Natalia Janowiec: – Księże Kardynale, w tym roku obchodzimy 40. rocznicę wyboru Jana Pawła II na Stolicę Piotrową. Pontyfikat Ojca Świętego był pod wieloma względami wyjątkowy. Mówi się, że świętość i świętych obcowanie w sposób szczególny wyróżniały ten pontyfikat.
Kard. Stanisław Dziwisz: – Świętych obcowanie – najważniejszy element życia Jana Pawła II. Najpiękniejszy owoc jego całkowitego zjednoczenia z Bogiem. Jan Paweł II spotkał na swej drodze ludzi, którzy podobnie jak on sam zmierzali ku Bogu. W czołówce świętych, których miłował, byli m.in.: św. Stanisław, św. Faustyna Kowalska, św. Jadwiga, św. Matka Teresa z Kalkuty, św. Ojciec Pio i wielu innych.
– Jan Paweł II przez całe życie zachęcał do obcowania ze świętymi. Sam nawiązywał z nimi różne relacje, utrzymywał stały kontakt.
– Jan Paweł II pragnął dążyć śladami świętości. Świętych obcowanie było dla niego poniekąd pewnym wyzwaniem. W świętych odnajdywał Boga – postrzegał Jego plany i obecność. Wraz ze świętymi zanurzał się w Bogu.
Reklama
– Papież poszukiwał świętych wśród ludzi różnych stanów, narodowości, wieków i zawodów. W ten sposób dobitnie podkreślał wartość tajemnicy świętych obcowania w życiu każdego człowieka pielgrzymującego i rozszerzał poniekąd jej znaczenie również na spotkania z osobami świętymi żyjącymi wokół nas.
– Świętych obcowanie zostało głęboko wpisane w codzienność Ojca Świętego. Wyraża to niezwykła postawa wobec drugiego człowieka – szacunek, akceptacja, miłość i służba. Co więcej, świętych obcowanie sprowadzało się do przeogromnej pracy dla Chrystusa.
– Księże Kardynale, co wyjątkowego można było dostrzec w spotkaniach ze świętymi?
– W czasie pontyfikatu Papież wielokrotnie spotykał się z Matką Teresą z Kalkuty. Łączyła ich głęboka przyjaźń. Muszę przyznać, że to była bardzo ciekawa przyjaźń, oparta na rzeczywistej i prawdziwej wrażliwości na ubóstwo. Każda ich wzajemna relacja odzwierciedlała niewyobrażalne oddanie drugiemu człowiekowi i walkę o ludzką godność. Ważną osobą w życiu Jana Pawła II był również sługa Boży kard. Stefan Wyszyński. Ich wzajemne relacje postrzegano jako ojcowsko-synowskie. Obaj kochali Kościół, potrafili ze sobą współpracować. Gdy tylko nadarzyła się okazja, spotykali się w Stryszawie, Bachledówce, Zakopanem i Fiszorze (niedaleko Wyszkowa). Spotkania te miały charakter rodzinny. Widać w nich było ogromną radość i troskę. Razem uwielbiali się śmiać, żartować i śpiewać. Wojtyła lubił słuchać żartów, które opowiadał wtedy Prymas. Pamiętny jest dla mnie moment ostatniej rozmowy telefonicznej, którą Jan Paweł II pragnął przeprowadzić z Prymasem tuż po zamachu na Placu św. Piotra. Prymas był w ciężkim stanie, a Ojciec Święty przebywał w szpitalu. Rozmowę tę cechowała niemożliwa do określenia bliskość. Niewiele padło wtedy słów, ale czuło się wyjątkowość więzi, których ogniwem był żywy i prawdziwy Bóg. Wyjątkowe więzi odczuwano również w przypadku spotkania Papieża z Ojcem Pio. Fundamentem ich duchowej przyjaźni była niewypowiedziana miłość do Boga Ojca. Intensywna modlitwa, Eucharystia i głębokie zjednoczenie z Bogiem czyniły ich ludźmi bardzo wrażliwymi i otwartymi na wydarzenia i doświadczenia, z którymi borykał się wówczas świat.
– W jaki sposób świętych obcowanie pomagało Ojcu Świętemu w codziennym życiu i posłudze?
– Świętych obcowanie wspomagało Jana Pawła II w nieustannym odradzaniu się w Chrystusie. Ojciec Święty miał wielkie zaufanie do ludzi świętych. Patrzył więc z nadzieją w przyszłość.
– Życie św. Jana Pawła II cechowały świętość i ewangeliczna prostota. W świetle świętych obcowania Papież dostrzegał głęboką relację z Bogiem. Wspólnotę Kościoła pielgrzymującego zachęcał i wprowadzał w rzeczywistość obcowania ze świętymi. Do czego ostatecznie świętych obcowanie doprowadziło Papieża Polaka?
– Świętych obcowanie uczyniło z niego nadzwyczajny dar dla świata i Kościoła. Za pośrednictwem jego osoby zgłębiono nasz ziemski dialog z dialogiem Nieba.
