Prorok przedstawia drastyczny kontrast między pokładaniem nadziei w ludzkiej sile i możliwościach a złożeniem ufności w mocy Boga. Ta pierwsza postawa – co często podkreśla mądrościowa tradycja Starego Testamentu – jest daremna i kończy się fiaskiem. Zaufanie Bożej wszechmocy stanowi zaś źródło prawdziwego błogosławieństwa. Słowa Jeremiasza należy odczytywać w kontekście narodowego kryzysu społeczno-religijnego, który dotknął Królestwo Judy. Poprzedza je refleksja nad przewrotnością serc mieszkańców Jerozolimy, której przejaw stanowi niedochowanie wierności Bogu.
Reklama
Przekaz Jeremiasza ma swoją wewnętrzną dynamikę, którą wyznaczają kluczowe frazy. „Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku”. Termin „przekleństwo” oznacza stan wykluczenia z działania Bożej łaski, będący wynikiem niewłaściwie ulokowanego zaufania. Kolejną postawą prowadzącą do oddalenia się od Boga jest „upatrywanie siły w ciele”. W ten sposób podkreślone zostają przemijalność i ułomność ludzkiej siły. Nie może ona być trwałym fundamentem nadziei. Jedyne pewne oparcie stanowi bowiem sam Bóg, który troszczy się o swój lud. Ograniczanie zaufania do wyłącznie ziemskich wymiarów wraz z przekonaniem o samowystarczalności prowadzą do odejścia od źródła prawdziwego szczęścia. Kulminacyjny moment przesłania Jeremiasza stanowią słowa: „Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją”. Stan błogosławieństwa jest tutaj efektem głębokiej wiary i ufności złożonej w Stwórcy. Nadzieja pokładana w Bogu prowadzi do pokoju i harmonii.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
W tekście proroka Jeremiasza znajdujemy dwa wymowne obrazy. Pierwszy z nich to obraz dzikiego krzewu na stepie. Symbolizuje on człowieka pokładającego ufność w ziemskiej sile. Ta postawa prowadzi do duchowej jałowości, braku witalności, a ostatecznie do śmierci, czego symbol stanowi pozbawiona życia pustynia. Kontrast do tej metafory stanowi drugi obraz – drzewo zasadzone nad płynącą wodą. Ilustruje on stabilność i wzrost zagwarantowane Bożą opieką. Właściwie ulokowana nadzieja pozwala wydawać obfite owoce wiary.
Fragment Księgi Jeremiasza podkreśla radykalną dychotomię między losem tych, którzy polegają na ludzkich możliwościach, a losem tych, którzy pokładają ufność w Bogu. Ci pierwsi doświadczają bezowocności i izolacji, podczas gdy ci drudzy rozkwitają i wzrastają. Nadzieja złożona w Bogu nigdy nie zawodzi i staje się źródłem duchowej witalności. Tylko On jest pewnym fundamentem i bezpiecznym portem naszego życia.