Reklama

Aspekty

Z wiarą w świetle

Chciałoby się rzec: czterdzieści lat minęło... W ubiegłym roku wspólnota ruchu Wiara i Światło obchodziła okrągłą rocznicę powstania w Polsce. To tekst o codziennej posłudze i życiu wspólnot ruchu Wiara i Światło w naszej diecezji i dziękczynieniu za jubileusz

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 8/2019, str. IV-V

[ TEMATY ]

wspólnota

Archiwum

Członkowie wspólnoty

Członkowie wspólnoty

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W maju 2018 r. odbyła się pielgrzymka do Kalwarii Zebrzydowskiej z tej okazji. Centralny punkt stanowiły Msza św. oraz Droga Światła przedstawiana przez młodzież niepełnosprawną, ale nie obyło się też bez tańców i wspólnego świętowania przy stole oraz zaakcentowania rysu historycznego tego międzynarodowego ruchu chrześcijańskiego.

Odrobina historii

Powstał on we Francji, a dokładnie na Wielkanoc 1971 r., kiedy to Jean Vanier oraz Marie-Hélene Mathieu zorganizowali międzynarodową pielgrzymkę dla rodzin z osobami niepełnosprawnymi do Lourdes, która stała się zalążkiem powstania ruchu o zasięgu ogólnoświatowym. Wspólnota zaistniała w odpowiedzi na pragnienie rodziców dzieci niepełnosprawnych, aby wyjść z izolacji społecznej i ostracyzmu. Ich doświadczeniem była bowiem marginalizacja i pozostawanie na obrzeżach Kościoła oraz społeczeństwa, co wyrażało się chociażby w tym, że w trakcie pielgrzymek rodziny z niepełnosprawnym dzieckiem były separowane w trakcie posiłków. – Wiązało się to z nieakceptacją zachowania zewnętrznego osoby niepełnosprawnej. Żywiołowe podbieganie, aby się na przykład przywitać niekoniecznie mogło się innym podobać – tłumaczy Krystyna Pustkowiak, niegdyś koordynator prowincji Polska Zachodnia, przyjaciel ruchu od ponad trzydziestu lat, która znalazła się w nim dzięki swojemu niepełnosprawnemu bratu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ruch w Polsce

W Polsce istnieją cztery prowincje: północna (m.in. Gdańsk, Gdynia, Szczecin), południowa (Kraków), centralno-wschodnia (Warszawa, Białystok) i zachodnia (m.in. Gorzów, Zielona Góra, Poznań, Gniezno, Września, Krotoszyn, Wrocław, Opole, Brzeg). Każda wspólnota składa się z trzech filarów: osób niepełnosprawnych, ich rodzin oraz przyjaciół. Ci ostatni nie są utożsamiani z wolontariuszami, gdyż to ewokuje skojarzenie z zaangażowaniem w wypełnienie zadania jedynie, tymczasem we wspólnocie akcent pada również na podtrzymanie relacji, a to już wiąże się z nawiązaniem więzi i podtrzymaniem regularniejszego kontaktu, do którego wolontariusz nie jest zobowiązany – wyjaśnia p. Krystyna, a następnie kontynuuje: – Misją ruchu Wiara i Światło jest stworzenie takich warunków osobom niepełnosprawnym, aby czuły się dobrze w swoich środowiskach lokalnych, w parafii. Niejednokrotnie poprzez uczestniczenie w lokalanym życiu społecznym rodzice dzieci niepełnosprawnych oraz tzw. zwykli ludzie odnoszą obustronne korzyści. Rodzice dzieci z niepełnosprawnością intelektualną odkrywają ich piękno w kontaktach interpersonalnych, to, że ich dzieci też mają swoje zadania w społeczności. z kolei młodzież z nimi przebywająca zmienia wartościowanie życia przez ten kontakt. Osoby niepełnosprawne sprawiają, że człowiek musi się zatrzymać, poświęcić im czas, by ich zrozumieć, nie być w biegu. One są bardzo otwarte na każdego człowieka, mają szósty zmysł rozpoznawania dobroci w każdym człowieku. Ich charyzmatem jest szczerość i prostolinijność. Okazuje się bowiem, że chociaż osoby z upośledzeniem umysłowym mają zaburzony rozwój intelektualny, to jednak potrafią bardzo ubogacić środowisko, w którym przebywają. Są ciepłe, czułe, urzekają swoją niewinnością, dobrze radzą sobie w relacjach międzyludzkich.

