Jednym z nich była comiesięczna modlitwa wstawiennicza za całą diecezję świdnicką. To cykliczne wydarzenie zostało zapoczątkowane we wrześniu ubiegłego roku z inicjatywy Ojców Paulinów i ma związek z Nadzwyczajnym Rokiem Świętego Józefa Kaliskiego. Stąd też nabożeństwo odbywa się każdego 19. dnia miesiąca, odnośnie do dnia liturgicznego wspomnienia św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, które przypada 19 marca. Jak relacjonuje proboszcz świdnickiego Sanktuarium św. Józefa – ojciec Samuel Pacholski, modlitwa wstawiennicza za naszą diecezję cieszy się dużym zainteresowaniem, o czym świadczy liczny udział wiernych w tym nabożeństwie. Podczas tej modlitwy w sposób szczególny poleca się rodziny, małżeństwa w kryzysie i ich dzieci, całe duchowieństwo diecezji, prosząc o nowe i święte powołania do życia kapłańskiego oraz zakonnego. Lokalnych urzędników i władze, służbę zdrowia, szkolnictwo, służby mundurowe. Nie zapomina się we wspomnianej modlitwie o osobach chorych, samotnych, cierpiących, opuszczonych oraz bezdomnych. W szczególny sposób poleca się również wszystkie wspólnoty z całej diecezji, które na co dzień działają przy naszych parafiach.
Reklama
Do modlitwy wstawienniczej za diecezję świdnicką są zaproszeni wszyscy, którzy do niej przynależą. Stąd zachęta, aby to nabożeństwo cieszyło się jeszcze większym zainteresowaniem wśród mieszkańców naszej diecezji, nie tylko tych ze Świdnicy, ale również z różnych jej zakątków. Mamy w swoich rodzinach, parafiach, wspólnotach wiele trosk i intencji, dlatego idąc za pełnym nadziei słowem Chrystusa, zawartym na kartach Ewangelii Mateusza: „Proście a będzie Wam dane...”, bierzmy udział w comiesięcznej modlitwie za całą naszą diecezję.
Kolejnym sobotnim wydarzeniem w sanktuarium św. Józefa w Świdnicy był wykład dr Wiesławy Stefan, cenionej terapeutki i pedagoga, która w szczególny sposób zaangażowana jest terapię rodzinną. Temat wykładu nie był prostu, ze względu na swoje dramatyczne znamiona. Kiedy umiera dziecko w rodzinie... Jak sobie z tym poradzić? Jak o tym rozmawiać? Ten temat i pytania do niego adekwatne były sednem wygłoszonego wykładu. Pani doktor podczas swojej wypowiedzi przytaczała różne sytuacje z życia wzięte, a jednocześnie podkreślała konieczność przeżycia żałoby po utracie dziecka, również nienarodzonego. Podkreślając dalej istotę żalu, zwracała uwagę, że często niewypłakany żal po utracie osoby bliskiej, daje uczucia takie jak: apatia, smutek, zgorzknienie, przygnębienie, które mają bardzo złe skutki w codziennym funkcjonowaniu człowieka, a także źle oddziałują na jego kondycję psychiczną. Po zakończeniu wykładu ojcowie paulini przeprowadzili wspólną modlitwę za wszystkie matki, które utraciły swoje dzieci.
Na zakończenie sobotniego dnia, który był również dniem wigilii przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego, odbyło się w świdnickim sanktuarium czuwanie modlitewne, które zostało zorganizowane przez ojców paulinów i wspólnotę „Przymierze Miłosierdzia”.
- Jezus na Krzyżu mówi do nas zobacz ja też cierpię, proszę kochaj więcej i trwaj - podkreślają jasnogórscy pielgrzymi. Umiłowanie krzyża widać na Jasnej Górze, gdzie obok kultu Maryjnego bardzo widoczny jest także rys Chrystocentryczny. Liturgia Wielkiego Piątku celebrowana będzie o 17.00 w Bazylice. Koncentruje się ona na adoracji Krzyża, wydarzeniach związanych z męką i śmiercią Chrystusa. Po niej adoracja Jezusa w Grobie trwać będzie przez całą noc.
Czas rodzenia się życia pustelniczego na Węgrzech i Bałkanach w XII i na początku XIII w. to okres wypraw krzyżowych oraz różnych zagrożeń dla chrześcijan. Takie okoliczności stawały się wezwaniem do radykalnego pójścia drogą krzyża Chrystusowego, a on sam stał się mocno przemawiającym i jednoczącym symbolem. „Mądrość krzyża” obrał dla jednoczonych przez siebie pustelników bł. Euzebiusz z Ostrzyhomia, założyciel Paulinów, z tego powodu nazywano ich Pustelnikami Świętego Krzyża. Dla pierwszych „białych mnichów”, którzy podjęli trud, aby upodobnić się do Chrystusa Ukrzyżowanego i udziału w Jego surowości życia, posty, czuwania, trudy i dobrowolnie przyjęte wyrzeczenia były świadectwem ich bezkompromisowego stylu ewangelicznego. Praktyka ich pokutnego życia stanowi znamienną cechę duchowości synów św. Pawła. O. Grzegorz Prus, jasnogórski historyk podkreślił, że choć akcenty krzyża w duchowości paulińskiej są teraz mniej widoczne, to wezwanie do życia naśladowaniem Chrystusa jest stale aktualne. - My jako paulini jesteśmy wezwani, żeby żyć tajemnicą Krzyża, czyli mamy dźwigać swój Krzyż i odpowiadać na wezwanie do umartwienia i pokuty. W tym przejawia się nasza duchowość – zauważył paulin. „Biali mnisi” na przestrzeni dziejów dawali świadectwo wierności swojemu charyzmatowi, zwłaszcza w najtrudniejszych momentach historii Zakonu, jak np. w czasie najazdów tureckich, w okresie reformacji czy kasat.
– Francesco! Francesco! – głos Marii Giuseppy odbijał się od niskich kamiennych domków przy ul. Vico Storto Valle w Pietrelcinie. Ale chłopca nigdzie nie było widać, mały urwis znów gdzieś przepadł. Może jest w kościele albo na pastwisku w Piana Romana? A tu kabaczki stygną i ciecierzyca na stole. W całym domu pachnie peperonatą. – Francesco!
Maria Giuseppa De Nunzio i Grazio Forgione pobrali się 8 czerwca 1881 r. w Pietrelcinie. W powietrzu czuć już było zapach letniej suszy i upałów. Wieczory wydłużały się. Panna młoda pochodziła z rodziny zamożnej, pan młody – z dużo skromniejszej. Miłość, która im się zdarzyła, zniwelowała tę różnicę. Żadne z nich nie potrafiło ani czytać, ani pisać. Oboje szanowali religijne obyczaje. Giuseppa pościła w środy, piątki i soboty. Małżonkowie lubili się kłócić. Grazio często podnosił głos na dzieci, a Giuseppa stawała w ich obronie. Sprzeczki wywoływały też „nadprogramowe”, zdaniem męża, wydatki żony. Nie byli zamożni. Uprawiali trochę drzew oliwnych i owocowych. Mieli małą winnicę, która rodziła winogrona, a w pobliżu domu rosło drzewo figowe. Dom rodziny Forgione słynął z gościnności, Giuseppa nikogo nie wypuściła bez kolacji. Grazio ciężko pracował. Gdy po latach syn Francesco zapragnął być księdzem, ojciec, by sprostać wydatkom na edukację, wyjechał za chlebem do Ameryki. Kapłaństwo syna napawało go dumą. Wiele lat później, już w San Giovanni Rotondo, Grazio chciał ucałować rękę syna. Ojciec Pio jednak od razu ją cofnął, mówiąc, że nigdy w życiu się na to nie zgodzi, że to dzieci całują ręce rodziców, a nie rodzice – syna. „Ale ja nie chcę całować ręki syna, tylko rękę kapłana” – odpowiedział Grazio Forgione, rolnik z Pietrelciny.
Zmarł ks. prałat Stanisław Kardasz, wieloletni proboszcz parafii pw. Matki Bożej Zwycięskiej i Świętego Jerzego w Toruniu, działacz społeczny i opozycyjny związany z Solidarnością. Miał 88 lat – poinformowała we wtorek kuria diecezji toruńskiej.
Ks. Kardasz urodził się 29 października 1936 r. w Gdyni. W 1960 r. ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie, a w 1968 r. – historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był m.in. wikariuszem parafii św. Jakuba w Toruniu i parafii św. Krzyża w Grudziądzu, a w latach 1976-2013 proboszczem parafii pw. Matki Bożej Zwycięskiej i Świętego Jerzego w Toruniu.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
