Reklama

Turystyka

Kambodża - kraj naznaczony historią

[ TEMATY ]

turystyka

Grzegorz Sowa

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kambodża to jedno z piękniejszych azjatyckich państw. Ma swój niepowtarzalny klimat, który przekonuje do siebie każdego turystę, przekraczającego granice tego kraju. Jedną z głównych atrakcji Kambodży jest Angor Wat, który zachwyca pięknością zabytków i specyficznym klimatem. Był taki czas, że nie było piękniejszego miasta na świecie jak Angkor. Była to baśniowa metropolia, pełna pałaców i świątyń, otoczona rajskimi ogrodami. Dziś to kambodżańskie miasto jest wpisane na listę Unesco a rocznie odwiedzają je miliony turystów. Kambodża to jednak nie tylko piękne zabytkowe miasta, to również bardzo przyjaźnie nastawieni ludzie, piękne krajobrazy i zapierające dech w piersiach widoki, a także przepyszne jedzenie. Kambodżańskie państwo to również nieszczęsne Pola Śmierci przypominające o panowaniu reżimu Czerwonych Khmerów od których to właśnie katolicy doznali największych cierpień mimo, że stanowili tylko 4 proc. ludności kraju (85 proc. to byli buddyści), to jednak cierpieli nieproporcjonalnie, gdyż większość z nich mieszkała w miastach i byli uważani za popleczników kolonialnych imperialistów. Dziś po latach cierpień i ogromie ofiar społeczność katolicka w Kambodży przeżywa swoiste odrodzenie i staje się coraz bardziej aktywna a kościół katolicki można bez problemu znaleźć w każdym większym kambodżańskim mieście.

Ja swą podróż po Kambodży zaczynam od przekroczenia granicy z Tajlandią. Aby dostać się do granicy Tajlandzko- Kambodżańskiej czekają mnie dwie przesiadki autobusowe i jedna motorowa. Wsiadam w mały bus w tajlandzkiej Pattayi około godziny 12stej w południe. Jest koniec stycznia i bardzo ciepło- obowiązkowo mam w torbie dwie wody, które są koniecznością w azjatyckim klimacie. W busie jestem jednym z trzech pasażerów. Dziwnego uczucia doznaję, gdy zostałem sam z dwoma kierowcami na dwie godziny przed dotarciem do celu. Zastanawiające było dla mnie czy finansowo (za bilet zapłaciłem bowiem tylko 5 dolarów) opłaca im się wieźć mnie samego do granicy kambodżańskiej. Okazało się jednak, że bez problemu dotarłem pod granicę kambodżańską, przesiadając się do dużego autobusu a bilet na niego był już wliczony w cenę. Autobus robił wrażenie- był bardzo stary, ale niesłychanie zadbany i dominowały w nim złote kolory. Wszelkie narzuty na fotele były złote a na podłodze rozścielony był dywan koloru złoto-czerwonego. Co ciekawe obowiązkowo wsiadając do takiego autobusu trzeba ściągnąć buty, co było dla mnie zaskakujące. Zapadł już zmrok a ja docierałem dopiero pod granicę kambodżańską. Ku mojemu zaskoczeniu na podróży tym „złotym” autobusem się nie skończyło i aby dotrzeć do przejścia granicznego byłem zdany na wzięcie taxi motorowej. Gdy wsiadałem z moją niesłychanie ciężką torbą na mały motorek nie przypuszczałem, że przejażdżka motorowa będzie pełna emocji.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Motocyklista w ogóle nie mówił po angielsku i wiedziałem tylko, że jego zadaniem jest zawiezienie mnie do przejścia granicznego. Wsiadłem na motorek już trochę zmęczony bez większych emocji, które zaczęły się wraz z każdym następnym kilometrem. Taxi motocyklista z trudem zmieścił moją olbrzymią torbę między siebie a kierownicę a ja z tyłu siadłem za nim. Jakże ogromne było moje zaskoczenie gdy wjechaliśmy na drogę szybkiego ruchu. Myślałem bowiem, że do granicy mamy tylko kilka małych dróżek a tu prawie autostrada. My na małym chwiejącym się z ciężaru motorku a za nami i przed nami ogromne ciężarówki i autobusy. W głowie zaczęły kołatać mi różne myśli, szczególnie gdy motorem kilkakrotnie zachwiało kiedy wyprzedzały nas autobusy. Na szczęście docieramy bezpiecznie do celu, którym jest przejście graniczne. Tam czekają już na turystów ludzie, którzy trudnią się załatwianiem wszelkich formalności związanych z przejściem granicznym i dalszą podróżą po Kambodży. Podszedł do mnie mężczyzna w średnim wieku i zaoferował swoją pomoc. Po wypełnieniu sterty dokumentów, dostaniu kilku pieczątek i przede wszystkim wizy na 30 dni, musiałem podjąć decyzję czy jadę dalej do stolicy Phnom Penh, czy zatrzymuję się w przygranicznym hotelu. Zdecydowałem się mimo późnej pory kupić bilet na nocny autobus. Podczas wsiadania moją uwagę przykuły pakunki, które były wsadzane do autobusu. Oprócz toreb były to głównie artykuły spożywcze takie jak ziemniaki, czy ryż. Sam autobus był bardzo stary i widać było ślady zrobienia wielu kilometrów na azjatyckich drogach. Tu także przed wejściem do środka autokaru trzeba było ściągnąć buty. Gdy wsiadałem do autobusu była pierwsza w nocy i byłem jedynym Europejczykiem na pokładzie. Siedzenia były tylko leżące, a autobus był wypełniony do ostatniego miejsca. Ciężko było zasnąć bijąc się z myślami czy nikt nie wyciągnie mi nic z kieszeni- za sąsiada miałem bardzo niespokojnego Azjatę, który ciągle przewracał się z boku na bok. Dodatkowych emocji dodał fakt zatrzymania się autobusu na drodze otoczonej lasem w środku nocy. Poczułem się wtedy trochę jak bohater piosenki Kim Wilde „Cambodia”- piosenkarka na teledysku w leśnej scenerii śpiewa: „He had a job to do, Flying to cambodia” „Miał misję do wykonania, polecieć do Kambodży”. Na szczęście prawdopodobnie była to tylko jakaś drobna usterka, gdyż po pół godzinie ruszyliśmy dalej. Dalszej części podróży nie pamiętam, ponieważ zasnąłem a gdy się obudziłem byłem ostatnim pasażerem w pustym już autobusie w stolicy Kambodży- Phnom-Penh. Podszedł do mnie wtedy młody chłopak mówiąc po angielsku- hey Mister znajdę Ci dobry, tani hotel w stolicy, pozwól ze mną. Wsiadłem na jego tuk- tuka ( tak nazywa się riksza w Kambodży) i znaleźliśmy szybko ładny pokój w hotelu za 10 dolarów za noc. Podziękowałem i ruszyłem zwiedzać stolicę Kambodży.

