Uczniowie szkół podstawowych oraz ich rodzice stoją przed dylematem wyboru szkoły średniej. Na terenie naszej diecezji jest wiele placówek edukacyjnych, jednak niewiele z nich proponuje takie wychowanie młodego człowieka jak Szkoły Katolickie im. Królowej Jadwigi w Sandomierzu.
Na sandomierskiej mapie jest takie szczególne miejsce. Położone wśród zieleni Jadwiżańskiego Wzgórza, spoglądające na wąwóz, wstęgę Wisły i katedralne wieże. Miejsce naznaczone historią i życiem pokoleń. Mowa o Katolickich Szkołach im. św. Jadwigi Królowej, które wyrosły na podwalinie przedwojennych szkół prowadzonych przez Zgromadzenie Sióstr Służek NMPN. Obecnie znajduje się tam szkoła podstawowa i liceum ogólnokształcące.
Kształtowanie ducha
Czym na pierwszy rzut różnią się te szkoły od innych? Obecnością św. Królowej w jej relikwiach? Kaplicą z Najświętszym Sakramentem? Atmosferą? Poziomem edukacji? Kreatywnością uczniów i nauczycieli? Kameralnością? Pewnie poniekąd tym wszystkim. Nauka choć bardzo różnorodna, z lekcjami prowadzonymi przez kompetentnych nauczycieli, otwartymi na potrzeby i możliwości ucznia nie jest jednak jedynym celem szkoły. Chodzi o pomoc w kształtowaniu człowieka wartościowego, świadomego swojej przynależności do Boga, miłującego Ojca. Stąd Msze św., modlitwa za szkołę, wieczory uwielbienia, wyjazdowe rekolekcje, udział w uroczystościach kościelnych. Dyrekcja oraz nauczyciele wierzą, że młody człowiek, by wzrastać potrzebuje dwóch skrzydeł – wiedzy i wiary – kiedy któreś niedomaga życiowy lot może napotkać na komplikacje.
Różnorodność
W liceum jest duży wybór profili: psychologiczno–pedagogiczny, prawno-dziennikarski, architektura, inżynieria, medyczno–ekologiczny, językowy, możliwość dobierania rozszerzeń, bardzo dobrze wyposażone klasopracownie, nauczyciele pasjonaci, kontakt z uczelniami wyższymi, zajęcia pozalekcyjne rozwijające zainteresowania. Wszystko to jest bardzo ważne, ale równie ważny jest klimat, tworzenie wspólnoty opartej na wartościach chrześcijańskich, gdzie uczniowie, nauczyciele, rodzice, pracownicy szkół wspólnie wzrastają ku dobru. Z pewnością sprzyjają temu małoliczne klasy i otwartość na drugiego człowieka. Integracja między sobą stanowi dobrą bazę do podejmowania różnych inicjatyw na rzecz szkoły i poza nią, zaangażowanie wolontariackie i pomocowe. Atutem liceum jest posiadanie własnego internatu dzięki czemu nawet osoby z dalszych stron mogą korzystać z edukacji w szkole. Nie jest szkoła dla wszystkich, ktoś kto pragnie zginąć w tłumie, pozostać bezimienny lub nastawiony wyłącznie na naukę nie odnajdzie się w realiach, które są proponowane w tych szkołach. Jednak jeżeli chce relacji z drugim człowiekiem i Bogiem, wszechstronnego rozwoju, odkrywania pasji, poszerzania wiedzy i horyzontów, to na pewno odnajdzie się w klimacie szkół z Jadwiżańskiego Wzgórza.
Wśród skarbów Muzeum Diecezjalnego w Sandomierzu znajduje się obraz „Trzy święte”, który przedstawia św. Martę, Agnieszkę i Klarę (lub Kingę).
Dzieło pochodzi z Małopolski, przypuszczalnie z Krakowa. Powstało między rokiem 1430-1440 na drewnie lipowym. Według najnowszych badań postać niewiasty w stroju zakonnym, z księgą w ręku, podtrzymującą pionowo ustawioną laskę, z której wyrastają ulistnione gałązki, może być identyfikowana ze św. Kingą. Jej lipowa laska, jak przekazuje legenda hagiograficzna, w cudowny sposób wypuściła liście. W klasztorze klarysek w Starym Sączu przez wieki otaczano kultem lipę, wiązaną z tym cudownym wydarzeniem z życia św. Kingi.
Prawdziwym grzechem jest żyć przekonaniem, że gdzie indziej żyje się lepiej, wygodniej, przyjemniej. Przekonanie, jakoby „wszędzie było dobrze tylko nie we własnym domu”.
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».
Msza święta pod przewodnictwem bp Marka Mendyka rozpoczynająca peregrynację monstrancji "Królowa Pokoju"
W czwartą Niedzielę Wielkiego Postu, w franciszkańskim kościele Matki Bożej Różańcowej w Kłodzku, zainaugurowano peregrynację monstrancji „Królowa Pokoju” z Medjugorie.
To modlitewne wydarzenie jest duchowym wołaniem o pokój – w sercach, w rodzinach i na całym świecie. Mszy świętej inaugurującej peregrynację 30 marca przewodniczył bp Marek Mendyk, który w homilii podkreślił, że adoracja Najświętszego Sakramentu jest przestrzenią przemiany i źródłem nadziei.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
