Wierzycie, że Pan Bóg posługuje się ludzkimi więzami miłości, aby nawrócić człowieka?

Adam: Oczywiście. Jesteśmy tego pewni. Kiedy się poznaliśmy, Ania była w długim związku...

Anna: Było blisko ślubu. Bałam się myśleć o tym, że nagle zmieniam zdanie. Nie wiedziałam, jak się zachować. Zawsze byłam blisko Boga i postanowiłam poprosić Go o pomoc. O konkretny znak, żebym bez zastanowienia wiedziała, co mam zrobić. I wtedy poznałam Adama – niewierzącego, bez sakramentów, z duszą romantyka i wrażliwca. Podszedł do mnie i powiedział: „Cześć, będziesz moją żoną”, a ja przepadłam. Mam wrażenie, że świat dawał mi znaki, że to zły pomysł, że pewnie jeszcze odsunę się od Pana Boga, jednak przez moją rozmowę z Nim byłam pewna, że kiedyś razem pójdziemy do ślubu. Wiedziałam, że skoro Pan Bóg stawia na mojej drodze Adama, to mam to przyjąć. Żyłam w nadziei na jego nawrócenie. I to stało się samoistnie. Można powiedzieć, że za moim przykładem podążył tą drogą.

Adam: Przyszedł moment, że zacząłem sam pytać i sam tego potrzebować. Ale skąd? Nie mam wątpliwości, że z Góry.

Wzięliście ślub cywilny, macie dwójkę dzieci, przygotowujecie się do sakramentu małżeństwa i postanowiliście wytrwać w czystości do dnia ślubowania. Dlaczego?

Adam: Żyjemy w czasach, w których wielu ludzi uważa, że seks jest fundamentem i celem życia jednocześnie. Oczywiście, każdy ma prawo do swoich przekonań, oboje jednak wychodzimy z założenia, że chodzi o czystość duszy – i to jest główny powód naszej decyzji, do której sami też musieliśmy dojrzeć, nie przyszło to do nas od razu. Potrzebny był czas.

Anno, przez powieści ewangelizujesz, Adamie, Ty mówisz o Bogu przez muzykę. Jak odczytać swoje powołanie i talenty, żeby nimi służyć w świecie i świadczyć o Ewangelii w życiu?

Adam: To trudne zadanie. Aby się nie pomylić, zawsze modlimy się o radę do Ducha Świętego, jednocześnie szukając wiedzy w różnych, czasami skrajnych źródłach. Pan Bóg, jeśli czegoś naprawdę nie chce, odcina nam to na każdym kroku. Czasami chodzi o determinację i owoce, na które trzeba poczekać lub na nie zapracować, a czasami jest to jasny sygnał, aby dać sobie z czymś spokój. Chodzi o współpracę z Górą.

Anna: Nie zrobimy niczego bez Pana Boga, ale i On nie zrobi niczego bez nas. W rozeznawaniu, co jest naszym prawdziwym powołaniem, bierzemy Jezusa pod rękę i idziemy z Nim. Wszędzie jest miejsce na pomyłkę, ale to, że nie jesteśmy nieomylni, jest piękne. Możemy się mylić, a później naprawiać błędy i stawać się lepszymi. Mając dobre intencje, wybieramy właściwą drogę.

Jak w Waszej rodzinie wygląda przekazywanie wiary? Jak uczycie dzieci miłości do Boga?

Ania: Przekazujemy wiarę jak każdą najnormalniejszą w świecie rzecz. Powołanie do bycia rodzicami i przekazywanie wiedzy traktujemy jako oczywistość. Miłości do kogoś nie da się nauczyć – trzeba ją poczuć. Ona nie zawsze jest doskonała, jak to w życiu, jednak to od każdego człowieka indywidualnie zależy, czy się na tę miłość otworzy, czy nie.

