Irena Markowicz: Mimo że czas nauki w liceum to ważny okres, to po wielu latach w pamięci pozostają na ogół jedynie okruchy…
S. Gracja: To prawda. Po maturze rozjechaliśmy się w różne strony. Nie zapomnieliśmy jednak o sobie. Doskonale pamiętam, że bezpośrednio po odebraniu świadectw dojrzałości Jacek zapisywał nasze adresy. Zamierzał zorganizować zjazd absolwentów po pięciu latach od zdania matury. Jacek miał to do siebie, że lubił jednoczyć. Niestety, do spotkania klasowego wtedy nie doszło.
Renata Bajek: Mnie natomiast Jacek zaskoczył. To było chyba w 1989 r., pracowałam wtedy w szpitalu i mimo że z Jackiem nie miałam kontaktu, on niespodziewanie zjawił się. To było niezwykle miłe, bo znaczyło, że pamiętał i chciał się spotkać.
Zmarł w 1991 r. w wieku 25 lat. Słyszałam, że jest wspominany z sympatią…
R.B.: Był serdeczny, uczynny, zawsze dobrze nastawiony do ludzi.
S.G.: Należałam z Jackiem do tej samej grupy językowej. W związku z tym nasze kontakty były częstsze. Łączyło nas podobne spojrzenie na świat, ludzi, życie, wartości religijne, relację z Bogiem. Taki sposób pojmowania rzeczywistości był kształtowany przez formację w Ruchu Światło-Życie. Wiele czasu spędziliśmy na rozmowach. Był otwarty, o szerokich horyzontach, miał wiele do powiedzenia. Był oczytany. Często zabierał głos, by przedstawić rzetelną argumentację i naukę Kościoła, dotyczącą rożnych dylematów moralnych czy etycznych. Stawał w obronie ludzkiego życia. Nie ukrywał, że te sprawy są dla niego ważne i interesujące, więc nie zdziwiłam się, że po maturze wybrał studia teologiczne na KUL-u.
S.G i R.B.: Był elokwentny. Jedna z koleżanek stwierdziła, że odznaczał się „precyzją wypowiedzi”. W pamięć zapadła mi sytuacja z lekcji języka polskiego, kiedy to Jacek dogłębnie, bez uprzedniego przygotowania, wyjaśnił znaczenie znaku Opatrzności Bożej.
Czy mówił w klasie, że codziennie przed lekcjami uczestniczył we Mszy św. u Ojców Bernardynów?
S.G. i R.B. razem: Nie, zdecydowanie nie...
R.B.: Jednak jedna z koleżanek mówiła, że Jacek przyjeżdża do szkoły wcześnie, gdyż codziennie uczestniczy we Mszy św. przed lekcjami w bazylice Ojców Bernardynów. Potem bezpośrednio szedł do szkoły. Jacek zwykle zamieniał kilka miłych słów z innymi i oddawał się nauce. Był skupiony i wyciszony. Nie traktował spraw powierzchownie. Jako porządny uczeń, ale zdecydowanie nie kujon, starał się serio przygotować do zajęć. Zawsze wycieczki szkolne są atrakcją, wspomina się je długo.
S.G.: Tak. Szczególnie w pamięci utkwiły mi dwa wyjazdy: do Zakopanego i do Krościenka. W tym drugim przypadku w wybór miejsca i organizację włączył się Jacek. Zaproponował dom oazowy Ruchu Światło-Życie. Byliśmy tam kilka dni z naszą wspaniałą wychowawczynią – Władysławą Szmyd. Był to fantastyczny czas pozytywnego szaleństwa młodych ludzi. Pamiętam do dzisiaj, że to Jacek był organizatorem.
R.B.: Od początku Jacek rzucał się w oczy. Mam w pamięci taki obraz: wysoki, przystojny chłopak w swetrze i czarnej kurtce.
S.G.: Jacek nosił na palcu różaniec w formie obrączki i krzyżyk przypięty do swetra w ciemnym kolorze, zrobionego na drutach przez mamę. Wokół szyi zwykle okręcał szalik, również zrobiony na drutach. I jeszcze jeden szczegół: na szyi na rzemyku nosił tzw. foskę, czyli znak Ruchu Światło-Życie. Warto wspomnieć, że eksponowanie znaków religijnych w okresie komunistycznym było ryzykowne i niewątpliwie było wyrazem jego odwagi.
