Jakie wartości bł. ks. Jerzego Popiełuszki mogą stanowić drogowskazy dla każdego z nas – dyskutowano w czasie wernisażu wystawy „Dekalog ks. Jerzego” w Centrum Edukacyjnym „Przystanek Historia”.
Przybyli członkowie Solidarności, sympatycy i świadkowie jego życia, bp Marian Florczyk. Wraz z naczelnikiem Kieleckiej Delegatury IPN dr. Robertem Piwko spotkanie prowadziła Urszula Gierasimiuk, autorka ekspozycji z IPN w Białym Stoku. Odwołując się do słów, drogowskazów z wystawy, m.in. wolność, dobro, miłość, prawda, solidarność – wypełnianych życiem przez ks. Jerzego, dr Piwko zauważył, że były one kluczowe dla społeczeństwa PRL-u pozbawionego przez władzę tych wartości, ale one są aktualne również w 2023 r.
Moc doskonalił w słabości
Reklama
Autorka mówiła, że charakter Jerzego ukształtowało wychowanie w prostej rolniczej rodzinie w Okopach i Suchowoli, gdzie dzień był uporządkowany i dzielony między pracę polową, modlitwę, która go rozpoczynała i kończyła, obowiązki w gospodarstwie. Od młodości towarzyszyła mu codzienna Eucharystia i Różaniec, za co spotykały go szykany w szkole. Jego pasją było fotografowanie, ale nigdy nie odnaleziono jego zdjęć. Nie był zbyt dobrym uczniem, ani w początkowym okresie swojej posługi nie wykazywał specjalnych zdolności. Charyzmę duszpasterza rozwijał w kolejnych latach posługi dla studentów, w środowiskach medycznych, w końcu robotników i całej Solidarności, gromadząc tłumy na Mszach św. za Ojczyznę. Zaznaczyła, że ks. Jerzy dorastał do swojej misji, był człowiekiem mężnym, ale miał też swoje lęki, słabe zdrowie, niszczone w Bartoszycach podczas przymusowej służby wojskowej dla kleryków. Jednak „w 1984 r. był gotowy na wypełnienie swojej misji, jaką przygotował mu Bóg”.
Bp Marian Florczyk podkreślał, że ks. Jerzy czerpał wiele z nauczania Jana Pawła II, zwłaszcza z encykliki „Redemptor hominis”. Wspominając moment pogrzebu, który przeżywał we Włoszech, będąc na studiach, przypomniał że „dla Włochów był to szok, że w Europie zabito księdza”. – Boleję na tym, że nie podkreślamy w naszym kraju faktu, że cały przewrót demokratyczny dokonał się bez śmierci i rozlanej krwi, bo my, w Polsce, jesteśmy narodem chrześcijańskim i wiedzieliśmy, że nie wolno zabijać. Choć druga strona (komuniści – K.D) właśnie wyszła zabijać. W innych krajach, np. w Rumunii, doszło do rozlewu krwi. Nie zapominajmy o roli Kościoła, ks. Jerzego i wielu innych księży zaangażowanych, internowanych – apelował.
Mogę z nim porozmawiać
– Wyjątkowy był głos 17-letniej Elizy Pardygi, kielczanki, zafascynowanej życiem ks. Jerzego. Jeździ do parafii na Żoliborz, gdzie pracował ks. Jerzy, jest wolontariuszką w tutejszym Muzeum, angażuje się w tzw. Szkoły letnie, na które przyjeżdża wielu młodych z Polski, również niewierzących. – Mogę z nim porozmawiać, kiedy mam problemy. Ks. Jerzy do siebie przyciąga i przyciąga młodych do Boga i wiary. Dla mnie to zaszczyt, że mogę działać dla ks. Jerzego – mówi Eliza.
Nadal, po 60 latach, potrzebna nam jest wasza obecność i modlitwa – mówił dzisiaj podczas Mszy św. w kaplicy kieleckich sióstr karmelitanek bp Jan Piotrowski, przewodnicząc Mszy św. dziękczynnej z okazji przybycia sióstr do Kielc w 1958 r.
Mszę św. biskup kielecki sprawował w asyście m.in. ojców karmelitów z sanktuarium w Piotrkowicach k. Chmielnika, księży z kieleckiej parafii Chrystusa Króla, na terenie której znajduje się klasztor karmelitański. Obecni byli członkowie Trzeciego Zakonu Karmelitańskiego oraz grupa osób z Kielc związana z duchowością Karmelu.
Prawdziwym grzechem jest żyć przekonaniem, że gdzie indziej żyje się lepiej, wygodniej, przyjemniej. Przekonanie, jakoby „wszędzie było dobrze tylko nie we własnym domu”.
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».
Pod Sercem Maryi - dzień skupienia w kościele na Piasku
Pod takim hasłem odbył się dzień skupienia w kościele pw. Najświętszej Maryi Panny na Piasku. Rozpoczął się o godz. 12 modlitwą „Anioł Pański”, a zakończył o godz. 21 „Apelem Jasnogórskim”.
9 godzin modlitewnego czuwania nawiązywało do 9 miesięcy wzrastania dziecka pod sercem mamy. Uczestnicy dnia skupienia chcieli tak samo symbolicznie wzrastać pod Sercem duchowej mamy – Maryi. W spotkaniu uczestniczyły całe rodziny. Wydarzeniu towarzyszyły warsztaty muzyczne, które poprowadził Jakub Tomalak, producent muzyczny, dyrygent, kompozytor. Duchową opiekę nad wydarzeniem objął ks. Krystian Charchut, proboszcz parafii NMP na Piasku. Patronami spotkania byli św. Maksymilian M. Kolbe i sługa Boży ks. Jan Schneider, dwóch kapłanów, którzy wszystko zawierzyli Maryi.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
