Każdy artysta, tworząc, naśladuje największego artystę – Boga. Bóg jest najwspanialszym budowniczym stworzonego przez siebie dzieła, a człowiek wobec tak pojętego świata staje zachwycony, kontemplując jego uroki.

Najpiękniej wyraził to Jan Kochanowski w jednej ze strof hymnu: „Tyś pan wszystkiego świata, Tyś niebo zbudował. I złotymi gwiazdami ślicznieś uhaftował. Tyś fundament założył nieobeszłej ziemi. I przykryłeś jej nagość zioły rozlicznemi”.

W stronę piękna

Zachwyt nad pięknem stworzenia i próba odpowiedzi na pytanie na czym polega piękno, nurtowało wielu znakomitych ludzi różnych czasów. Pitagoras mówił: „Wszystko jest piękne dzięki liczbie”. Platon pisał: „Zachowanie miary i proporcji jest zawsze pięknem”. A Arystoteles dodawał: „Piękno jest w wielkości i ładzie”. W okresie wczesnochrześcijańskim św. Augustyn twierdził, że „podoba się tylko piękno, w pięknie – kształty, w kształtach – proporcje, w proporcjach – liczby”. W okresie odrodzenia Alberti powiadał: „Piękno jest jakąś zgodnością i wzajemnym zgraniem części”. Wybitny malarz doby baroku Poussin, twierdził: „Idea piękna zstępuje w materię, jeśli w tej jest ład, miara i forma”.

Diecezja sosnowiecka posiada – wbrew opinii niektórych – bogatą tradycję i różnorodne obiekty sztuki sakralnej.

Podziel się cytatem

Dzięki sztuce – określanej również jako „umiejętność wytwarzania rzeczy estetycznie wartościowych i pięknych” – człowiek czerpie niewypowiedzianą przyjemność. Ludzie starali się opisywać i kategoryzować doświadczenie sztuki. Działem filozofii zajmującym się warunkami piękna, jest estetyka. Za jej ojca uważa się Alexandra Gottlieba Baumgartena, a jednym z największych XVIII-wiecznych badaczy piękna i odkrywców sztuki antycznej Grecji jest Johann Joachim Winckelmann. Wśród różnych działów sztuki, do Boga najbardziej zbliża jednak sztuka sakralna. Jej dzieje sięgają najdawniejszych form realizacji przedmiotów magicznych, śpiewu i tańca, jakie ludzie tworzyli w celach błagalnych wobec sił nadprzyrodzonych (np. jaskinie w Lascaux lub Altamirze). Współcześnie to określenie stosowane jest w odniesieniu do sztuki chrześcijańskiej i dotyczy m.in. architektury kościelnej, rzeźby i malarstwa świątyń oraz muzyki i pieśni wykonywanych podczas liturgii. Doświadczając jej najbardziej zbliżamy się do Boga, czego wyrazem z jednej strony jest wizualizacja scen biblijnych i życia świętych, a z drugiej – uczestnictwo w chwale Boga (np. romańskie czy gotyckie katedry).

Skarby diecezji

Diecezja sosnowiecka, utworzona z terytoriów wchodzących w granice diecezji: częstochowskiej, kieleckiej i krakowskiej, posiada – wbrew opinii niektórych – bogatą tradycję i różnorodne obiekty sztuki sakralnej.

Zarówno wspaniałe świątynie, których tradycja sięga średniowiecza, jak i oryginalne wyposażenie wnętrz – są ważnym świadectwem wiary ludzi. Jak pisała Ewa Chmielewska, przestrzeń kościoła „to księga napisana przez ludzi posługujących się najcenniejszymi darami Boga – intelektem i inwencją twórczą, użytymi w celu głoszenia czci i chwały Boga oraz przybliżenia Go wiernym”.

W Liście do artystów Ojciec Święty Jan Paweł II wzywał, aby „na nowo odkryć głęboki wymiar duchowy i religijny sztuki, który w każdej epoce znamionował jej najwznioślejsze dzieła”, aby przez „przymierze istniejące od zawsze między Ewangelią a sztuką – niezależnie od swoich aspektów funkcjonalnych – odpowiedzieć na wezwanie do wniknięcia twórczą intuicją w głąb tajemnicy Boga Wcielonego, a zarazem w tajemnicę człowieka”.

Warto więc bliżej przyjrzeć się temu, co znajduje się wokół nas, a pozostaje niekiedy niezauważone i wciąż nieodkryte.