Dama w kapeluszu stoi przed operą. Trzyma za ręce dwie dziewczynki. Możliwe, że w sercu trwoży się na wieść o nadchodzącej wojnie. W tym samym czasie fotograf, który krąży po podlaskich wsiach, uwiecznia uśmiech dwunastoletniej dziewczyny przy kołowrotku. To prababcie naszych dzieci.

Spogląda na nas mały chłopiec z misiem w ręku. Nie uśmiecha się, minę ma poważną.

O! Ten sam, na oko roczny maluch stoi w łóżeczku. Dalej dwulatek ciągnie pieska za ogon, a na zdjęciu obok siedzi otoczony rodzicami i dziadkami – może to jakaś uroczystość? Potem jeszcze uwieczniony spacer do lasu i Pierwsza Komunia św. Pierwszy obóz i pierwsze zauroczenie... Na kolejnej stronie zdjęcia są już kolorowe. Przypominają lata nauki w szkole średniej, czas przyjaźni, wspólnych wyjazdów w góry. Tata.

Na kolejnym zdjęciu śpi maleństwo – czule tuli je matka. Dalej brzdąc w rozkosznym kapeluszu siedzi pod choinką i ta sama dziewczynka – tym razem dmucha 6 świeczek ustawionych na torcie. Kolejne karty albumu przypominają ważnych ludzi, niepowtarzalne sytuacje z dzieciństwa i młodości. Uwalniają wspomnienia mamy.

Kilka zdjęć „luzem”. Młoda dziewczyna, przystojny chłopak. Tu karmią ptaki, tam prowadzą rowery i zachwycają się malowniczymi pagórkami. Wspólne wakacje, podczas których opiekują się grupą niesfornych dzieci. Ile wspomnień, ile uśmiechów przywołują te obrazki!

Kolejnych albumów brak. A szkoda – dzieci pytają o wczesne dzieciństwo: kiedy zaczęły chodzić, jakie były ich pierwsze słowa. Czasem znajomi przypominają zabawne sytuacje z naszymi dziećmi w roli głównej. My nie pamiętamy. Tracimy tożsamość. Nasza historia życia się zaciera i traci barwy.

Pewnie dlatego, że reszta zdjęć spoczywa na nośnikach i w pamięci urządzeń wszelakich. Albo i nie, bo zdarzyły się awarie, wskutek których straciliśmy fotografie.

Tuż przed Adwentem poprosiłam dzieci o pomoc w znalezieniu postanowienia. Odpowiedź była zgodna: – Nie rób mielonych!

Dla nich mogę wstrzymać produkcję kotletów. Dla nich wywołam zdjęcia i wkleję do albumu. Opiszę osoby i sytuacje. Przywołam wspomnienia, przywrócę pamięć, zamknę dotychczasową historię rodziny w eleganckiej księdze. Mam na to wszystkie adwentowe wieczory.

Wanda Mokrzycka
Żona Radka, mama dziewięciorga dzieci. Należy do wspólnoty Duży Dom i pisze dla Aleteia Polska