Reklama

Niedziela Małopolska

Diamentowi jubilaci

– W życiu małżeńskim najważniejsza jest odpowiedzialność i świadomość, że wybraną drogę trzeba przejść wspólnie – stwierdziła Maria Kmiecik, która razem z mężem Józefem i liczną rodziną dziękowała za 60 lat życia małżeńskiego.

Niedziela małopolska 40/2020, str. VI

[ TEMATY ]

jubileusz małżeństw

60 rocznica

Archiwum rodzinne

Maria i Józef Kmiecikowie 60 lat temu

Maria i Józef Kmiecikowie 60 lat temu

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Módlmy się o zdrowie i łaski dla Marii i Józefa w ich 60. rocznicę ślubu – mówił ks. Jan Dziubek, proboszcz parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Krzczonowie, rozpoczynając Mszę św. w intencji diamentowych jubilatów.

Jedność i odpowiedzialność

Wzruszająca uroczystość zgromadziła w kościele rodzinę. Zebrani z uwagą wsłuchiwali się w homilię, w której proboszcz zauważył: – W ostatnich latach, święty sakrament małżeństwa jest przez różne środowiska podważany. Dlatego jest potrzeba, abyśmy jako ludzie wierzący, jako chrześcijanie pamiętali o nierozerwalności małżeństwa, o wierności i miłości rodzinnej, pojętej według myśli Bożej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ksiądz proboszcz przypomniał słowa papieża Franciszka, wypowiedziane w 2016 r. w Krakowie, iż małżeństwo jest czymś tak pięknym, tak cudownym, że musimy o nie dbać, bo jest ono na zawsze. – Odpowiadając na apel Ojca Świętego, chcemy dbać o święte małżeństwa, chcemy dbać o ich nierozerwalność, wierność, o tę szczególną wspólnotę życia i miłości, kiedy to w czasie ślubu Pan Jezus Bożą mocą uczynił małżonków jednością – nauczał ks. Dziubek i dodał, że świętowany jubileusz stanowi okazję do wyrażania wdzięczności Panu Bogu za lata wspólnego życia, a dla innych może pomóc w nieustannym odkrywaniu wielkości małżeństwa.

Diamentowi jubilaci, zaproszeni przed ołtarz, odnowili przysięgę małżeńską, przypominając sobie, jak to było 60 lat temu... Gdy po Mszy św. zapytałam o ich sposób na długie życie małżeńskie, pani Maria stwierdziła: – Nie ma jednej recepty. Najważniejsza jest odpowiedzialność i świadomość, że wybraną drogę trzeba przejść wspólnie. Państwo Kmiecikowie przyznali, że łatwo nie było. Wyjaśniali, że w małżeństwie raz mąż, a innym razem żona jest ważniejsza. I stwierdzili: – W tym wszystkim nie jest najważniejsze, kto decyduje, ale na pierwszym miejscu musi być zaufanie, jakim się małżonkowie obdarzają. I wzajemny szacunek. Po chwili stwierdzili: – Chociaż to nie jest tak, że w małżeństwie zawsze jest „cacy” i najlepiej. Czasem jest gorzej, żeby potem było lepiej. A pani Maria podsumowała: – Jakby się nie kochało drugiego człowieka, to by się nie dało rady tyle lat razem przeżyć.

Reklama

Rodzice i dziadkowie

Jubilaci są rodzicami córki i trzech synów, z których najstarszy zginął w wypadku. Są też dziadkami dziesięciorga wnucząt i czworga prawnucząt. Pan Józef przez 63 lata pracował jako kierowca ciężarówki, a pani Maria realizowała się jako żona, matka, gospodyni. Przez długie lata małżonkowie, jak większość mieszkańców Krzczonowa, prowadzili też gospodarstwo rolne. Dziś nadal są samodzielni. Starają się być przydatni. Bardzo kochają wnuki i prawnuki. – Najstarsza wnuczka mieszka w Hiszpanii – informuje synowa Irena Kmiecik, wspominając, że od urodzenia jej córka Kasia była ulubienicą zwłaszcza dziadka, który bardzo się martwił, jak ona sobie w tej Hiszpanii radzi. – Kasia odwzajemnia uczucia dziadziusiów – zapewnia pani Irena i wspomina: – W zeszłym roku zaprosiła ich do Hiszpanii. W sierpniu odwiedziliśmy Kasię i jej rodzinę i dziadziuś mógł się przekonać, że tam też można żyć (śmiech). Teraz się martwi, jak też dojedziemy na chrzest bliźniaków, które Kasia urodziła.

– Mama zawsze się nami opiekowała i dbała o ciepłą, domową atmosferę, a tata zajmował się pracą zawodową i dbaniem, aby dzieciom niczego nie brakowało – wspomina Zofia Juszczak, córka jubilatów. A gdy pojawiły się wnuki, pani Maria miała nowe zajęcie. Irena Kmiecik podkreśla, że w rodzinie męża od początku była traktowana jak córka. Wspomina: – Zanim wybudowaliśmy dom, mieszkaliśmy z rodzicami przez osiem lat. I różnie bywało, ale starałyśmy się z mamą szukać kompromisów. Podkreśla: – Gdy wróciłam do pracy, mama zajmowała się dziećmi. Zaprowadzała je do przedszkola, a gdy były starsze, czekała na wracające ze szkoły wnuki z obiadem.

Reklama

Druga synowa, Małgorzata Kmiecik przyznaje, że gdy po ślubie zamieszkała we wspólnym domu z rodzicami, niejednokrotnie podporządkowywała się mamie. Jak było trzeba, to pracowała w gospodarstwie. – Takie były realia – wspomina z uśmiechem i zauważa: – Ale to ja tu przyszłam, więc nie mogłam narzucać swoich zasad, musiałam się dostosować. Syn pani Małgorzaty, Przemek – student historii na UJ – wspomina: – Kiedy byłem mały, to bardzo chorowałem. I wtedy babcia pomagała mamie w opiece przy mnie. To bardzo nas do siebie zbliżyło. Małgorzata Kmiecik dodaje: – Mama, razem z Zosią, która wtedy jeszcze tu mieszkała, bardzo nas wspierały. Przemek nie spał nocami, więc byłam wykończona. Mama i Zosia na zmianę przychodziły i się nim opiekowały. Bardzo nam wtedy pomogły i nadal możemy na nie liczyć.

Małżonkowie

– W związku rodziców stroną dominującą była mama – stwierdza pani Zofia, która zaznacza, że to efekt pracy zawodowej taty. Uśmiechając się, dodaje: – Nie wiem, jakby to wyglądało, gdyby tato był w domu, bo jak rodzice byli razem, to czasami się ścierali. Teraz, z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że osobą pozytywnie mobilizującą w małżeństwie rodziców była mama. Wnuk Przemek zauważa: – Generalnie wydaje się, że rządzi babcia, ale jeśli dziadek coś sobie wymyśli, to i tak swój plan zrealizuje. A Małgorzata Kmiecik puentuje: – W małżeństwie naszych jubilatów jest tradycyjnie; tata jest głową, a mama – szyją, która tą głową kręci na prawo i na lewo (śmiech).

Gdy dopytuję, co miało wpływ na tyle lat wspólnie przeżytych, moi rozmówcy zgodnie odpowiadają, że wiara małżonków. – W życiu dziadków kwestie religijne są ważne – stwierdza Przemek Kmiecik. Podkreśla, że oni starają się żyć zgodnie z Ewangelią. I zauważa: – W ich małżeństwie wiara miała duży wpływ na podejście do wierności małżeńskiej, do zrozumienia siebie i bycia ze sobą na dobre i na złe. Zofia Juszczak z uśmiechem stwierdza, że mama ma tam u góry szczególne chody. – Nieraz, zwłaszcza gdy się coś złego dzieje, mówimy, aby się pomodliła – opowiada córka pani Marii. I dodaje: – Mama od zawsze powierzała Panu Bogu wszelkie sprawy i małżeńskie, i rodzinne, a nie brakowało im kłopotów. Jestem przekonana, że gdyby w ich wspólnym życiu nie było wiary, wtedy ich małżeństwo i nasza rodzina mogłyby inaczej wyglądać. Może nawet takiego jubileuszu by nie było...

Jubileusz świętowano rodzinnie. – To była dla rodziców niespodzianka – przyznaje Małgorzata Kmiecik. I opowiada: – Nasi jubilaci bardzo nam dziękowali. Cieszyli się ze spotkania, zwłaszcza że przyjechało rodzeństwo mamy i taty. Mieli więc okazję, aby porozmawiać, powspominać. Widać było, że są szczęśliwi.

2020-09-30 11:18

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ślubuję ci miłość

Niedziela sosnowiecka 2/2020, str. IV

[ TEMATY ]

bp Grzegorz Kaszak

Święto Świętej Rodziny

jubileusz małżeństw

Archiwum

Bp Grzegorz Kaszak spotkał się z małżonkami świętującymi swe jubileusze

Bp Grzegorz Kaszak spotkał się z małżonkami świętującymi swe jubileusze

W święto Świętej Rodziny z Nazaretu papież Franciszek powiedział: – Niech Święta Rodzina będzie wzorem dla naszych rodzin, aby rodzice i dzieci wspierali się nawzajem w przylgnięciu do Ewangelii, fundamentu świętości rodziny.

Istotnymi zadaniami Kościoła są nie tylko otoczenie troską rodzin, ale w pierwszym rzędzie uświadomienie współczesnym „jak pięknie, prawdziwie i dobrze jest tworzyć rodzinę i być rodziną; jak bardzo jest ona niezbędna dla życia świata, dla przyszłości ludzkości” (Papież Franciszek). Doskonale podkreśla to w swej posłudze duszpasterskiej pasterz Kościoła sosnowieckiego bp Grzegorz Kaszak, który w święto Świętej Rodziny spotkał się z małżonkami świętującymi swe jubileusze. Spotkanie odbyło się w parafii pw. Matki Bożej Bolesnej w Czeladzi. Tego dnia proboszcz parafii ks. kan. Józef Handerek zaprosił do wspólnej modlitwy pod przewodnictwem księdza biskupa tych, którzy związani sakramentalnym węzłem małżeńskim obchodzą swe rocznice. Jak sam mówił, taka modlitwa jest potrzebna, by mieli siły do pokonywania wszelkich trudności i problemów oraz aby ich miłość wzajemnie się umacniała i była ozdobą Kościoła.

CZYTAJ DALEJ

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy

[ TEMATY ]

Wielki Czwartek

Karol Porwich/Niedziela

Święte Triduum – dni, których nie można przegapić. Dni, które trzeba nasączyć modlitwą i trwaniem przy Jezusie.

Święte Triduum to dni wielkiej Obecności i... Nieobecności Jezusa. Tajemnica Wielkiego Czwartku – z ustanowieniem Eucharystii i kapłaństwa – wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy.

CZYTAJ DALEJ

Biskup Zaporoża: Wielki Piątek trwa u nas każdego dnia

2024-03-29 16:27

[ TEMATY ]

biskup

Ukraina

Wielki Piątek

Vatican News

Bp Jan Sobiło na linii frontu

Bp Jan Sobiło na linii frontu

„Pod krzyżem Jezusa modlę się za wszystkich okaleczonych żołnierzy i tych, którzy oddali swe życie za wolność Ukrainy” – mówi Radiu Watykańskiemu bp Jan Sobiło. Wyznaje, iż Zaporoże, gdzie posługuje, jest w ostatnich dniach masowo ostrzeliwane. „Wiemy, że ten Wielki Tydzień może być ostatnim w naszym życiu i od tego będzie zależeć cała wieczność, stąd staramy się zacieśniać relację z Jezusem, by być gotowym nawet na ewentualną śmierć” – mówi hierarcha, prosząc o usilną modlitwę za Ukrainę.


Podziel się cytatem

Bp Jan Sobiło: Tak, to już trzeci Wielki Piątek w czasie pełnoskalowej wojny. Z jednej strony przyzwyczailiśmy się do tego krzyża wojennego, a z drugiej jest on coraz bardziej bolesny. Tak jak rana, którą długo już nosisz, ale jednocześnie nie widzisz, że może się zagoić w najbliższym czasie. I sama świadomość tego, że ta wojna trwa i nie wiadomo jeszcze, jak długo potrwa, jest bardzo bolesna. Jednocześnie widzę, że ludzie przyzwyczaili się już do wystrzałów i do tego, że ktoś zginął, że przywożą rannych żołnierzy. Muszą po prostu żyć i wiedzą, iż nawet w czasie wojny trzeba funkcjonować, trzeba pójść po chleb, trzeba się pomodlić. Na początku wojny niektórzy mieli problem z modlitwą, a teraz widzę, że nauczyli się organizować sobie czas i miejsce dla modlitwy, bo odczuwają, iż bez niej tego długiego czasu wojennego nie da się przeżyć.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję