Reklama

Niedziela Zamojsko - Lubaczowska

Dana na własność Bogu

Niedawno przeżywaliśmy Dzień Życia Konsekrowanego. Jedną z osób, która poświęciła swoje życie Bogu jest s. Norberta Jamróż ze Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej w Biłgoraju. W rozmowie z Niedzielą dzieli się z naszymi czytelnikami historią swojego powołania, działalnością na wielu płaszczyznach i opowiada o życiu codziennym we wspólnocie zakonnej.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Joanna Ferens: Siostro, zacznijmy od wyjaśnienia, kim są w Kościele osoby konsekrowane?

S. Norberta: Dzień życia konsekrowanego jest dla naszego Kościoła i osób w nim obecnych bardzo ważny, gdyż jest to moment na zastanowienie się, po co w Kościele są osoby konsekrowane i co by było, gdyby ich nie było. Warto zatem rozpocząć od wyjaśnienia, kim one są. Samo pojęcie osób konsekrowanych odnosi się do życia wspólnotowego, ale i indywidualnego. Siostry i bracia zakonni stanowią tylko jedną część z całości, mamy jeszcze instytuty świeckie, stowarzyszenia apostolskie, a także dziewice, pustelników i wdowy konsekrowane. Ogólnie rzecz biorąc można powiedzieć, że osoby konsekrowane to osoby poświęcone Bogu, gdyż samo słowo „konsekrowany” oznacza „wyłączony, dany na własność Bogu”. Jako siostra zakonna jestem zauważana w społeczności, w której posługuję. Idąc do szkoły i w szkole wiele razy w ciągu dnia słyszę: „Szczęść Boże” i jest to dla mnie też wyjątkowe świadectwo wiary tych osób, które nie wstydzą się przywitać z siostrą zakonną.

Do tego, aby żyć w świecie jako osoba konsekrowana, kluczowe jest powołanie. Jak zatem wyglądała kwestia powołania w życiu Siostry? Jaka była reakcja najbliższych?

To jest bardzo ciekawa historia i dla mnie zaskakująca. Gdy byłam nastoletnią dziewczyną w ogóle nie myślałam o życiu konsekrowanym, miała swoje własne plany i marzenia, aż do momentu kiedy miałam dziwny sen. Może sam w sobie nie był jakoś mocno zaskakujący, ale pytanie, które zostało we mnie po tym śnie brzmiało: „Co mam robić? Czego Ty chcesz ode mnie Panie Jezu?”. Trwało ono we mnie bardzo długo i odpowiedzi przechodziły w różne etapy. Oczywiście było zaprzeczenie, że nie, nie będę nigdy siostrą zakonną, przez refleksje: „A może jednak? Co by było gdyby?”, aż w końcu po stanowcze: „Tak, chcę zostać siostrą zakonną”. W tym wszystkim czułam, że Pan Jezus mnie prowadzi, gdyż to nie jest tak, że On zostawia nam pytanie, nie dając sytuacji, które je potwierdzają. I tak było w moim przypadku. Jestem dziś Panu Bogu bardzo wdzięczna za to, że On to tak poprowadził, a nie inaczej. Moja rodzina nie była z tego powodu szczęśliwa. Oznajmiłam im to w czasie meczu piłki nożnej podczas mundialu mówiąc, że ja chyba na studia nie pójdę, tylko wstąpię do zgromadzenia zakonnego. W tym momencie mój tata zamarł i powiedział krótko: „Robisz błąd. O, gol!”. Widać było, że są w dużym szoku, jednak dzisiaj myślę, że są ze mnie dumni.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

A jak wyglądała w przypadku Siostry kwestia wyboru konkretnego zgromadzenia?

Pochodzę z miasta, gdzie było sporo zgromadzeń, jednak nigdy nie miałam bliższej styczności z siostrami serafitkami i poznawałam je dopiero później. Wybierając zgromadzenie zastanawiałam się nad charyzmatem, nad codzienną pracą sióstr i rozpatrywałam różne aspekty. Był to wybór przemyślany i przemodlony, nie było pierwsze lepsze zgromadzenie, ale świadomie wybrane na podstawie tego, co mnie w nim pociąga. Dziś siostry serafitki są moją rodziną. Życie konsekrowane jest przede wszystkim naśladowaniem Jezusa Chrystusa. Jeżeli ja chcę żyć Jego życiem i mieć Jego pragnienia, jeżeli chcę czuć tak, jak On czuł, to jest to moja własna praca wewnętrzna. Przyjmując ten ślubowany sposób życia, czystość, posłuszeństwo i ubóstwo, pragnę przede wszystkim naśladować Jego. Wstępując do zgromadzenia podejmuję się pracy, która nie będzie pracą jednorazową, ale taką na całe życie, pracą nad sobą, którą będę wykonywać każdego dnia i będzie zmaganiem przede wszystkim w miłości. A w miłości nie chodzi o to, aby zmieniać kogoś, ale zmieniać siebie, aby być jeszcze bardziej dla Boga.

Na czym zatem polega praca sióstr serafitek, jaki jest wasz charyzmat i działalność?

Nasze zgromadzenie powstało w Zakroczymiu w 1881 r. założone przez bł. o. Honorata Koźmińskiego, kapucyna i bł. m. Małgorzatę Szewczyk w celu odrodzenia religijnego i moralnego narodu. Obecnie zgromadzenie kontynuuje działalność zapoczątkowaną przez założycieli. Dominuje praca na rzecz ludzi niesamodzielnych, nieuleczalnie chorych, osób starszych i upośledzonych dzieci. Siostry angażują się też w pracę jako katechetki, pielęgniarki, przedszkolanki, kancelistki, organistki. Nasza praca to przede wszystkim posługa wśród najuboższych. Siostry posługują w szpitalach, w domach pomocy społecznej, wśród dzieci, osób starszych i niepełnosprawnych. Można nas odnaleźć na misjach w Gabonie czy w Boliwii, posługujemy również na Ukrainie, we Włoszech, w Stanach Zjednoczonych, we Francji i w Szwecji, ale również jako katechetki i właśnie ta posługa zauroczyła mnie najbardziej. Nasz charyzmat, w skrócie rzecz ujmując, to oddanie się całkowicie Bogu, który nas powołał i posłał do najbardziej potrzebujących. Podejmujemy pracę wśród dzieci wiedząc, że kto przyjął dziecko w imię Jezusa, Jego przyjmuje, a także staramy się być otwarte na aktualne potrzeby ludzi.

Reklama

Jak wygląda codzienność sióstr serafitek, a także kwestia materialna?

Jesteśmy wspólnotą, a to znaczy, że jesteśmy odpowiedzialne za siebie nawzajem. Dzielimy się obowiązkami domowymi, mamy swoje dyżury, staramy się dbać o swoje siostry. Wstajemy o godz. 5.40. Zaczynamy od Jutrzni, później Msza św., medytacja, śniadanie i idziemy do swoich obowiązków zgodnie z harmonogramem zajęć każdej z nas. Później modlitwy popołudniowe. Jest również czas odpoczynku i przygotowania do dnia następnego. Mamy dzielenie się słowem Bożym, Różaniec, Nieszpory, wspólną kolację i Kompletę. Brewiarz to Liturgia Uświęcenia Czasu, aby nasz dzień był przesiąknięty modlitwą, by być z Tym, którego się wybrało oraz modlić się za tych, wśród których jesteśmy. Pracujemy również zawodowo. W Biłgoraju mamy cztery siostry katechetki, które pracują z dziećmi i młodzieżą od przedszkola, aż po szkołę średnią. Posługujemy również w kancelarii parafialnej, a także prowadzimy parafialne grupy, np. dwie schole (bo jedna z sióstr prowadzi scholę również w parafii św. Jerzego) czy Caritas. A jeśli chodzi o kwestię materialną, to pieniądze, które zarabiamy po części są przeznaczone na nasze utrzymanie, a to, co nam zostaje przekazujemy dalej na pomoc najuboższym lub na potrzeby całego naszego zgromadzenia, np. na potrzeby sióstr starszych, które mają bardzo małe zarobki, niskie renty czy emerytury lub nie mają ich wcale. Pieniądze przekazujemy również na dzieła, które prowadzi nasz zakon, np. na domy pomocy społecznej czy posługę misyjną.

Reklama

Życie zakonne, w przypadku Siostry, trwa już kilkanaście lat. Jak dziś z perspektywy tego czasu patrzy Siostra na swoje powołanie i tę zakonną codzienność?

Z pewnością wstępując do zgromadzenia ma się swoje wyobrażenia, plany i pragnienia, które Pan Bóg oczyszcza i to powołanie dojrzewa. Przychodzi większe zrozumienie i już się nie buduje na tym, co człowiek chciałby sam z siebie, ale na tym, jak Pan Bóg prowadzi. A Pan Bóg potrafi poprowadzić takimi ścieżkami, jakich się kompletnie nie spodziewamy i te nasze drogi tak ułożyć, aby dojść do pełni życia. I to chyba o to chodzi, aby mieć szersze spojrzenie na rzeczywistość, również tę duchową i patrzeć na swoje życie Bożymi oczami. A skoro Jezus jest światłem i ma nam wskazywać kierunek, to ja chciałabym być takim znakiem dla świata, światłem, które wskazuje innym drogę do Niego, ale Go nie zasłania, aby ludzie patrząc na mnie – mogli dostrzec właśnie Jego, naszego Zbawiciela.

Bardzo dziękuję Siostrze za rozmowę.

Również dziękuję i pozdrawiam wszystkich czytelników Niedzieli Zamojsko-Lubaczowskiej.

S. Norberta Jamróż (z lewej) na co dzień posługuje przy parafii Trójcy Świętej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biłgoraju.

2022-02-15 13:17

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ojciec Pio tajemnice Męki Pańskiej nie tylko kontemplował, ale jej ślady nosił na ciele

2024-03-28 23:15

[ TEMATY ]

Droga Krzyżowa

św. o. Pio

Wydawnictwo Serafin

O. Pio

O. Pio

Mistycy wynagrodzenia za grzechy są powołani do wzięcia w milczeniu grzechów i cierpienia świata na siebie, w zjednoczeniu z Jezusem z Getsemani. Rzeczywiście, Ojciec Pio tajemnice Męki Pańskiej nie tylko kontemplował i boleśnie przeżywał, ale jej ślady nosił na własnym ciele, aby w zjednoczeniu ze swoim Boskim Mistrzem współdziałać w wynagradzaniu za ludzkie grzechy. Jako czciciel Męki Pańskiej chciał, aby i inni korzystali z jego dobrodziejstwa.

„Misterium miłości. Droga krzyżowa z Ojcem Pio” to rozważania drogi krzyżowej, które proponuje nam br. Błażej Strzechmiński OFMCap - znawca życia i duchowości Ojca Pio. Rozważania każdej ze stacji przeplatane są z fragmentami pism Stygmatyka. Książka wydana jest w niewielkiej, poręcznej formie i zawiera także miejsce na własne notatki, co doskonale nadaje się do osobistej kontemplacji Drogi krzyżowej.

CZYTAJ DALEJ

Całun Turyński – badania naukowe potwierdzają, że nie został wyprodukowany

2024-03-28 22:00

[ TEMATY ]

całun turyński

Adobe.Stock

Całun Turyński

Całun Turyński

W Turynie we Włoszech zachowało się prześcieradło, w które według tradycji owinięto ciało zmarłego Jezusa - Święty Całun. W ostatnich latach tkanina ta została poddana licznym, nowym badaniom naukowym. Rozmawialiśmy o tym z prof. Emanuelą Marinelli, autorką wielu książek na temat Całunu - niedawno we Włoszech ukazała się publikacja „Via Sindonis” (Wydawnictwo Ares), napisana wspólnie z teologiem ks. Domenico Repice.

- Czy może pani profesor wyjaśnić tytuł swojej nowej książki „Via Sindonis”?

CZYTAJ DALEJ

Wielki Czwartek w archikatedrze przemyskiej

2024-03-29 10:59

Rafał Czepiński

Bp Krzysztof Chudzio

Bp Krzysztof Chudzio

Msza Święta Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek rozpoczęła obchody Triduum Paschalnego.

28 marca 2024 r. Eucharystii w Bazylice Archikatedralnej w Przemyślu przewodniczył bp Krzysztof Chudzio, a homilię wygłosił abp senior Józef Michalik.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję