Reklama

Wiara

Ludzkie historie

Miłość większa niż choroba

Bezwarunkowa miłość matki do córki i córki do matki. Podstępna choroba Alzheimera nie jest w stanie im jej odebrać.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Życie pozostawia w pamięci szczególne dni, które zachowują niezatarty ślad w naszych sercach i umysłach. Dla mnie jednym z takich dni jest 5 marca 2020 r. Świat zdawał się stać w miejscu, kiedy siedziałam z moją ukochaną mamą w poczekalni przychodni, czekając na wizytę lekarską. Pytanie, które brzmiało dość niewinnie: „Która jest godzina?”, obnażyło paradoks choroby Alzheimera – obecność ciała i ulotność wspomnień.

Wspólna podróż

Zawsze byłam bardzo zżyta z mamą. Więź, która nas łączyła, wykraczała poza czas, przestrzeń i ludzką wyobraźnię. Trzy lata temu nasze wspólne życie zaczęło się zmieniać. Początek marca 2020 r. Pamiętam pierwszą wizytę u lekarza i test rysowania zegara. To prosta i szybka metoda, która pozwala we wczesnym etapie wykryć demencję. Wynik testu był zły. Mój dotąd bezpieczny świat na chwilę się zatrzymał, po policzkach popłynęły łzy, ale w sercu tliła się nadzieja.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Subtelne znaki pojawiały się znacznie wcześniej. Łatwo można je było przypisać zmęczeniu, stresowi, nadmiarowi codziennych domowych obowiązków. Siedziałyśmy w kuchni, gdy mama po raz kolejny zapytała mnie, która jest godzina. Spojrzała na stary zegar na ścianie i nie potrafiła jej wskazać. Poszłam do drugiego pokoju i płakałam. Minęło wiele tygodni, zanim mama wykonała zleconą tomografię komputerową głowy. Do szpitala poszłyśmy razem. Po dwóch tygodniach miałyśmy zgłosić się po wyniki badania. Nie pozostawiały złudzeń – wczesne stadium choroby Alzheimera. Mama miała wtedy 64 lata.

Choroba powoli okradała tak bliskiego mi człowieka z pamięci, wspomnień, zdolności, talentów i osobowości. Czułam, że to niesprawiedliwe. Jedyna na świecie osoba, do której biegłam z każdym problemem, nie zasługiwała na takie cierpienie. Zawsze była aktywna, spotykała się z koleżankami, chodziła do kościoła, jeździła na pielgrzymki, troskliwie opiekowała się wnukami. Żyła nie tylko dla siebie, ale i dla innych, służąc radą, wsparciem i pomocną dłonią.

Podczas gdy większość ludzi myślała, że mama funkcjonuje samodzielnie, ja widziałam, że codzienne, nawet najprostsze czynności sprawiają jej coraz większą trudność. Przeterminowane jedzenie coraz częściej leżało w lodówce, na małych karteczkach mnożyły się zapiski, tzw. przypominajki, w pamięci pojawiały się coraz większe ubytki, a na twarzy gościł smutek.

Próba wiary

Choroba mamy wyostrzyła u mnie zdolność postrzegania rzeczywistości oraz zweryfikowała podejście do cierpienia i wiary. Kiedy dopada człowieka ból i poczucie straty, trudno je zrozumieć i otworzyć się na głębszą relację z Bogiem. Nie potrafiłam zrozumieć, jak tak uczynna osoba jak moja mama, kobieta o tak dobrym sercu, może umierać za życia, kawałek po kawałku. Czułam się jak biblijny Hiob, który nie otrzymał wyjaśnienia swojego cierpienia, ale w trudnych momentach spotkał Boga.

Reklama

Pewnego dnia usłyszałam w sercu słowa: „Powierz mi mamę, a Ja się tym zajmę!”. Zdałam sobie sprawę, że gniew w niczym nie pomoże, smutek i morze wylanych łez nie zmienią rzeczywistości. Tylko Jezus może to zrobić. Potrzebna jest jednak zmiana myślenia. Towarzyszenie w chorobie jest łaską – potrzeba czasu, aby to zrozumieć. Chwile próby pozwalają spojrzeć na ukochaną osobę oczami wiary, a nie tylko przez bliżej nieokreślony, pozbawiony sensu los lub przypadek.

Moment, w którym mama nie mogła sobie przypomnieć mojego imienia, był jak dotąd jednym z najtrudniejszych w moim dorosłym życiu. „Mamusiu, jestem Ania” – brzmiała odpowiedź na wydawałoby się proste pytanie. Mama spojrzała na mnie, a na jej twarzy zobaczyłam delikatny uśmiech. Po chwili poczułam ciepłą, matczyną dłoń, otulającą moją rękę.

Często się zastanawiam, co tak naprawdę dzieje się w głowie mamy, o czym myśli, jak odczuwa otaczającą ją rzeczywistość. Kilkakrotnie wypowiadane przez nią słowa: „Kocham cię”, „Dziękuję”, „Dobrze, że jesteś” – dodają mi skrzydeł. Kiedy po ciężkim dniu przytulam się do niej, widzę w jej oczach miłość, blask i radość. Za każdym razem rozpoznaje mnie i wie, że ją kocham.

Ocalić miłość, gdy gasną wspomnienia

Bezwarunkowa miłość matki do córki i córki do matki „nie szuka poklasku”, „nie unosi się pychą” i „we wszystkim pokłada nadzieję”. Wspólnie spędzone chwile uświadamiają mi jeszcze bardziej, czym jest miłość. Choroba Alzheimera nie jest w stanie jej odebrać. Tak bardzo jestem wdzięczna za rzeczy, których być może większość ludzi nie zauważa. Bliskość, czułość, dotyk dłoni, proste gesty i głębokie spojrzenie w oczy.

Nasza historia dotyczy czegoś więcej niż choroby, ona tak naprawdę nie ma końca – trwa i będzie trwała, bo miłość nigdy nie jest wspomnieniem i nigdy nie jest stracona.

Pisząc ten tekst, jestem przy mamie, i nie dlatego, że muszę, bo tak wypada, ale chcę. Kobieta, która dała mi życie, patrzy na mnie i spokojnie oddycha. Wiem, że strzępy takich zwykłych chwil są tym, za czym będę tęsknić. To będą moje skarby, których nikt mi nie zabierze.

2024-05-21 13:57

Oceń: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Raper ministrantem

Zrezygnował z wielkiej kariery, aby zacząć głosić Dobrą Nowinę. Oto Tau i jego odważne świadectwo służby w Kościele

Zagrałem w życiu setki koncertów, ale gdy pierwszy raz czytałem podczas Mszy św. czytanie, trzęsły mi się nogi z tremy – tak swoje początki służby przy ołtarzy opisuje Piotr Kowalczyk, czyli Tau, jeden z najpopularniejszych raperów w Polsce.
CZYTAJ DALEJ

Czy Kościół może się mylić w kwestiach wiary?

2025-03-14 20:55

[ TEMATY ]

Kościół

wiara

Katechizm Wielkopostny

nieomylność

Karol Porwich/Niedziela

Wielki Post to czas modlitwy, postu i jałmużny. To wiemy, prawda? Jednak te 40 dni to również czas duchowej przemiany, pogłębienia swojej wiary, a może nawet… powrotu do jej podstaw? Dziś odpowiedź na pytanie - czy Kościół może się mylić w kwestiach wiary?

Czy wiesz, co wyznajesz? Czy wiesz, w co wierzysz? Zastanawiałeś się kiedyś nad tym? Jeśli nie, zostań z nami. Jeśli tak, tym bardziej zachęcamy do tego duchowego powrotu do podstaw z portalem niedziela.pl. Przewodnikiem będzie nam Youcat – katechizm Kościoła katolickiego.
CZYTAJ DALEJ

Egzamin z wolności

2025-03-16 00:55

[ TEMATY ]

bp Michał Janocha

liturgia stacyjna

bł. ks. Jerzy Popiełuszko

Łukasz Krzysztofka/Niedziela

- Warto wracać do słów bł. ks. Jerzego Popiełuszki o wolności wewnętrznej, której nie gwarantuje nam żadna wolność zewnętrzna. Można mieć zewnętrzną wolność i być wewnętrznie zniewolonym. Można zewnętrzną wolność mieć ograniczoną lub nie mieć jej wcale i być wewnętrznie wolnym – powiedział w czasie Eucharystii podczas Liturgii Stacyjnej w kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu bp Michał Janocha.

Biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej przewodniczył głównej Mszy św. w żoliborskim sanktuarium bł. ks. Jerzego i wygłosił homilię, w której nawiązał do trwającego obecnie Roku Jubileuszowego, który papież Franciszek nazywa Rokiem Nadziei.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję