Reklama

Niedziela Rzeszowska

Penitencjarz Gorlicki

Penitencjarz to kapłan, którego głównym zadaniem jest sprawowanie sakramentu pokuty. Odgrywa on ważną rolę w kształtowaniu sumień penitentów, a także wpływa na ich życie duchowe i postawy moralne. W Gorlicach przez przeszło dwadzieścia lat taką posługę pełnił ks. Stanisław Gąsior.

Niedziela rzeszowska 29/2023, str. V

[ TEMATY ]

wspomnienie kapłana

Archiwum diecezji

Ks. Stanisław Gąsior

Ks. Stanisław Gąsior

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Urodził się 1 lutego 1955 r. w Olimpowie, wsi należącej do parafii Nockowa. W dzieciństwie przeżył wypadek komunikacyjny, którego skutki odczuwał później przez całe życie. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Wiercanach i Liceum Ogólnokształcącego w Ropczycach, w 1976 r. w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach rozpoczął sześcioletnie przygotowanie do kapłaństwa, obejmujące formację duchowo-pastoralną i studia filozoficzno-teologiczne. Zwieńczył je 5 czerwca 1982 r. przyjęciem sakramentu kapłaństwa z rąk bp. Stanisława Szymeckiego.

Święcenia skoncentrowały jego życie na posłudze duszpasterskiej, obejmującej głoszenie słowa Bożego, sprawowanie liturgii i prowadzenie grup parafialnych. Jej realizację rozpoczął od funkcji wikariuszowskiej. Najpierw pełnił ją w parafiach diecezji kieleckiej, takich jak: Irządze, Chęciny i Najświętszej Maryi Panny w Kielcach, a od 24 sierpnia 1992 r., po przeniesieniu do diecezji rzeszowskiej, w parafii Przemienienia Pańskiego w Ropczycach.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Już w roku następnym, 31 lipca 1993 r., został proboszczem w Gładyszowie, parafii położonej w Beskidzie Niskim, na południowych krańcach diecezji, w dekanacie gorlickim. Do realizacji tego zadania przystąpił z wielkim zaangażowaniem, zapewniając wiernym opiekę duchową i troszcząc się o bazę materialną parafii. Surowy górski klimat oraz trudne warunki życia i pracy pogorszyły jego zdrowie. Z tego względu po trzech latach złożył rezygnację z funkcji proboszcza i 24 sierpnia 1996 r. został penitencjarzem w parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gorlicach. W nowym obowiązku znalazł sens swojego kapłańskiego powołania. Wiele godzin spędzał w konfesjonale, sprawując sakrament pokuty. Jednał z Bogiem skruszonych grzeszników, umacniał ich w dobru i przywracał pokój sumienia. Był ceniony przez swoich penitentów. Wielu na informację o jego śmierci zareagowało żalem. Wyrazili to opiniami w mediach społecznościowych: „Będzie go bardzo brakować”. „Pamiętał o ludziach, był znakomitym kapłanem”. „Wielka strata; Szkoda człowieka bardzo fajny spowiednik. Niech odpoczywa w pokoju”.

Reklama

Z obowiązkami penitencjarza przez kilka miesięcy od 25 sierpnia do 21 listopada 1998 r. łączył zadania dyrektora kuchni Caritas w Gorlicach.

Wraz z upływem lat dolegliwości zdrowotne nasilały się i utrudniały mu kontynuowanie posługi spowiednika. Doszło nawet do tego, że musiał korzystać z opieki pielęgniarskiej. Z tego względu 19 lipca 2017 r. przeniesiono go do Domu Księży Seniorów w Rzeszowie. Tam spędził ostatnie lata życia. Pod koniec był już obłożnie chory. Zmarł 26 sierpnia 2022 r. w uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej. Pogrzeb odbył się w rodzinnej Nockowej i na tamtejszym cmentarzu złożono jego doczesne szczątki.

2023-07-11 22:27

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

W hołdzie i w pamięci

Wierni parafii Wisełka wraz ze swym obecnym proboszczem ks. Norbertem Sawickim postanowili upamiętnić kapłana, który głęboko zapadł w sercach parafian.

Błogosławiony Edmund Bojanowski mawiał, że „każda dobra dusza jest jako ta świeca, co sama się spala, a innym przyświeca”. Wiele jest takich dobrych dusz wokół nas, ale często zauważamy to, gdy odchodzą.

CZYTAJ DALEJ

Wy jesteście przyjaciółmi moimi

2024-04-26 13:42

Niedziela Ogólnopolska 18/2024, str. 22

[ TEMATY ]

homilia

o. Waldemar Pastusiak

Adobe Stock

Trwamy wciąż w radości paschalnej powoli zbliżając się do uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Chcemy otworzyć nasze serca na Jego działanie. Zarówno teksty z Dziejów Apostolskich, jak i cuda czynione przez posługę Apostołów budują nas świadectwem pierwszych chrześcijan. W pochylaniu się nad tajemnicą wiary ważnym, a właściwie najważniejszym wyznacznikiem naszej relacji z Bogiem jest nic innego jak tylko miłość. Ona nadaje żywotność i autentyczność naszej wierze. O niej także przypominają dzisiejsze czytania. Miłość nie tylko odnosi się do naszej relacji z Bogiem, ale promieniuje także na drugiego człowieka. Wśród wielu czynników, którymi próbujemy „mierzyć” czyjąś wiarę, czy chrześcijaństwo, miłość pozostaje jedynym „wskaźnikiem”. Brak miłości do drugiego człowieka oznacza brak znajomości przez nas Boga. Trudne to nasze chrześcijaństwo, kiedy musimy kochać bliźniego swego. „Musimy” determinuje nas tak długo, jak długo pozostajemy w niedojrzałej miłości do Boga. Może pamiętamy słowa wypowiedziane przez kard. Stefana Wyszyńskiego o komunistach: „Nie zmuszą mnie niczym do tego, bym ich nienawidził”. To nic innego jak niezwykła relacja z Bogiem, która pozwala zupełnie inaczej spojrzeć na drugiego człowieka. W miłości, zarówno tej ludzkiej, jak i tej Bożej, obowiązują zasady; tymi danymi od Boga są, oczywiście, przykazania. Pytanie: czy kochasz Boga?, jest takim samym pytaniem jak to: czy przestrzegasz Bożych przykazań? Jeśli je zachowujesz – trwasz w miłości Boga. W parze z miłością „idzie” radość. Radość, która promieniuje z naszej twarzy, wyraża obecność Boga. Kiedy spotykamy człowieka radosnego, mamy nadzieję, że jego wnętrze jest pełne życzliwości i dobroci. I gdy zapytalibyśmy go, czy radość, uśmiech i miłość to jest chrześcijaństwo, to w odpowiedzi usłyszelibyśmy: tak. Pełna życzliwości miłość w codziennej relacji z ludźmi jest uobecnianiem samego Boga. Ostatecznym dopełnieniem Dekalogu jest nasza wzajemna miłość. Wiemy o tym, bo kiedy przygotowywaliśmy się do I Komunii św., uczyliśmy się przykazania miłości. Może nawet katecheta powiedział, że choćbyśmy o wszystkim zapomnieli, zawsze ma pozostać miłość – ta do Boga i ta do drugiego człowieka. Przypomniał o tym również św. Paweł Apostoł w Liście do Koryntian: „Trwają te trzy: wiara, nadzieja i miłość, z nich zaś największa jest miłość”(por. 13, 13).

CZYTAJ DALEJ

#PodcastUmajony (odcinek 5.): Ile słodzisz?

2024-05-04 22:24

[ TEMATY ]

Ks. Tomasz Podlewski

#PodcastUmajony

Mat. prasowy

W czym właściwie Maryja pomogła Jezusowi, skoro i tak nie mogła zmienić Jego losu? Dlaczego warto się Jej trzymać, mimo że trudności wcale nie ustępują? Zapraszamy na piąty odcinek „Podcastu umajonego”, w którym ks. Tomasz Podlewski opowiada o tym, że czasem Maryja przynosi po prostu coś innego niż zmianę losu.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję