Reklama

Dobrze, że jest dom w Wiernej

Niedziela kielecka 43/2003

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Było już późno, kiedy pod furtkę Domu przyprowadził ją jakiś pracownik kolei. Ciążę było widać gołym okiem. Wiła się w bólach. Po kilku minutach pielęgniarka - s. Anna, wezwała pogotowie. Lekarze zjawili się szybko. Na szczęście, ponieważ poród okazał się bardzo trudny. We dwie bez pomocy medycznej nie poradziłyby sobie.
Do szpitala s. Helena - kierownik Domu, zabrała wyprawkę dla noworodka. Jak zawsze wszystko było starannie przygotowane, „... aby mogła jak najpiękniej przeżywać pierwsze chwile macierzyństwa”. Wszystko się udało. „To był znak Boży. Wtedy zrozumiałam, że ten Dom powinien tu być” - opowiada s. Helena.

* * *

Wieczorem słychać było dzwonek do drzwi. Otworzyła s. Helena. Przed nią stała młoda kobieta z dzieciakiem pod pachą. Wystraszona, z obłędem w oczach. Na pytania siostry nie odpowiadała. „Miałam wyrzucić, ale ludzie tu kazali...” - to były jedyne jej słowa. Nieznajomą matkę z dzieckiem siostry wykąpały i nakarmiły. Byli bardzo głodni. W Wiernej oboje zostali jeszcze przez tydzień.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

* * *

Reklama

Marta miała 17 lat. Dla rodziców byłby to kompletny szok. Na myśl, że ojciec się dowie, ogarniał ją potworny strach. Dowiedziała się o Domu w Wiernej. Choć mieszkała o kilkaset kilometrów stąd, postanowiła przyjechać, nie mówiąc nic nikomu. Po namowach sióstr zadzwoniła, aby powiedzieć matce. Od tej pory Marta codziennie wyczekiwała rodziców. Pewnego dnia w progu stanęła matka. „Trudno, stało się. Pomożemy ci. Skończysz szkołę. Wszystko będzie dobrze”. Rzeczowy, stanowczy ton matki zaskoczył nawet siostry.

* * *

Od 7 lat mieszkała razem z nim, w domu jego rodziców. U niej nie było miejsca, bo sześcioro rodzeństwa zajmowało wszystkie pokoje. Jakoś się układało, chociaż lubił „zaglądać do kieliszka”. Kiedy oświadczyła mu, że jest w ciąży, miała nawet nadzieję, że w końcu się pobiorą. On zapytał ją wtedy czy to na pewno jego? Jego rodzice kazali się wyprowadzić. Spakowała rzeczy w nadziei, że jej rodzice się nią zaopiekują. „Wracaj do niego!” - usłyszała w progu. Wtedy udała się do Wiernej, aby przeczekać najgorsze. Teraz jej synek ma już 2 miesiące i rośnie zdrowo. Mariola codziennie czeka na telefon od rodziców. A może zadzwoni on... W końcu jakoś musi się ułożyć - mówi z siłą w głosie.

* * *

Iwona wtedy jeszcze studiowała. Wiadomość o ciąży przyjęła jak porażona. Jak ona da sobie radę? Jej chłopak nie dorósł jeszcze do ojcostwa. Zostawił ją w najtrudniejszym momencie. Nie poddała się nawet wtedy, kiedy rodzice powiedzieli, że nie pomogą i namawiali, aby usunęła ciążę. Wówczas udała się do Wiernej i tam została aż do porodu. Chrzest małego również odbył się w Wiernej. Ks. Wiktor Walocha, proboszcz parafii w Wiernej Rzece, zawsze służy pomocą. Odprawia Msze św. w kaplicy, udziela sakramentów.
Po kilku tygodniach pobytu opuściła wraz z synkiem Dom z nadzieją, że jakoś sobie poradzi. Postanowiła na razie oddać synka do Domu Małego Dziecka na Stoku. W tym czasie kończyła studia, ale dziecko odwiedzała codziennie. W końcu zrozumiał to jej chłopak. Wzięli ślub, a po roku odebrali dziecko. Byli wreszcie rodziną.
Po pewnym czasie przyszedł do Domu list. „Dziewczyny! Nie załamujcie się. Bądźcie silne! Dobrze, że jest Dom w Wiernej...”.

Dom Samotnej Matki
Wierna 7,
26-065 Piekoszów
tel. 306-47-59

Wszystkie imiona bohaterów reportażu zostały zmienione

2003-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nie ma takiego problemu, którego nie rozwiązałby Różaniec

Niedziela Ogólnopolska 40/2024, str. 14-16

[ TEMATY ]

różaniec

Karol Porwich/Niedziela

W objawieniach fatimskich Maryja nieustannie przypominała o sile modlitwy różańcowej. Podczas każdego z sześciu spotkań z trojgiem pastuszków przekazywała jedno, niezmienne przesłanie: „Odmawiajcie Różaniec”. Ta prośba, powtarzana niczym refren, stała się najważniejszym elementem objawień.

W maju Matka Boża wzywała: „Odmawiajcie codziennie Różaniec, aby uzyskać pokój dla świata i koniec wojny”. Z każdym kolejnym miesiącem Jej głos rozbrzmiewał coraz silniej, jakby przypominał o pilności prośby. W czerwcu było to niemal jak wezwanie do codziennego rytuału: „Chciałabym, abyście każdego dnia odmawiali Różaniec”. Lipiec przyniósł kolejne napomnienie: „Trzeba w dalszym ciągu codziennie odmawiać Różaniec”, a w sierpniu Maryja powiedziała: „Chcę, abyście nadal odmawiali codziennie Różaniec”. We wrześniu Matka Boża jeszcze raz przypomniała o sile tej modlitwy, mówiąc: „Odmawiajcie w dalszym ciągu Różaniec, żeby uprosić koniec wojny”.
CZYTAJ DALEJ

Ciepło kurtki, ciepło serca – o dawaniu i dzieleniu się w czasie zimy

2025-09-30 20:44

[ TEMATY ]

ciepło kurtki

ciepło serca

dawanie

dzielenie się

czas zimy

Materiał sponsora

Kurtka zimowa nie jest tylko elementem garderoby – to symbol troski o siebie i swoich bliskich

Kurtka zimowa nie jest tylko elementem garderoby – to symbol troski o siebie i swoich bliskich

Zima to czas, w którym szczególnie odczuwamy potrzebę ciepła. Grube kurtki, szaliki i rękawiczki stają się codziennymi towarzyszami drogi, chroniąc nas przed mrozem i zimnym wiatrem. Kurtka zimowa nie jest tylko elementem garderoby – to symbol troski o siebie i swoich bliskich. W chrześcijańskim spojrzeniu możemy dostrzec w niej również przypomnienie o tym, że każdy człowiek potrzebuje ochrony, zarówno fizycznej, jak i duchowej. Tak jak dbamy o ciepło ciała, tak też powinniśmy troszczyć się o ciepło serca i relację z Bogiem.

Ewangelia przypomina nam słowa Jezusa: „Byłem nagi, a przyodzialiście Mnie” (Mt 25,36). Ten fragment uświadamia nam, że każdy dar, nawet tak prosty jak ciepłe ubranie, ma ogromną wartość w oczach Boga. Dając komuś kurtkę, której już nie nosimy, albo kupując nową dla potrzebującego, nie przekazujemy jedynie tkaniny i zamka błyskawicznego. Przekazujemy ciepło, nadzieję i poczucie godności. W tym sensie kurtka zimowa staje się nie tylko odzieżą, ale także narzędziem budowania wspólnoty i praktycznym świadectwem miłości bliźniego. To właśnie w takich gestach realizujemy chrześcijańskie powołanie do troski o słabszych.
CZYTAJ DALEJ

Czynią dobro dla miłości Pana

2025-10-01 10:30

[ TEMATY ]

archidiecezja łódzka

Marek Kamiński

100 lecie konwentu Zakonu Bonifratrów w Łodzi

100 lecie konwentu Zakonu Bonifratrów w Łodzi

W 1924 r. prowincjał o. Jacek Misiak zakupił dom przy ul. Krótkiej 12 w Łodzi, planując budowę szpitala i rozpoczęcie dzieła dobroczynności. Rok później powstał Konwent Bonifratrów, a dziś zakonnicy świętują 100-lecie obecności w diecezji łódzkiej oraz 25-lecie powrotu szpitala św. Jana Bożego do zakonu.

– Doczekaliśmy pięknego jubileuszu. Nasz Ojciec Jan Boży mawiał: „Bracia, czyńmy dobro dla miłości Pana”. Te słowa kieruję do naszych współpracowników, którzy na co dzień pomagają chorym – podkreślił br. Ambroży Pietrzkiewicz OH.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję