2019-03-06 10:18

Czytelnikom „Niedzieli” opowiada Leah Darrow
Niedziela Ogólnopolska 10/2019, str. 52-55

Dla stylistów była tylko „wieszakiem”, dla koncernów kosmetycznych – klientką, dla chłopaka – epizodem, dla znajomych – użytecznym kontaktem... Jej życie zmieniło się jednak o sto osiemdziesiąt stopni. Jak do tego doszło?

– Byłaś finalistką „America’s Next Top Model”, zostałaś modelką, miałaś szansę na ogromną karierę... W książce „Inna strona piękna” opowiadasz o swoim doświadczeniu głębokiego nawrócenia i odkrycia prawdziwego piękna. Jak wyglądało Twoje życie, zanim doszło do nawrócenia?

– Zawsze kochałam modę. Jako nastolatka głęboko wierzyłam w to, że moja wartość jest ściśle połączona z tym, jak wyglądam. Codziennie widziałam idealnie piękne i szczęśliwe kobiety – na okładkach magazynów, w mediach społecznościowych, w reklamach i w filmach, i w moim ulubionym wtedy serialu „Seks w wielkim mieście”. Ubrania kobiet, ich włosy, paznokcie, mieszkania, mężczyźni, przyjaciele... Wszystko było idealne! To, jak wyglądam, wpływa bezpośrednio na jakość moich relacji i na moją wartość. Chociaż pochodziłam z naprawdę wierzącej rodziny, odrzuciłam relację z Bogiem. Jezus nie zaoferowałby mi życia, którego tak bardzo chciałam. Bałam się, że Jego droga do szczęścia byłaby wypełniona nudą, samotnością, niemodnymi i niewygodnymi ciuchami...

– Co się stało, że wróciłaś do Boga? Jak wyglądało Twoje spotkanie z Nim?

– To była jedna chwila podczas sesji zdjęciowej, gdy zdałam sobie sprawę z tego, że nie muszę być sławna, żebym była znana i kochana przez Boga. Nie musiałam wygrać „America’s Next Top Model” ani wylądować na okładce magazynu, żeby moje piękno zostało zauważone. Bóg nie chciał mnie poprawiać w Photoshopie. To było lepsze, głębsze i trwalsze piękno od tego, za którym dotychczas goniłam. Tamtego dnia, gdy zmieniłam swoje życie, byłam niespokojna, nie czułam się komfortowo. Odezwały się moje kompleksy. Bałam się, że inni zauważą, że wcale nie jestem piękna. Chciałam to wszystko rzucić, ale pomyślałam sobie: „Leah, większość ludzi zrobiłaby wszystko, żeby być na twoim miejscu. Nie odmawia się takiej okazji”. Czułam, że wszyscy patrzą na moje ciało, i bardzo mi się to nie podobało. Chciałam uciec.

– Co było dalej?

– Nagle spojrzałam prosto na lampę błyskową. Potrzebowałam chwili przerwy. Zatrzymałam się i spojrzałam w górę, nieustannie mrugając. Wtedy zobaczyłam pewien obraz – samą siebie. To było tak, jakby w mojej głowie odtwarzał się film. Moje ręce były złożone na wysokości talii, po chwili wzniosłam je na wysokość głowy. W tym momencie dostrzegłam rozmazany profil twarzy mężczyzny, który spojrzał na moje ręce i pochylił głowę, smutny i rozczarowany. Moje ręce były puste. Usłyszałam wtedy zdanie, które zmieniło całe moje życie: „Stworzyłem cię do czegoś więcej”. Oczywiście, wydawało mi się, że zwariowałam. Ale w głębi czułam, że to prawda: byłam stworzona do czegoś więcej. Fotograf zaczął mnie pospieszać, kazał mi zmienić pozę, ale nie byłam już w stanie nic zrobić. Powiedziałam, że nie mogę kontynuować sesji. Szybko zabrałam swoje rzeczy i, chociaż wszyscy mówili mi, że popełniam błąd, po prostu wyszłam. Postanowiłam wrócić do domu, do Boga Ojca, aby pomógł mi złożyć w całość złamane kawałki mojego serca i by przypomniał mi, kim jestem i ile znaczę.

– Co zrobiłaś potem?

– Po tej ostatniej sesji zdjęciowej szłam Piątą Aleją. Bałam się, jak zapłacę rachunki i czynsz. Nie wiedziałam, co robić. Wróciłam do domu i, zrozpaczona, zadzwoniłam do taty. Pamiętam, że powiedziałam tylko jedno zdanie: Tato, jeśli po mnie nie przyjedziesz, stracę swoją duszę.

– Jak zareagowali Twoi rodzice?

– Od razu tata po mnie przyjechał. Spodziewałam się, że będzie wściekły, rozczarowany, że wypomni mi tysiące kilometrów, które musiał przejechać, koszty... Ale on najpierw padł na kolana, a potem wstał i mocno mnie przytulił. Wiele lat później dowiedziałam się, że oboje z mamą płakali ze szczęścia, gdy zadzwoniłam. Cały czas modlili się za mnie, wierzyli, że wrócę do Boga. Mój tata rozumiał, że jego zadaniem jest przyprowadzić mnie do Jezusa, a On zajmie się całą resztą. Poszliśmy do kościoła. Zaczęłam nowe życie od spowiedzi. Byłam przerażona, ale chciałam to zrobić, oddać wszystkie grzechy i zranienia Bogu.

– Dziś jesteś światowej sławy inspiracją dla dziewczyn. Co chcesz im przekazywać?

– Zawsze szukałam piękna w życiu. Niestety – robiłam to po omacku, słuchając tego, co mówi świat, który za wszelką cenę chciał mnie uprzedmiotowić. Uwierzyłam w to, że moje piękno jest zależne od opinii innych, od tego, co mam na sobie i z kim się spotykam. Na szczęście odkryłam swoje piękno w Bogu. Uświadomiłam sobie, że moja wartość nie jest od niczego zależna, że On stworzył mnie i powołał do życia w pięknie. Nie ma to nic wspólnego z imitacjami, które oferuje nam świat. Nauczyłam się, że kiedy pozwalamy, żeby nasze pragnienie piękna było dyktowane ideologią firm kosmetycznych lub modowych, zaczynamy kierować się w życiu ich potrzebami. Dajemy się przekonać, że musimy tak wyglądać, mieć takiego mężczyznę, taki dom i że tylko to nas uszczęśliwi. Dlatego chcę mówić o kłamstwie, w którym żyją kobiety, i o tym, jaki wpływ mają one na nas – na to, co myślimy o naszym wyglądzie zewnętrznym, jak zaczynamy widzieć naszą tożsamość, nasze relacje i rolę na tym świecie. Chcę mówić o prawdzie, która głosi, że jesteśmy piękne, wartościowe i godne miłości – wierzę, że to może zmienić świat.

– Mówisz dużo o czystości. Dlaczego?

– Związałam się z pierwszym chłopakiem, który się mną zainteresował. Chciałam, żeby ktoś mnie chciał, ale nie zastanawiałam się nad tym, czy ja też chciałam jego. Nie pamiętam, żebym zadała sobie pytanie, czy lubię tego chłopaka. Byłam zaślepiona perspektywą miłości i wykorzystałam go, żeby spełnić moje pragnienie bycia kochaną i cenioną. Byłam wszędzie, gdziekolwiek on poszedł. Straciłam dziewictwo w wieku piętnastu lat. Oddałam coś wartościowego komuś, kto nigdy nie zachował tego w pamięci. Nie wiedziałam, co robić. Bałam się, że mogłam zajść w ciążę albo zarazić się chorobą przenoszoną drogą płciową. Bałam się, że moi rodzice się dowiedzą. Bałam się, że Bóg mnie odrzuci. Bałam się nawet podzielić tym strachem z moim chłopakiem, żeby nie pomyślał, że żałuję tego, co zrobiliśmy, i nie odrzucił mnie. Ale bardzo żałowałam. Zerwaliśmy ze sobą prawie dwa tygodnie później. Pragnienie bycia chcianą i kochaną, pragnienie, aby postrzegano mnie jako piękną, zostało zdeptane. Lata później obiecałam sobie, że bez względu na to, ile razy usłyszałabym słowa „kocham cię”, nie ofiaruję mojego ciała nikomu, kto nie byłby mi całkowicie oddany. Szukałam zaangażowania, które wymaga, by człowiek stanął przed całą moją rodziną i przyjaciółmi oraz przed samym Bogiem i ślubował mi, że będzie mnie kochał aż do śmierci.

– Czym jest dla Ciebie czystość dzisiaj?

– Czystość uwalnia miłość od chęci posiadania. Bóg pokazał mi, że panowanie nad sobą, nad własnymi emocjami i pragnieniami jest możliwe i – co ważniejsze – budzi szacunek dla wrodzonej wartości każdego człowieka. Mimo że sama straciłam dziewictwo wiele lat wcześniej, dzięki Jego łasce mogłam odzyskać moją czystość.

Leah Darrow
Była modelka i uczestniczka „America’s Next Top Model”. Dziś jest międzynarodową mówczynią, autorką książek, żoną żołnierza w US Army Green Berets oraz mamą trojga wspaniałych i pełnych energii dzieci.

Nakładem wydawnictwa Esprit ukazała się jej książka „Inna strona piękna”.
Kontakt z wydawnictwem: tel. 12 267 05 69, ksiegarnia@esprit.com.pl

2018-09-04 13:45

Wojciech Wielgoszewski
Edycja toruńska 36/2018, str. IV

Kapłan urodzony przed 115 laty w święto Narodzenia Maryi, zasłużył się jako budowniczy kościoła w Gdyni-Cisowie, a w powiecie brodnickim służył parafiom w Żmijewie i Górznie, gdzie w ciągu 4 dekad od czasów okupacji po stan wojenny zdobył autorytet niezłomnego, bliskiego ludziom duszpasterza

Franciszek Śmigocki, syn urzędnika pocztowego Jana i Józefiny z domu Banzów, urodził się 8 września 1903 r. w Cichem w parafii pw. św. Mikołaja w Łąkorzu w powiecie brodnickim. 6 lat później rodzina zamieszkała w Brodnicy, gdzie w latach 1914-22 uczył się w gimnazjum. W latach 1919-20 należał do tajnej organizacji filomackiej – Towarzystwa Tomasza Zana. W 1922 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Pelplinie. 27 czerwca 1926 r. przyjął święcenia kapłańskie. 2 dni później odprawił prymicję w Brodnicy.

Pierwsze zasługi

Neoprezbiterat rozpoczął w Piasecznie na Kociewiu, skąd został skierowany do Wielkiego Walichnowa. Później były wikariaty w Ostrowitem w dekanacie radzyńskim i Wielkim Łęcku w dekanacie lidzbarskim. W latach 1929-32 przebywał na urlopie zdrowotnym w Kartuzach, posługując jako kapelan sióstr miłosierdzia. W 1933 r. był wikariuszem w Grucznie blisko Świecia, po czym z początkiem 1934 r. objął nowo utworzoną parafię w Gdyni-Cisowej. Tamże postawił kościół pw. Przemienienia Pańskiego, poświęcony 11 września 1935 r. przez dziekana gdyńskiego ks. Teodora Turzyńskiego. W następnym roku ze względów zdrowotnych poprosił o przeniesienie do mniejszej miejscowości; 1 kwietnia został administratorem parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Przecznie (obecny dekanat bierzgłowski), ale i tam czekało go poważne zadanie: odbudowanie kościoła uszkodzonego wskutek pożaru.

Proboszcz żmijewski

W grudniu 1936 r. został kuratusem parafii pw. św. Jakuba Apostoła w Żmijewie k. Brodnicy, gdzie od wieków głównym odpustem było Narodzenie Maryi, Patronki dnia jego urodzin. Zaangażowany w rozwój religijnej aktywności parafian opiekował się organizacjami powołanymi przez zasłużonego poprzednika ks. Marcelego Czarnowskiego bractwami Matek Chrześcijańskich i Żywego Różańca, Apostolstwem Modlitwy oraz Papieskim Dziełem Rozkrzewiania Wiary. Dodatkowo utworzył parafialny oddział Akcji Katolickiej, Stowarzyszenie Mężów, Żywy Różaniec i Żywą Różę Panien. Zaangażował się także w pracę dobroczynną; np. wsparcie dzieci parafian bezrobotnych w Zbicznie (por. „Ziemia Michałowska”, nr 64/1937 r., nr 11/1938). Zaprzyjaźnił się ze starszym o pokolenie dziekanem brodnickim ks. Romanem Dembińskim, proboszczem sąsiedniej parafii w Pokrzydowie, którego uważał za wzór duchownego, doskonale wprowadzającego młodych księży w obowiązki kapłańskie (por. „Bohater wiary i Ojczyzny”, „Głos z Torunia” nr 19/2011).

Losy okupacyjne

Podczas okupacji ks. Śmigocki aresztowany już 8 września 1939 r. był więziony w Brodnicy, Rypinie, Oborach i Grudziądzu. 13 kwietnia 1940 r. został zwolniony do Brodnicy. Pracę wikariusza łączył z niedzielnymi dojazdami do Żmijewa uczynionego 28 października parafią filialną. Potajemnie odprawiał Msze św. dla sióstr służebniczek w brodnickim szpitalu, gdzie 29 grudnia 1940 r. zmarł z wyczerpania zwolniony z obozu w Stutthowie ks. Dembiński. Dawnego przyjaciela pochował w tajemnicy przed kościołem w Pokrzydowie. 12 grudnia 1942 r. tuż po śmierci ks. Władysława Rygielskiego, proboszcza Górzna („Głos z Torunia” nr 21/2018), bp Karol Splett mianował go wikariuszem-ekspozytem, faktycznym proboszczem parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego.

Proboszcz Górzna

8 sierpnia 1947 r. został pełnoprawnym proboszczem, dodatkowo pełnił funkcję wizytatora religii w dekanacie lidzbarskim. W uznaniu zasług biskup chełmiński Kazimierz Józef Kowalski obdarzył go 31 października 1954 r. tytułem radcy honorowego. W parafii liczącej w 1948 r. blisko 2,3 tys. wiernych, w tym 1,5 tys. w Górznie, w ciągu pierwszych 3 lat powojennych, jeszcze przed nastaniem wrogich działań władz komunistycznych, ks. Śmigocki prowadził ożywione życie religijne, angażując wiernych w Żywy Różaniec, Sodalicję Mariańską, Caritas i chór św. Cecylii, uczestnicząc w życiu miasta, np. w dożynkach. Ostatnie z udziałem Kościoła odbyły się w 1947 r. W maju 1948 r. naraził się władzom, odmawiając dekoracji plebanii z okazji 1 maja, a w sierpniu odmówił udziału w miejskich dożynkach, których termin ustalono w czasie konfliktującym z misjami parafialnymi. Wezwany w 1949 r. do starostwa brodnickiego, by wyrazić swój sąd w sprawie dekretu z 5 sierpnia „o ochronie wolności sumienia i wyznania” w praktyce ograniczającego prawa i działalność Kościoła, zachował się wobec władz przedstawiciela Urzędu Bezpieczeństwa z dystansem wobec intencji dekretu („Diecezja chełmińska w czasach komunizmu”, t. I, Pelplin 2008). W październiku 1949 r. w ramach Tygodnia Miłosierdzia Caritas starosta brodnicki zakazał proboszczowi zorganizowania akademii w Górznie. W 1967 r. władza państwowa ukarała go za odmowę rejestracji punktu katechetycznego.

Przykładny duszpasterz

Doświadczony przejściami i restrykcjami ze strony różnych odmian władz totalitarnych, szczególnie hitlerowskiej, stalinowskiej i gomułkowskiej, zmarł w 4 miesiącu komunistycznego stanu wojennego. Mimo represji i chorowitości wytrwale dążył drogą kapłańską, łącząc posługę z przykładem postawy osobistej. „Ksiądz Proboszcz ściśle pościł (…) w środę, piątek i sobotę. Stary proboszcz był raczej z tych starodawnych” – wspominała gospodyni prowadząca jego plebanię Stefania Hoffmann („Kuchnia na plebanii”, Kraków 2016). Wymagający od siebie i innych, cieszył się opinią doskonale wprowadzającego młodych wikariuszy w obowiązki kapłańskie. Jednym z nich był pracujący w Górznie od 1959 do 1962 r. ks. Stanisław Grunt, obecnie jeden z dwóch infułatów diecezji pelplińskiej. Zasługą ks. Franciszka jest odnowienie w drugiej połowie lat 50. kościoła przy współpracy z toruńską pracownią konserwacji zabytków. Przebudowano też chór, a konserwator i malarz Alojzy Goss oprócz renowacji figur zabytkowych, wykonał na suficie polichromię ilustrującą najważniejsze sceny biblijne (niezachowana do czasów obecnych).

Ks. Śmigocki zmarł 24 marca 1982 r. Jego eksportę poprowadził ostatni biskup chełmiński Marian Przykucki. Po 4 dekadach posługi proboszcz górznieński spoczywa na cmentarzu parafialnym.

2019-05-22 10:23

st (KAI) / Watykan

„Módlmy się do Ojca niebieskiego za nas, za nasze rodziny, za Kościół i za całą ludzkość, aby dla wszystkich wypełniała się Jego zbawcza wola”- zachęcił Ojciec Święty pielgrzymów polskich podczas dzisiejszej audiencji ogólnej.

Oto słowa papieża skierowane do Polaków:

Serdecznie pozdrawiam polskich pielgrzymów. Drodzy bracia i siostry, ożywieni przez Ducha Świętego i zachęceni przykładem naszego Pana Jezusa Chrystusa, z dziecięcą ufnością i oddaniem módlmy się do Ojca niebieskiego za nas, za nasze rodziny, za Kościół i za całą ludzkość, aby dla wszystkich wypełniała się Jego zbawcza wola. Zawierzam was i waszych bliskich matczynej opiece Maryi Wspomożycielki wiernych i z serca wam błogosławię.

Papieską katechezę streścił po polsku ks. prał. Paweł Ptasznik z Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej:

Dzisiaj kończymy cykl katechez na temat „Ojcze nasz”. Możemy powiedzieć, że modlitwa chrześcijańska rodzi się z odwagi wzywania Boga jako Ojca. Wyraża ona dziecięcą bliskość, do której jesteśmy wprowadzeni przez łaskę: Jezus objawia nam Ojca i obdarza nas zażyłością z Nim. „Nie pozostawia nam jakiejś formuły do mechanicznego powtarzania. Jak w każdej modlitwie ustnej, przez Słowo Boże Duch Święty uczy dzieci Boże modlitwy do Ojca” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 2766).

Pierwszym działającym w każdej modlitwie chrześcijańskiej jest Duch Święty, który tchnie w sercu ucznia. Duch czyni nas zdolnymi do modlitwy w postawie dzieci Bożych, którymi naprawdę jesteśmy na mocy chrztu. Duch Święty sprawia, że modlimy się z ufną uległością woli Pana. Oto tajemnica modlitwy chrześcijańskiej: dzięki łasce zostaliśmy włączeni w dialog miłości Trójcy Przenajświętszej.

Na zakończenie tej katechezy możemy powtórzyć modlitwę Jezusa: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Łk 10, 21 ).

W dzisiejszej audiencji udział więzili między innymi: Grupa pracowników Akademii Górniczo-Hutniczej z Krakowa; Grupa pracowników PKP Polskich Linii Kolejowych z Radomia; pielgrzymi z parafii Podwyższenia Krzyża Św. ze Zwolenia (diec. radomska); parafii św. Jana Pawła II w Zgierzu (arch. łódzka); uczniowie, nauczyciele oraz pracownicy Zespołu Szkół Katolickich im. Jana Pawła II w Skawinie; z Zespołu Szkół Ogólnokształcących Nr 2 z Legionowa; uczniowie i nauczyciele ze Szkoły Podstawowej im. Wybickiego w Jastarni; ze szkoły podstawowej nr 1 Piwnicznej Zdroju; Katolickiej Szkoły św. Eryka w Sztokholmie, Szwecja; Grupa ministrantów z opiekunami z parafii Przemienienia Pańskiego z Brzozowa (arch. przemyska); Członkowie Służby Liturgicznej franciszkańskiej parafii MB Różańcowej w Kłodzku; Grupa pielgrzymów z Ząbkowic Śląskich; Pielgrzymi z Brzeźnicy koło Dębicy.