Z prasy zagranicznej

Pew Research Center

Ludzie religijni są szczęśliwsi

Można powiedzieć, że to odkrycie nie dziwi. Z najnowszego badania Pew Research Center, przeprowadzonego w 26 krajach świata, wynika, że ludzie aktywni religijnie – nie chodzi tylko o chrześcijan – uważają się częściej za bardzo szczęśliwych w porównaniu do rodaków, którzy nie praktykują swojej wiary albo w ogóle nie przyznają się do żadnej religii. W różnych krajach te proporcje wyglądają różnie, ale zasada w większości się potwierdza, tzn. w 19 na 26 badanych krajów.

W Stanach Zjednoczonych 36 proc. badanych, którzy deklarowali, że praktykują wyznawaną wiarę, uznawało, że są „bardzo szczęśliwi”. Wśród osób, które przyznawały, że wierzą, ale nie praktykują, odsetek „bardzo szczęśliwych” wynosił już 25 proc. Co dziwne, najbardziej szczęśliwym narodem – przynajmniej takie wyniki przyniosło to badanie – są Meksykanie. U południowego sąsiada USA niemal trzy czwarte ludzi aktywnych religijnie deklarowało wysoki poziom satysfakcji z życia. Niewiele mniejszy odsetek osób, które nie praktykują wiary, również przyznawał, że są bardzo szczęśliwi.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Z badania wynika także, że ludzie aktywni religijnie chętniej angażują się w działalność społeczną, w tym np. częściej głosują w wyborach. Badacze z PRC wyciągają generalny wniosek, że wraz z postępem laicyzacji i odchodzeniem ludzi od wiary, co obserwuje się m.in. wśród młodszego pokolenia w USA, na pewno będzie malał poziom zadowolenia z życia.

L’Osservatore Romano

Laurka dla patriarchy Cyryla

Patriarcha Cyryl, metropolita Moskwy, obchodził 1 lutego br. 10. rocznicę objęcia kierownictwa nad najpotężniejszym pod względem liczebnym patriarchatem prawosławnym na świecie. Obszerny artykuł na ten temat zamieścił watykański dziennik „L’Osservatore Romano”, co wiele mówi o bliskich relacjach między Watykanem a Moskwą.

Reklama

„L’Osservatore Romano” jest pełen zachwytu nad osiągnięciami Cyryla. W wychodzącym za Spiżową Bramą dzienniku wyliczono, że dzięki patriarsze Moskwy i jego planowi duszpasterskiemu w sposób skokowy rozwinęła się sieć kościelna na terytorium jurysdykcyjnym patriarchatu i poza jego granicami. Powstało m.in. 150 nowych diecezji, o jedną trzecią – do 40 tys. – wzrosła liczba duchownych, zarówno księży, jak i diakonów. W podobnej proporcji przybyło parafii i innych miejsc kultu. Obecnie patriarchat moskiewski cieszy się posiadaniem 38 649 cerkwi. Rozwinęło się także życie zakonne. W ciągu ostatnich 10 lat powstało prawie 1000 nowych monasterów. „L’Osservatore Romano” podkreśla, że centralną ideą wielkiego projektu duszpasterskiego było, by Cerkiew była bliżej ludzi. Dzieje się to przez projekty stricte ewangelizacyjne, w tym katechetyczne, przez działania społeczne oraz charytatywne. W dzienniku podkreślono szczególne zaangażowanie patriarchatu Moskwy w pomoc chrześcijanom na Bliskim Wschodzie oraz w działania na rzecz zbliżenia z Kościołem katolickim. Jako jego znaki wymieniono nie tylko spotkanie Franciszka z Cyrylem w Hawanie, ale także wspólne przesłanie patriarchy Cyryla i abp. Józefa Michalika, ówczesnego przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, na temat polsko-rosyjskiego pojednania – z 2012 r.