Reklama

W Zielonej Górze

W Zielonej Górze istnieją dwie wspólnoty zrzeszające rodziny z osobami niepełnosprawnymi: jedna przy kościele pw. Matki Bożej Częstochowskiej, a druga przy parafii Ducha Świętego. Spotkanie prowadzone jest przez osoby świeckie i odbywa się raz w miesiącu, lecz opiekunem duchowym jest wyznaczony kapłan. – W trakcie spotkania jest odprawiana Msza św., rozważamy Słowo Boże, dzielimy się swoim doświadczeniem na określony temat, ale nie brakuje też aspektu radosnego świętowania, mam tu na myśli wspólną zabawę i agapę – wyjaśnia p. Krystyna. – W tygodniu przyjaciele wspólnoty podtrzymują kontakty z osobami niepełnosprawnymi, dzwonią, odwiedzają, są wspólne specery czy wyjścia do kawiarni.

Reklama

Na ile osoby niepełnosprawne z upośledzeniem umysłowym mogą uczestniczyć w życiu sakaramentalnym Kościoła? P. Krystyna wyjaśnia, że osoby te mają dostęp do wszystkich sakaramentów oprócz małżeństwa. – Kiedyś nawet sama przygotowywałam dzieci do Pierwszej Komunii św. – dodaje. – Mogą one się spowiadać, pielęgnujemy w nich rozpoznanie dobra i zła, uczymy modlitwy. Kiedyś miałam okazję obserwować, jak taka osoba się modli. To jest wielka tajemnica. Ja w ich oczach widzę Boga. Jak się modlą, to na całego, jak kochają, to na zabój, przywiązują się bardzo, potrzebują, by relacje trwały. A od relacji oczekują bycia, rozmowy. Takie osoby też mają świat wewnętrzny. Niektórzy przeżywają dylematy, co z nimi będzie, jak ich rodzice umrą, bo rodzeństwo nie ma obowiązku zaopiekowania się nimi, więc większość takich osób jest kierowana do DPS-u po śmierci opiekunów.

Dzieło

Wychodząc naprzeciw takiej potrzebie, p. Krystyna wraz z przyjaciółmi założyła Stwowarzyszenie Petra (skrót od imienia Piotr – „skała”), które ma osobowość prawną i działa lokalnie w Zielonej Górze. – Naszym celem jest stworzenie rodzinnego domu dla osób niepełnosprawnych, które nie mają już rodziców, i którymi nie ma kto się zająć, aby nie zostały wyrwane ze swojego lokalnego środowiska. Póki co nie udało nam się uzyskać takiego budynku, ale jest to naszym marzeniem, aby taki dom powstał – mówi Pustkowiak. Stowarzyszenie Petra podjęło inicjatywę zorganizowania Turnieju Piłki Nożnej dla osób niepełnosprawnych oraz Zielonogórskiego Przeglądu Twórczości Osób Starszych i Niepełnosprawnych „Witki”, który zakłada aktywność artystyczną. – Kiedyś nie było stowarzyszeń, fundacji – mówi p. Krystyna. – Dziś kładziemy nacisk na sferę duchową, nie wspomagamy rodzin finansowo, bo to nie jest naszym celem. To wsparcie dokonuje się na różnych poziomach. Najtrudniejszą rzeczą, według mnie, z którą borykają się rodziny z niepełnosprawnymi członkami, jest problem odrzucenia. Znam historię pewnego małżeństwa, które nie miało dzieci i postanowiło zaadoptować chłopca niepełnosprawnego. W momencie, kiedy to zrobili, wszyscy przyjaciele się od nich odsunęli, nie rozumiejąc tej decyzji. Stracili starych przyjaciół, którzy nie zaakceptowali ich nowego niepełnosprawnego syna. Obserwuję też, że rodzice wierzący łatwiej radzą sobie z probemem niepełnosprawności w rodzinie, chociaż to częściej ojcowie niż matki mają trudność w zaakceptowaniu niepełnosprawności swego dziecka, szczególnie syna. Czasem ojcowie stawiają zbyt wysokie poprzeczki, niedostepne dla możliwości własnego dziecka, ale nie jest to regułą i zdarzają się też wspaniali i wspierający ojcowie.

Reklama

Nauczanie papieży

Niewątpliwie wartość osób niepełnosprawnych podkreślili papieże: w 1975 r. papież Paweł VI pobłogosławił przybyłych do Rzymu niepełnosprawnych pielgrzymów, a Jan Paweł II poświęcił kilka homilii oraz przemówień do osób niepełnosprawnych, akcentując ich godność oraz konieczność ochrony poczętego życia, choćby wiązało się ono z niepełnosprawnością (przemówienia: „Solidarność z ludźmi niepełnosprawnymi”, 8.03.1981; „Wielkopostna modlitwa o wrażliwość sumień”, 15.03.1981; „Prawa i obowiązki ludzi upośledzonych”, 29.03.1981; „Ludzie niepełnosprawni w społeczeństwie”, 21.11.1992; „Dziecko niepełnosprawne w rodzinie”, 4.12.1999). W 1981 r. Kongregacja Nauki Wiary wydała specjalny dokument na Międzynarodowy Rok Niepełnosprawnych, a polski Papież szczególnie podkreślał zagrożenia dla życia niepełnosprawnego, jak praktykę przerywania ciąży w przypadku płodów obciążonych kalectwem oraz tych, których przeżycie, z powodu przedwczesnego urodzenia, nawet jeśli jest możliwe, wiąże się z trudnościami i ryzykiem (przemówienie do uczestników Międzynarodowego Kongresu Medycyny Perinatalnej, 14.04.1988). Jan Paweł II w wielu miejscach zaznaczał swoją solidarność z osobami niepełnosprawnymi: – Przybywam do chorych, biednych, opuszczonych, starych i najbardziej potrzebujących, aby powiedzieć, że jestem z wami, że jesteście członkami Ciała Chrystusowego; a gdy cierpi jeden członek, cierpią z nim wszystkie inne. W innym miejscu Papież złożył w 1983 r. znamienne życzenia pracownikom służby zdrowia, chcąc uwrażliwić ich na obecność Boga w najsłabszych: – Oby Pan, którego przecież spotykacie w waszych chorych i upośledzonych bliźniźnich, mógł kiedyś o Waszej postawie wobec nich powiedzieć: Byłem ciężarem, a wyście Mnie dźwigali; byłem nieużyteczny, a wy okazaliście Mi szacunek; byłem odsunięty, a wyście uznali moją godność; już przed narodzeniem byłem chory, a wyście się na Mnie zgodzili.

Przywołane słowa Jana Pawła II stanowią przesłanie dla wszystkich wiernych, aby dostrzegli, że niepełnosprawni mają swoisty charyzmat w Kościele. Cenne są słowa ks. Stanisława Bieleckiego, który napisał: „Nieobecność niepełnosprawnych wśród zdrowych może rodzić fałszywe mniemanie, że czymś najważniejszym jest zdrowie i siła, nie zaś duchowe bogactwo chrześcijanina” („Niepełnosprawni w Kościele”, „Kieleckie Studia Teologiczne” nr 8, 2009, s. 281). Nie jest to oczywiście równoznaczne z przypisywaniem osobom niepełnosprawnym większych wartości i walorów duchowych niż osobom zdrowym, lecz próba zaznaczenia priorytetu, jakim jest piękne serce i dusza w życiu każdego wierzącego, niezależnie od tego, czy tryska zdrowiem, czy jest obciążony jakąś ułomnością, czy chorobą.

2019-02-20 11:36

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Spotkanie Franciszka ze Wspólnotą z Capodarco

[ TEMATY ]

wspólnota

Franciszek

Grzegorz Gałązka

„Chcę wam podziękować za świadectwo, jakie dajecie społeczeństwu, pomagając mu coraz lepiej odkrywać godność wszystkich, zaczynając od ostatnich, będących w najbardziej niekorzystnej sytuacji” – powiedział ojciec święty do Wspólnoty z Capodarco. Grupa, założona w 1966 r. przez ks. Franco Monterubbianesiego, opiekuje się niepełnosprawnymi oraz organizuje projekty wsparcia dla najbiedniejszych we Włoszech, na Bałkanach, w Afryce i Ameryce Południowej. Przyjmując 25 lutego jej członków na prywatnej audiencji, Franciszek wskazał na konieczność takiej posługi.