Reklama

Phnom Penh jest stolicą Kambodży od 1866 roku. W XV i XVI wieku miasto to pełniło rolę stolicy Imperium Khmerów - jednego z największych mocarstw Azji, zajmującego obszary dzisiejszej Kambodży, Tajlandii, Laosu oraz Wietnamu. Phnom Penh leży u ujścia rzeki Tonlé Sap do Mekongu.

Reklama

Ciasne uliczki miasta tętnią życiem i tworzą swego rodzaju klimatyczny chaos. Ze względu na niewielkie rozmiary stolicy, już po kilku dniach poczujemy się tu jak w domu. W latach 50. i 60. Phnom Penh uważane było za jedno z piękniejszych miast w całych Indochinach. Było to miejsce, w którym spotykali się korespondencji wojenni i dyplomaci działający w tych niezwykle burzliwych rejonach świata.

Po okresie chaosu i dyktatury Czerwonych Khmerów miasto przeżyło swoje odrodzenie. Dziś turyści przyjeżdżają tu zobaczyć jedno z najpiękniejszych nabrzeży rzecznych i wspaniałe zabytki ilustrujące historię kambodżańskich ziem. Moją uwagę przykuły flagi z wszystkich państw świata znajdujące się na nabrzeżu stolicy. Tam właśnie znajdują się największe atrakcje turystyczne. Obiektami, które koniecznie trzeba zobaczyć są: Srebrna Pagoda i Muzeum Narodowe. Srebrna Pagoda robi wrażenie ze względu na bogactwo srebra okraszającego tą świątynię. Za rządów króla Sihanouka Srebrna Pagoda została wyłożona ponad 5 tysiącami srebrnych płytek, stąd też jej nazwa. Muzeum Narodowe w Phnom Penh założone zostało w 1920 r. przez jednego z kambodżańskich władców. W kunsztownym architektonicznie budynku zgromadzono bogatą kolekcje sztuki Khmerów.

Ciekawe w stolicy Kambodży jest to, iż praktycznie na każdym kroku na ulicy możemy znaleźć fałszywe amerykańskie dolary, które są prawie identyczne jak prawdziwe. Musimy bowiem wiedzieć, że poza rielem kambodżańskim w Kambodży, drugim środkiem płatniczym jest amerykański dolar. Na każdym kroku trzeba być więc bardzo czujnym płacąc w dolarach, aby nie naciąć się na fałszywkę.

Reklama

Szczerze mówiąc dolary są w Kambodży dużo chętniej odbieranym środkiem płatniczym jak miejscowa waluta. Osobiście starałem się płacić wszędzie w amerykańskich dolarach, co było wygodniejsze dla mnie jak i miejscowych. Będąc w stolicy Kambodży koniecznie trzeba się wybrać na słynne Pola śmierci.

Pola śmierci dzieli od stolicy kraju tylko 15 km. Dojedziemy tam biorąc tuk-tuka. Zwykle taki kurs nie powinien kosztować więcej jak 15 dolarów w obie strony. Droga jest jednak dosyć ciężka i będziemy musieli założyć na twarz specjalną maskę, która osłoni nas od wszędobylskiego kurzu panującego na miejscowych drogach. historia pól śmierci zaczęła się z końcem lat sześćdziesiątych, kiedy to USA poparło proamerykańskiego generała Lon Nola i wyniku przewrotu odsunęli od rządów prokomunistycznego króla Sihanouka. Amerykanie przeprowadzili wówczas masowe naloty na Kambodżę (spadło ich wówczas około 500 tys). Wprawdzie operacja przeciw Sihanoukowi powiodła się jednak zginęło w jej trakcie prawie 150 tys cywilów. Tym samym wywołało to gniew mieszkańców Kambodży i obrócił się to przeciwko nowemu rządowi i doprowadziło do powstania ugrupowania Czerwonych Khmerów, którzy z czasem przejęli władzę w Kambodży. Dla obywateli Kambodży rozpoczął się kolejny okres terroru. Na czele Czerwonych Khmerów stanął Pol Pot- w młodości mnich buddyjski, który studiował na Sorbonie. Jego rządy kosztowały życie około dwóch milionów ludzi. Ofiarami komunistycznego reżimu padła głównie inteligencja. Lekarze, prawnicy, nauczyciele i studenci byli pierwszymi na liście Czerwonych Khmerów. Więźniów wywożono poza miasto, na pola śmierci, gdzie dokonywano masowych egzekucji. Większość ofiar była zabijana na miejscu pałkami, duszona torbami, a często do zabicia ofiary używano także ostrych liści palmy. Porażające wrażenie robi budynek wypełniony czaszkami, kośćmi i ubraniami wydobytymi z tamtejszych grobów. Reżim upadł po koniec lat siedemdziesiątych wraz z wietnamską inwazją i okupacją.

Reklama

Co ciekawe to właśnie katolicy w Kambodży byli grupą, którą spotkał najgorszy los. Większość katolików była uważana za popleczników kolonialnych imperialistów. Pierwszym budynkiem, który Czerwoni Khmerzy doszczętnie zniszczyli w Phnom Penh, była wybudowana w XIX w. na wzór katedry w Reims katedra Phnom Penh. Okoliczny cmentarz zaorano i zamieniono w plantację bananów.

Większość księży i zakonnic spotkał los podobny do tego, jaki przypadł pierwszemu pochodzącemu z Kambodży bp. Josephowi Chhmar Salasowi. Zdecydował się on w 1975 r. na powrót po studiach w Paryżu do Kambodży, mimo iż zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa jakie go czeka - władzy Pol Pota. Rząd Czerwonych Khmerów nakazał cudzoziemcom wtedy, w tym także księżom i siostrom zakonnym, opuszczenie kraju. Z Kambodży musiał więc wyjechać Francuz, biskup Yves Ramousse, będący głową tamtejszego Kościoła katolickiego. Jego miejsce zajął bp Salas. Jednak też nie na długo. W 1976 r. biskup został aresztowany i zesłany do pracy na polach ryżowych, gdzie narzucano nierealne normy produkcyjne (z jednego hektara kazano uzyskać trzy tony ryżu). Warty podkreślenia jest fakt, iż przed rewolucją Czerwonych Khmerów, kiedy stosowano nowocześniejsze metody produkcji, otrzymywano jedną tonę na hektar. Nie dziwota, że więźniowie pracujący na polach ryżowych zmuszani do nadludzkiej pracy umierali z głodu i potwornego zmęczenia. Biskup Joseph Salas zmarł we wrześniu 1977 r. Ale swoją posługę pełnił do końca, odprawiając potajemnie mszę w baraku łagrowym i opiekując się wszystkimi chorymi.

Dzisiejsza wspólnota katolicka w Kambodży jest jeszcze mała, lecz powoli rośnie. Wśród 13-milionowej ludności w kraju katolicy stanowią zaledwie 0,2 proc. Jedna trzecia to Khmerzy, a reszta to ludność pochodzenia wietnamskiego.