Przy okazji celebracji 10. rocznicy urzędowania Cyryla w Moskwie odbył się miniszczyt prawosławny, na którym omawiano nie tylko bolesną dla Cyryla kwestię ukraińską, ale i sprawy globalnego prawosławia. Mówi to jedno: sny o trzecim Rzymie są nadal aktualne.

The Catholic Register

Asia Bibi znajdzie schronienie w Kanadzie

Po 8 latach spędzonych w celi śmierci Asia Bibi została nareszcie uwolniona przez Sąd Najwyższy Pakistanu z zarzutu obrazy islamu. Sąd ją uwolnił, ale wiadomo, że w Pakistanie nie ma życia dla niej ani dla jej męża i dzieci. Poza murami pakistańskiego więzienia grozi jej śmierć. Gdzie schroni się Asia Bibi? Według kanadyjskiej prasy, bohaterska Pakistanka zamieszka w kraju Klonowego Liścia. Za ocean jakiś czas temu wyemigrowały już jej córki. Musiały to uczynić, bo po wyroku z 31 października ub.r. muzułmańscy fundamentaliści wydali na nie wyrok śmierci i 3 razy musiały zmieniać miejsce pobytu w Pakistanie. Uznano, że dłużej uciekać się nie da, bo ryzyko wpadnięcia w ręce morderców jest zbyt duże.

Reklama

Operacja przetransportowania Asi Bibi za ocean jest tajna, gdyż grupy fundamentalistów mają środki i możliwości, aby podążyć tropem znienawidzonej kobiety. Pragnący zachować anonimowość katolicki biskup z Kanady powiedział tygodnikowi „The Catholic Register”, że Pakistanka razem ze swoim mężem i córkami zamieszka w niewielkim kanadyjskim mieście. Jego lokalizacja też jest zachowywana w ścisłej tajemnicy. Prawdopodobnie Asia Bibi otrzyma także – o ile będzie chciała – nową tożsamość.

Putin grozi

Centra polityczne Federacji Rosyjskiej do tej pory oszczędnie wypowiadały się na temat przyznania autokefalii prawosławnym na Ukrainie. Jeżeli nawet któryś z polityków skomentował sytuację, to był to co najwyżej polityk średniego szczebla. Dopiero teraz stanowisko najwyższych władz rosyjskich przedstawił Władimir Putin. Przywódca nie rozwodził się szczególnie, powiedział to, czego można się było spodziewać. Skrytykował przyznanie autokefalii i obiecał, że będzie walczył o wolność religii, co należy odczytać jako wolę kontynuacji walki z Ukrainą i Ukraińską Autokefaliczną Cerkwią Prawosławną. Zdaniem Putina, powstanie nowej Cerkwi to sprawa polityczna i efekt walki o władzę na Ukrainie. Według niego, krok ten był szkodliwy, wywołał wrogość i nietolerancję. Putin ostrzegł przy okazji, że Rosja zastrzega sobie prawo do reakcji i powzięcia takich środków, które zagwarantują poszanowanie praw człowieka, w tym szczególnie prawo do wolności sumienia. Powiało grozą.

Transmisja z Mszy św. w arabskich samolotach

Jedne z największych linii lotniczych na świecie, kategoryzowane jako premium – ETIHAD transmitowały na żywo w swoich samolotach wizytę papieża Franciszka w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Zarząd firmy w specjalnym komunikacie przed pielgrzymką Franciszka poinformował, że transmisja live wszystkich punktów papieskiej wizyty zostanie przeprowadzona na pokładach największych maszyn, którymi dysponują ETIHAD: airbusach A380 i boeingach 787 Dreamliner.

Drodzy bracia i siostry! Dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o kolejnej, po św. Katarzynie Sieneńskiej i św. Katarzynie z Bolonii świętej noszącej imię Katarzyna. Myślę o św. Katarzynie z Genui, znanej przede wszystkim z powodu jej wizji czyśćca. Tekst, który opisuje jej życie i myśl, został opublikowany w tym liguryjskim mieście w 1551 r. Jest podzielony na trzy części: „Życie i nauka”, „Udowodnienie i wyjaśnienie czyśćca” - bardziej znana jako Traktat oraz „Dialog między duszą a ciałem”. Redaktorem końcowym był spowiednik Katarzyny, ks. Cattaneo Marabotto. Katarzyna urodziła się w Genui w 1447 r. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Została osierocona przez ojca, Giacomo Fieschi, gdy była jeszcze dzieckiem. Matka, Francesca di Negro, dała jej dobre wychowanie chrześcijańskie, na tyle, że starsza z dwóch córek została zakonnicą. W wieku szesnastu lat Katarzyna został wydana za mąż za Giuliano Adorno, człowieka, który po wielu doświadczeniach militarnych i handlowych na Bliskim Wschodzie, powrócił do Genui, aby się ożenić. Życie małżeńskie nie było łatwe, także ze względu na charakter małżonka, uzależnionego od hazardu. Sama Katarzyna miała początkowo skłonność do prowadzenia pewnego rodzaju życia światowego, w którym jednakże nie mogła odnaleźć spokoju. Po dziesięciu latach, w jej sercu było głębokie poczucie pustki i goryczy. Nawrócenie rozpoczęło się 20 marca 1473 r., dzięki wyjątkowym przeżyciom. Udawszy się do kościoła świętego Benedykta i klasztoru Matki Bożej Łaskawej, aby się wyspowiadać, klękając przed kapłanem, „otrzymała - jak sama pisze - ranę w sercu, ogromną miłość ku Bogu”, z bardzo jasną wizją swojej nędzy i wad, a jednocześnie dobroci Boga, że omal nie zemdlała. Z tego doświadczenia zrodziła się decyzja, która ukierunkowała całe jej życie: „Nigdy więcej świata, nigdy więcej grzechów” (por. Vita mirabile, 3rv). Wówczas Katarzyna uciekła, przerywając spowiedź. Gdy wróciła do domu, weszła do najodleglejszego pokoju i długo płakała. W tym momencie była już wewnętrznie pouczona o modlitwie i świadoma ogromnej miłości Boga względem niej, grzesznej. Było to doświadczenie duchowe, którego nie mogła wyrazić słowami (por. Vita mirabile, 4r). To właśnie przy tej okazji ukazał się jej cierpiący Jezus, niosący krzyż, jak jest to często przedstawiane w ikonografii świętej. Kilka dni później wróciła do księdza, by w końcu dokonać dobrej spowiedzi. Tutaj zaczęło się owo „życie oczyszczenia”, które przez długi czas było przyczyną jej stałego bólu za popełnione grzechy i pobudziło do przyjmowania pokuty i ofiar, aby ukazać Bogu swoją miłość. Na tej drodze Katarzyna coraz bardziej przybliżała się do Pana, aż do wejścia w to, co nazywa się „życiem zjednoczenia”, to znaczy relacji wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. W Vita mirabile napisano, że jej dusza była prowadzona i pouczana wewnętrznie jedynie słodką miłością Boga, który dawał jej wszystko, czego potrzebowała. Katarzyna oddała się niemal całkowicie w ręce Pana, aby żyć przez około dwadzieścia pięć lat - jak pisze - „bez pośrednictwa jakiegokolwiek stworzenia, żyć pouczana i rządzona przez samego Boga”(Vita mirabile, 117r-118r), karmiąc się nade wszystko nieustanną modlitwą i Komunią Świętą przyjmowaną każdego dnia, co w jej czasach nie było powszechne. Dopiero wiele lat później Pan dał jej kapłana, który zatroszczył się o jej duszę. Katarzyna zawsze niechętnie zwierzała się i wyrażała doświadczenie swej mistycznej komunii z Bogiem, przede wszystkim ze względu na głęboką pokorę, jaką doświadczała w obliczu łask Pana. Jedynie perspektywa uwielbienia i możliwości pomagania w rozwoju duchowym innych ludzi pobudziła ją, aby powiedzieć innym, co się w niej wydarzyło, począwszy od chwili nawrócenia, które było jej doświadczeniem pierwotnym i podstawowym. Miejscem jej wstąpienia na szczyty mistyki był szpital Pammatone, największy kompleks szpitalny w Genui, którego była dyrektorką i inspiratorką. Tak więc Katarzyna żyła życiem w pełni czynnym, pomimo owej głębi swego życia duchowego. W Pammatone utworzyła się wokół niej grupa zwolenników, uczniów i współpracowników, zafascynowanych jej życiem wiary oraz miłością. Sam jej małżonek Giuliano Adorno, został nim na tyle pozyskany, że porzucił rozpustne życie, aby stać się tercjarzem franciszkańskim, przenieść do szpitala, i pomagać swej żonie. Zaangażowanie Katarzyny w opiekę nad chorymi trwało aż do końca jej ziemskiej pielgrzymki, 15 września 1510 r. Od nawrócenia do śmierci nie było wydarzeń nadzwyczajnych, ale dwa elementy charakteryzują całe jej życie: z jednej strony doświadczenie mistyczne, to znaczy głębokie zjednoczenie z Bogiem, odczuwane jako unia oblubieńcza, a z drugiej opieka nad chorymi, organizowanie szpitala, służba bliźniemu, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i opuszczonym. Te dwa bieguny - Bóg i bliźni wypełniają całkowicie jej życie, praktycznie spędzone w obrębie szpitalnych murów. Drodzy przyjaciele, nigdy nie wolno nam zapominać, że im bardziej miłujemy Boga i trwamy w modlitwie, tym bardziej potrafimy prawdziwie kochać otaczające nas osoby, ponieważ będziemy zdolni do dostrzeżenia w każdej osobie oblicza Pana, który kocha bezgranicznie, nie czyniąc różnic. Mistyka nie tworzy dystansu wobec bliźniego, nie tworzy życia abstrakcyjnego, lecz raczej przybliża do drugiego człowieka ponieważ zaczyna się postrzegać świat oczyma i sercem Boga. Myśl Katarzyny o czyśćcu, ze względu na którą jest ona szczególnie znana, jest skondensowana w ostatnich dwóch częściach cytowanej księgi: „Traktat o czyśćcu” i „Dialogu między duszą a ciałem”. Ważne, aby zauważyć, że Katarzyna w swym doświadczeniu mistycznym nie ma nigdy szczególnych objawień o czyśćcu czy też doznających tam oczyszczenia duszach. Jednakże w pismach inspirowanych naszą Świętą jest to element centralny, a sposób jego opisania ma cechy oryginalne, na tle swej epoki. Pierwszy rys indywidualny dotyczy „miejsca” oczyszczenia dusz. W jej czasach przedstawiano go głównie odwołując się do obrazów związanych z przestrzenią: sądzono, że istnieje pewna przestrzeń, gdzie miałby się znajdować czyściec. U Katarzyny jednak czyściec nie jest przedstawiony jako element krajobrazu wnętrzności ziemi: jest to ogień nie zewnętrzny, ale wewnętrzny. Czyściec jest ogniem wewnętrznym. Święta mówi o drodze oczyszczenia duszy ku pełnej komunii z Bogiem, wychodząc od swojego doświadczenia głębokiego bólu z powodu popełnionych grzechów, w porównaniu z nieskończoną miłością Boga (por. Vita mirabile, 171v). Słyszeliśmy, że w czasie nawrócenia Katarzyna nagle odczuwa dobroć Boga, nieskończoną odległość swego życia od tej dobroci oraz palący ogień w swym wnętrzu. To jest ten ogień, który oczyszcza, jest to wewnętrzny ogień czyśćca. Także i tu jest rys oryginalny w porównaniu z myślą tamtej epoki. W istocie nie wychodzi się od zaświatów, aby powiedzieć o mękach czyśćcowych - jak to było w zwyczaju w tym czasie, a być może jeszcze dziś - aby następnie wskazać drogę do oczyszczenia i nawrócenia. Nasza Święta wychodzi od własnego doświadczenia życia wewnętrznego na drodze ku wieczności. Dusza - mówi Katarzyna - przedstawia się Bogu jako nadal związana pragnieniami i cierpieniami wynikającymi z grzechu, a to uniemożliwia jej, aby cieszyła się uszczęśliwiającą wizją Boga. Katarzyna stwierdza, że Bóg jest tak święty i czysty, że dusza zbrukana grzechem nie może się znaleźć w obecności Bożego majestatu (por. Vita mirabile, 177r). Także i my czujemy, jak bardzo jesteśmy oddaleni, jak bardzo jesteśmy pełni tak wielu rzeczy, które uniemożliwiają nam widzenie Boga. Dusza jest świadoma ogromnej miłości i doskonałej sprawiedliwości Boga, i w konsekwencji cierpi, że nie odpowiedziała w sposób prawidłowy i doskonały na tę miłość, a właśnie sama miłość wobec Boga staje się tym samym płomieniem, sama miłość oczyszcza z rdzy grzechu. U Katarzyny można dostrzec obecność źródeł teologicznych i mistycznych, z których zazwyczaj czerpano w owym czasie. W szczególności odnajdujemy typowy obraz zaczerpnięty od Dionizego Areopagity, to jest złotą nić, łączącą serce człowieka z samym Bogiem. Kiedy Bóg oczyścił człowieka, wiąże go cieniutką złotą nicią, jaką jest Jego miłość, i pociąga go ku sobie uczuciem tak silnym, że człowiek staje się „pokonanym, zwyciężonym, pozbawionym siebie”. W ten sposób serce człowieka jest opanowane przez miłość Boga, która staje się jedynym przewodnikiem, jedynym poruszycielem jego egzystencji (por. Vita mirabilis, 246 rv). Owa sytuacja wyniesienia ku Bogu i powierzenia się Jego woli, wyrażona obrazem nici, jest używana przez Katarzynę, aby wyrazić działanie światła Bożego na dusze w czyśćcu, światła, które je oczyszcza i unosi do wspaniałości promienistego blasku Bożego (por. Vita mirabilis, 179r). Drodzy przyjaciele! Święci w swoim doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem, osiągają tak głębokie „poznanie” Bożych tajemnic, w którym nawzajem przenikają się miłość i poznanie, że stanowią pomoc dla teologów w ich wysiłkach badawczych, intellectus fidei rozumienia tajemnic wiary, rzeczywistego zgłębienia tajemnic, na przykład, czym jest czyściec. Poprzez swe życie święta Katarzyna poucza nas, że im bardziej kochamy Boga i wchodzimy w zażyłość z Nim na modlitwie, to tym bardziej pozwala się On poznawać i rozpala nasze serca swoją miłością. Pisząc o czyśćcu, Święta przypomina nam podstawową prawdę wiary, która staje się dla nas zachętą do modlitwy za zmarłych, aby mogli oni osiągnąć uszczęśliwiającą wizję Boga w komunii świętych (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1032). Pokorna, wierna i wielkoduszna służba, jaką Święta zaoferowała przez całe życie w szpitalu Pammatone, to jasny przykład miłości dla wszystkich i szczególna zachęta dla kobiet, które wnoszą fundamentalny wkład na rzecz społeczeństwa i Kościoła, wraz ze swą cenną pracą, ubogaconą przez ich wrażliwość i poświęcenie się dla najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących. Dziękuję. Tłum. st (KAI)/Watykan