„Jakość życia wewnątrz danego społeczeństwa ocenia się w dużej mierze na podstawie zdolności do włączenia w nie najsłabszych i najbardziej potrzebujących, z faktycznym poszanowaniem ich ludzkiej godności. A dojrzałość osiąga się, kiedy taka akceptacja nie jest widziana jako coś nadzwyczajnego, ale jako rzecz normalna. Także osoba z niepełnosprawnością oraz słabościami fizycznymi, psychicznymi czy moralnymi winna móc uczestniczyć w życiu społecznym i trzeba ją wspomagać przy realizacji jej możliwości w różnych wymiarach. Tylko wówczas, gdy uznaje się prawa najsłabszych, wspólnota może się uważać za opartą na słuszności i sprawiedliwości. Społeczność, która dawałaby miejsce wyłącznie ludziom o pełnej funkcjonalności, całkowicie autonomicznym i niezależnym, nie byłaby godna człowieka. Dyskryminacja w oparciu o wydajność nie jest mniej godna ubolewania od tej, jaką wprowadza się ze względu na rasę, status społeczny czy religię” – zaznaczył papież.

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas do kapłanów: biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem

2024-03-28 13:23

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

Episkopat News/Facebook

Biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem. Jeśli ksiądz prowadzi podwójne życie, jakąkolwiek postać miałoby ono mieć, powinien to jak najszybciej przerwać - powiedział abp Adrian Galbas do kapłanów. Metropolita katowicki przewodniczył Mszy św. Krzyżma w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Podczas liturgii błogosławił oleje chorych i katechumenów oraz poświęca krzyżmo.

W homilii metropolita katowicki zatrzymał się nad znaczeniem namaszczenia, szczególnie namaszczenia krzyżmem, „najszlachetniejszym ze wszystkich dziś poświęcanych olejów, mieszaniną oliwy z oliwek i wonnych balsamów.” Jak zauważył, olej od zawsze, aż do naszych czasów wykorzystywany jest jako produkt spożywczy, kosmetyczny i liturgiczny. W starożytności był także zabezpieczeniem walczących. Namaszczali się nim sportowcy, stający do zapaśniczej walki. Śliski olej wtarty w ciało stanowił ochronę przed uchwytem przeciwnika.

CZYTAJ DALEJ

Za mały mój rozum na tę Tajemnicę, milknę, by kontemplować

2024-03-29 06:20

[ TEMATY ]

Wielki Piątek

rozważanie

Adobe. Stock

W czasie Wielkiego Postu warto zatroszczyć się o szczególny czas z Panem Bogiem. Rozważania, które proponujemy na ten okres pomogą Ci znaleźć chwilę na refleksję w codziennym zabieganiu. To doskonała inspiracja i pomoc w przeżywaniu szczególnego czasu przechodzenia razem z Chrystusem ze śmierci do życia.

Dzisiaj nie ma Mszy św. w kościele, ale adorując krzyż, rozważamy miłość Boga posuniętą do ofiary Bożego Syna. Izajasz opisuje Jego cierpienie i nagrodę za podjęcie go (Iz 52, 13 – 53, 12). To cierpienie, poczynając od krwi ogrodu Oliwnego do śmierci na krzyżu, miało swoich świadków, choć żaden z nich nie miał pojęcia, że w tym momencie dzieją się rzeczy większe niż to, co widzą. „Podobnie, jak wielu patrzyło na niego ze zgrozą – tak zniekształcony, niepodobny do człowieka był jego wygląd i jego postać niepodobna do ludzi – tak też wprawi w zdumienie wiele narodów. Królowie zamkną przed nim swoje usta, bo ujrzą coś, o czym im nie mówiono, i zrozumieją coś, o czym nigdy nie słyszeli” (Iz 52, 14n). Krew Jezusa płynie jeszcze po Jego śmierci – z przebitego boku wylewa się zdrój miłosierdzia na cały świat. Za mały mój rozum na tę Tajemnicę, milknę, by kontemplować.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję