Nazywana perłą polskiej liryki i niezwykle popularna pieśń Chwalcie łąki umajone ukazała się drukiem w 1895 r. w Wydawnictwie „Czas” w Krakowie pod nazwą Pieśń majowa. Została opublikowana w zbiorze pt. Poezye O. Karola Antoniewicza w zawartym w nim cyklu Wianeczek majowy na s. 104. Ks. Karol Antoniewicz (1807-52), jezuita, poeta, kaznodzieja, misjonarz, znany z takich pieśni, jak Nazareński śliczny kwiecie, Nie opuszczaj nas, O Maryjo, przyjm w ofierze, O Józefie uwielbiony, W krzyżu cierpienie, Panie, w ofierze Tobie dzisiaj składam i wielu innych, prowadził liczne działania charytatywne, zwalczał pijaństwo, głosił kazania w Krakowie, na Podkarpaciu i Śląsku, a na końcu w Poznańskiem.
Nabożeństwa majowe ku czci Maryi mają swój początek w V wieku, kiedy rodził się kult Matki Bożej. Swoje zasługi ma w tym względzie także, żyjący w XIII wieku król Hiszpanii Alfons X, który zachęcał poddanych do wspólnych modlitw i śpiewów w majowe wieczory przed figurami Maryi. Sam był autorem 450 pieśni maryjnych. W 1549 r. w Niemczech ukazała się książeczka pt. Maj duchowy, zachęcająca do oddawania szczególnej czci Matce Bożej. W XVII i XVIII wieku jezuici we Włoszech odprawiali nabożeństwa w kościołach i przy kaplicach Matki Bożej, zwracając szczególną uwagę na pieśni maryjne. Ostatecznie formę nabożeństwa majowego zatwierdził w 1859 r. papież Pius IX.
Reklama
Na ziemiach polskich nabożeństwa majowe wprowadzili w połowie XIX wieku jezuici w Tarnopolu, misjonarze w kościele Świętego Krzyża w Warszawie, ksiądz Golian w Krakowie i biskup Marszewski we Włocławku. W tym czasie ks. Antoniewicz szerzył kult Maryi w Galicji. Ukazały się też książeczki o nabożeństwach majowych – w 1839 r. we Lwowie jezuity ks. Wincentego Buczyńskiego i w 1850 r. we Wrocławiu zmartwychwstańca ks. Aleksandra Jełowickiego.
Główna część nabożeństwa majowego to Litania Loretańska powstała w XII wieku, wywodząca nazwę od miejscowości Loreto we Włoszech, gdzie kult maryjny był szczególnie pielęgnowany. Tekst litanii zatwierdził papież Sykstus V. W Polsce w okresie międzywojennym, po zatwierdzeniu liturgicznej uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski obchodzonej 3 maja, do tej litanii dodano wezwanie „Królowo Polskiej Korony”, przekształcone po II wojnie światowej na „Królowo Polski”.
Jakże serdecznym dopełnieniem Litanii Loretańskiej są piękne pieśni, pełne ducha, miłości do Matki Bożej i Jej Syna Jezusa Chrystusa. Bywa, że tym śpiewom towarzyszą śpiewy ptaków. Tak jak napisał autor w końcowej części pieśni: „I co czuje i co żyje niech z nami sławi Maryję”.
