem Wielkim w Łodzi, Teatrem Muzycznym w Gdyni, Teatrem Miejskim w Gdyni, Teatrem im. Jaracza w Olsztynie oraz Opera Nowa w Bydgoszczy.

oraz

Krzysztof Okoń – aktor, związany z Teatrem Muzycznym w Gdyni, wielokrotny asystent reżysera Jerzego Gruzy, odtwórca głównych ról m.in. Jesus Christ Superstar, West Side Story, oraz dziesiątki ról w szesnastoletniej karierze teatralnej. Reżyser i scenarzysta spektakli ATT Mira – Art.

Mira Art jest producentem wielkoformatowych wydarzeń plenerowych oraz autorskich spektakli teatralnych, jak również stałym gościem prestiżowych wydarzeń artystycznych na terenie kraju i za granicą m.in. Emiraty Arabskie. Na stałe współpracuje z teatrami m.in. Teatrem Muzycznym w Gdyni, Teatrem Szekspirowskim w Gdańsku.

W skład zespołu wchodzą wielokrotne mistrzynie Polski w gimnastyce artystycznej. Mira Art to nie tylko zespół artystów, to pewnego rodzaju szkoła talentów. To tu właśnie artyści uczą się od podstaw sztuki tańca w powietrzu. Efektem tego jest zdobycie 4 medali na European Championship of Aerial Acrobatics Prag 2015, oraz finał popularnego programu Mam Talent.

I tak w scenie nr 3, z szybami tańczy solistka ATT Mira – Art. Marta Koczkowska zdobywczyni brązowego medalu aerial hoop ( kółko),

W scenie 2 w śród tancerzy tańczy Agata Karwat zdobywczyni srebrnego medalu w aerial silk ( szarfa).

Rolę Faustyny gra Ewa Kłosowicz z Teatru Muzycznego w Gdyni im. Danuty Baduszkowej. Absolwentka Państwowego Studium Wokalno-Aktorskiego w Gdyni im. Danuty Baduszkowej, Studentka Uniwersytetu Gdańskiego. Została wybrana do solowej partii musicalu „Notre Dame de Paris” w Teatrze Muzycznym w Gdyni.

Łukasz Świrk

Pochodzi z Wadowic. Jest absolwentem Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Od 15 lat trenuję wspinaczkę sportową na czas. Młodzieńcza pasja przerodziła się w zawód. Jako członek kadry narodowej w latach 2004-2014 reprezentował Polskę w zawodach międzynarodowych. Moje największe osiągnięcia w tej dziedzinie to zdobycie Pucharu Świata w 2011r, dwukrotne Mistrzostwo Polski oraz czterokrotne zdobycie Pucharu Polski. Jego pokazy na rurce pionowej są harmonijnym połączeniem ogromnej siły mięśni i zmysłu artystycznego. Zadziwiły publiczność w finale programu Mam Talent. Motto życiowe: "Sam jeden nie dokonasz niczego, ale jeśli Bóg będzie ośrodkiem każdego Twojego działania, osiągniesz wszystko.” - Bł. Pier Giorgio Frassati.

Muzykę do poszczególnych scen napisał młody obiecujący kompozytor, aranżer i aktor Artur Guza. W dorobku posiada wiele produkcji teatralnych oraz m.in. skomponowanie Drogi Krzyżowej na orkiestrę symfoniczną i chór chłopięcy, która miała prapremierę w kwietniu 2012 roku w Filharmonii im. Józefa Elsnera w Opolu /dyrygent Young Chil Lee/

20:00 Słowo Ojca Świętego Franciszka.

20:20 Papież zakłada strój liturgiczny, a w tym czasie młodzi rozsuwają ołtarz Drapikowskiego. Ołtarz Drapikowskiego umieszczony jest na tle wizerunku, przed nim jest mensa przesunięta blisko ołtarza Drapikowskiego. Na mensie stoją same świece. Spotkanie z Jezusem Miłosiernym obecnym w Eucharystii. Papież prowadzi Wędrowców przed ołtarz i zajmuje środkowy klęcznik, pozostałe osoby z prawej i z lewej jego strony. Diakon wnosi Najświętszy Sakrament, robi wystawienie w ołtarzu M. Drapikowskiego i rozpoczyna się modlitwa.

To także moment zapalenia świec przez uczestników. Po wprowadzeniu i wstępnym rozważaniu, śpiewana jest w całości Koronka do Miłosierdzia Bożego w różnych językach. Jest ona przedzielana czytanymi jednozdaniowymi intencjami modlitwy, podawanymi przez młodych ludzi. Po Koronce będzie czas na kilkuminutową kontemplację w ciszy. Na koniec błogosławieństwo i wyniesienie Najświętszego Sakramentu..

20:50 Papież zostaje w szatach liturgicznych przy klęczniku. Brzmi wprowadzenie tłumaczące dlaczego jest Apel.

20:51 Po nim osoba prowadząca nawiązuje do rozważania św. Jana Pawła II z ŚDM w Częstochowie w 1991 roku „Jestem, pamiętam, czuwam”. Potem następuje śpiew maryjny Apelu Jasnogórskiego „Maria, Regina Mundi”.

21:00 Ojciec Święty zdejmuje szaty liturgiczne i pozostaje widzem dalszej części lub opuszcza ołtarz główny.

21:10 KONCERT osnuty na 12 artykułach wiary i obecnym w nich Miłosierdziu (ok. 1,45 godz.)