Adam: Uczymy dzieci, dając przykład. One wyciągają wiele z obserwacji, dlatego kiedy widzą swoich rodziców rozmawiających o życiu, przytulających się, w różnych stanach emocjonalnych, akceptujących swoje emocje i potrzeby, otrzymują obraz, z którym nie da się dyskutować. Modlitwa, wdzięczność, rozmowa z Bogiem są w naszym domu tak naturalne jak zjedzenie śniadania czy wyjście na zakupy. Nie robimy z tego żadnej sensacji. Tak samo jak kochamy swoich rodziców, kochamy nasze dzieci, tak kochamy Boga i dbamy o tę relację.

Jak znajdujecie czas na modlitwę i spotkanie z Bogiem?

Adam: Kiedy chcemy znaleźć dla kogoś czas, zawsze go znajdziemy. Kiedy nie chcemy kogoś znać, nie przyjdzie nam nawet do głowy, żeby z nim porozmawiać. Oczywiście, zdarza nam się w biegu zapomnieć, podjąć decyzję bez Boga, „nie przegadać czegoś”, ale On zawsze jest, kiedy zdecydujemy się do Niego wrócić. W każdym momencie życia nie opuszcza nas ani na krok.

Anna: Rozmowę z Panem Bogiem traktujemy jak rozmowę z Tatą. W tej relacji nie trzeba się zapowiadać, dzwonić ani wysyłać SMS-a. Kierujemy do Niego swoje myśli i jest. W każdej trudności, w każdej radości, w każdej czynności, zawsze. Wyjście do kościoła czy modlitwy takie jak Ojcze nasz czy Zdrowaś Maryjo są dla nas podstawą, ale równie ważne jest dla nas trwanie w relacji w dzień i w nocy – nie od święta.

Otwarcie dajecie świadectwo w sieci. Uważacie, że to dziś dobre narzędzie do ewangelizacji?

Ania: Ewangelizacja jest w naszej kulturze, w dzisiejszym świecie tak negatywnie odbieranym słowem... Dziwi mnie, że to, co jeszcze kilka, kilkanaście lat temu ludzie uznaliby za kontrowersyjne, dziś dla tak wielu ludzi jest normalne, a to, co kiedyś uznawano za normalne, dziś wywołuje oburzenie i jest uznawane za kontrowersyjne. W sieci jest tak wiele sprofilowanych treści, że do każdego trafia to, w co najbardziej się angażuje. Algorytmy podsuwają nam to, co zatrzyma nas dłużej przed ekranem telefonu. Zrozumienie tego mechanizmu jest kluczowe w próbie zrozumienia, „dlaczego ten świat taki jest”.

Adam: Każdy człowiek daje jakieś świadectwo. Od jednych uczymy się, jak chcielibyśmy żyć, od innych, czego unikać, aby się takim nie stać. Czasami podziwiamy ludzi, którzy tworzą fałszywy obraz samych siebie, i ulegamy tej wizji rzeczywistości, przy okazji stając się kimś, kim wcale nie chcielibyśmy być. Każdy człowiek ma swoje mocne i słabe strony. W rezultacie to my sami wybieramy, komu chcemy ufać i co uważamy za dobre. Szanujemy wolną wolę.

Aniu, kto powinien sięgnąć po Twoje książki? Jakie plany macie, jeśli chodzi o pisanie i muzykę?

Ania: Książki to prawdziwa historia naszej miłości, dlatego też będą atrakcyjną lekturą dla wszystkich ludzi, którzy chcą pozwolić sobie na chwilę przyjemności, a jednocześnie znają nas z telewizji czy internetu lub poznali niedawno i chcą bliżej poznać naszą historię. To książki przede wszystkim dla ludzi, którzy trwają w relacji, której nie są do końca pewni. Warto sięgnąć po nie zwłaszcza wtedy, gdy mamy wrażenie, że nikomu z otoczenia nie możemy powiedzieć o tym, co naprawdę czujemy.

Adam: Nieustannie pracujemy nad nowymi książkami i teledyskami. Z zasady nie mówimy o swoich planach i pozwalamy na to, aby to efekt robił hałas. Przede wszystkim chcemy nie zatracić w sobie pasji i czerpać satysfakcję z każdego podejmowanego działania.