Reklama

Społeczność buddyjska jest dziś bardzo przyjaźnie nastawiona do katolików, a przyczynił się do tego m.in. papież Jan Paweł II, spotkając się z głową buddystów w Kambodży. To spotykanie pozytywnie zmieniło nastawienie do katolików.

Poza ewangelizacją Kościół bierze aktywny udział w procesie rozwoju wyniszczonej wojnami i korupcją Kambodży, przede wszystkim w sektorach służby zdrowia i edukacji. W 2007 r. rzymski szpital Bambino Gesu, należący do Stolicy Apostolskiej, ufundował w Daneko na południu Kambodży nowoczesny oddział pediatryczny. Poza tym w kraju, w którym zabito niemal 1/3 ludności i gdzie ponad połowa z tych, co zostali, to analfabeci, jednym z najważniejszych zadań jest zapewnienie możliwości kształcenia młodym. W 2010 r. w oddalonym o 90 km od Phnom Penh mieście Takeo powstał Instytut św. Pawła. Jest to pierwsza taka szkoła wyższa zbudowana i sfinansowana przez Kościół katolicki. Jej głównym zadaniem jest kształcenie młodzieży niemającej środków na wyższą edukację, głównie w dziedzinach takich jak informatyka i rolnictwo.

Jak widzimy działalność Kościoła Katolickiego w Kambodży nie jest obcym zjawiskiem. W czasie jednego z październikowych synodu biskupów były papież Benedykt XVI wyraził zadowolenie ze świadectw mówiących o wzroście Kościoła na świecie i jako przykład podał właśnie Kambodżę. „Także dziś widzimy, że Pan jest obecny tam, gdzie tego nie oczekiwano, działa przez naszą pracę i naszą refleksję” - zaznaczył papież.

Pamiętam moje duże zdziwienie, gdy do autobusu jadącego do Siem Reap- miejsca wielkiej świątyni Angor Wat- wsiadł katolicki mnich i modlił się na różańcu. Tamtego zachodu słońca nie zapomnę chyba do końca życia. Zmierzałem wtedy do miejscowości Siem Reap a w drodze towarzyszył nam niesłychanie piękny zachód ogromnego czerwonego słońca. W czasie podróży zatrzymaliśmy się na 15-sto minutową przerwę a tam przykuła moją uwagę niesłychanie dobra i oryginalna potrawa- gorąca bułka na parze z kurczakiem i bananem. Coś pysznego! Ogólnie kambodżańska kuchnia jest niesłychanie bogata w różne kulinarne specjały. Podstawą kambodżańskiej kuchni jest ryż oraz makaron z mięsnymi lub warzywnymi dodatkami. Wśród popularnych, tradycyjnych dań jest amok trey- ryba z mlekiem kokosowym duszona w liściu bananowca, kralan- kotlet z ryżu, fasoli i grochu z wiórkami kokosowymi i lok lak, czyli cieniutko pokrojona wołowina marynowana w sosie sojowo- rybnym. W Kambodży hoduje się ponad 700 gatunków ryżu. Jest on podstawą tamtejszej diety i podstawowym towarem eksportowym kraju. Poza tym na każdym kroku możemy kupić w Kambodży za dolara smakowitego przedziurawionego kokosa z pysznym mleczkiem kokosowym- coś pysznego!

Reklama

Mój apetyt, który został pobudzony przez pyszne kambodżańskie potrawy przeszedł na drugi plan, gdy dotarłem w końcu do miejscowości Siem Reap zwanej również Angkor Wat. Gdy dotarłem do hotelu w tym ciekawym miejscu moją uwagę przykuła niesłychana gościnność pracowników owego pensjonatu. Z ciekawości zapytałem jednego z recepcjonistów ile dni wolnych przysługuje im w roku- co ciekawe odpowiedział mi, że praktycznie w Kambodży nie ma urlopów, a ich odpoczynkiem są sporadyczne, pojedyncze dni wolne w środku tygodnia. Na rano byłem już umówiony z moim kierowcą, który miał mnie obwieźć po ciekawych zakątkach Angor Watu. Był to mężczyzna w średnim wieku, który miał na utrzymaniu 5cio osobową rodzinę a żył z wożenia turystów. Opowiadał mi o tradycji kambodżańskiej i ogromnym znaczeniu rodziny w Kambodży. Mówił, iż krewni wzajemnie otaczają się wielką pomocą. A sami Khmerowie z ogromnym szacunkiem traktują ludzi starszych. Angor Wat zrobił na mnie duże wrażenie. Jest to najsłynniejsza świątynia w kompleksie Angkor, czyli dawnej stolicy Khmerów i jeden z siedmiu cudów średniowiecznego świata. Została zbudowana w XII wieku. Ma ona kształt masywnej, trzystopniowej piramidy i składa się z pięciu wież, z których najwyższa ma 65 metrów. Ściany świątyni ozdobione są płaskorzeźbami ukazującymi sceny z mitologii hinduskiej i z wojen prowadzonych przez króla Suryavarmana II. Postawienie tej ogromnej budowli trwało 30 lat a budowało ją około 50 tysięcy ludzi. Jej budowę zakończono kilka lat przed wzniesieniem paryskiej katedry Notre Dame i podobno zużyto na nią więcej kamienia niż na Piramidę Cheopsa. Angkor Wat otacza kwadrat fosy i murów ma 2 km kw. Wybudowano ją dokładnie na skrzyżowaniu linii wyznaczających północ, południe, wschód i zachód.

Po całodniowym zwiedzaniu kompleksu świątyni udałem się na podziwianie pięknego zachodu słońca. Mój tuk-tuk zawiózł mnie pod wzgórze Phnom Bakheng. Wejście na wzgórze trwa niecałe pół godziny. Na szycie roztacza się piękny widok, szczególnie warto wybrać się tam właśnie po to, aby zobaczyć zachód słońca. Na górze przed zachodem słońca gromadzą się spore tłumy turystów, więc warto przyjść wcześniej. Po dniu pełnym turystycznych i zmysłowych wrażeń udałem się z powrotem do mojego hotelu skąd rankiem miałem wyruszyć w następną podróż- celem był Laos- następny kraj Indochin, równie piękny i ciekawy jak Kambodża.

2015-08-31 10:20

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Trembowla

Niedziela rzeszowska 38/2015, str. 7

[ TEMATY ]

podróże

turystyka

Magda i Mirek Osip-Pokrywka

Cerkiew prawosławna, dawniej kościół karmelitów w Trembowli

Cerkiew prawosławna, dawniej kościół karmelitów w Trembowli

Tradycyjnie w naszym cyklu poruszamy się śladem rocznicowych wydarzeń. Ta droga we wrześniu bieżącego roku zaprowadzi nas do Trembowli. Tutaj równo 340 lat temu, w dniach od 20 września do 11 października 1675 r., doszło do bohaterskiej obrony miasta przed Turkami, w której kluczową rolę odegrała Zofia Chrzanowska, postać o której później rozpisywali się poeci.

CZYTAJ DALEJ

„Napełnił naczynie wodą i zaczął umywać uczniom nogi” (J 13, 5)

Niedziela warszawska 15/2004

[ TEMATY ]

Wielki Tydzień

pl.wikipedia.org

Mistrz Księgi Domowej, "Chrystus myjący nogi apostołom", 1475

Mistrz Księgi Domowej,

1. Wszelkie „umywanie”, „obmywanie się” lub kogoś albo czegoś kojarzy się ściśle z faktem istnienia jakiegoś brudu. Umywanie to akcja mająca na celu właśnie uwolnienie się od tego brudu. I jak o brudzie można mówić w znaczeniu dosłownym i przenośnym, taki też sens posiada czynność obmywania; jest to oczyszczanie się z fizycznego brudu albo akcja symboliczna powodująca uwolnienie się od moralnego zbrukania. To ten ostatni rodzaj obmycia ma na myśli Psalmista, kiedy woła: „Obmyj mnie całego z nieprawości moich i oczyść ze wszystkich moich grzechów …obmyj mnie a stanę się bielszy od śniegu” (Ps 51, 4-9). Wszelkie „bycie brudnym” sprowadza na nas złe, nieprzyjemne samopoczucie, uwolnienie się zaś od owego brudu przez obmycie przynosi wyraźną ulgę.
Biblia mówi wiele razy o obydwu rodzajach zarówno brudu jak i obmycia, czyli oczyszczenia. W rozważaniach niniejszych zajmiemy się obmyciami z brudu w znaczeniu moralnym.

CZYTAJ DALEJ

Kard. Ryś: zawsze możesz spełnić czyn miłości! | Wielki Czwartek

2024-03-28 20:30

[ TEMATY ]

archidiecezja łódzka

– Jeśli nie ma wrażliwości na siebie nawzajem, jeśli nie ma wzajemnego, w duchu, klęknięcia przed sobą, żeby obmyć sobie nogi, to spożywanie Ciała i Krwi Pańskiej z ołtarza, jest spożywaniem potępienia, to mówi św. Paweł – powiedział kard. Ryś podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej. 

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję