Reklama

Niedziela w Warszawie

Musi boleć

Ulicami miast, leśnymi duktami i bezdrożami, w dzień lub nocą, marszem albo biegiem. Tak wyglądają Drogi Krzyżowe, które wychodzą coraz dalej poza kościelny teren

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wielu z nas ma przed oczami scenę z sienkiewiczowskich „Krzyżaków”, gdy pokutnicy idąc, biczują się po plecach. Wydawałoby się, że to zamierzchła przeszłość, ciemnogród i często ośmieszane średniowiecze. Nic z tych rzeczy. Okazuje się, że nabożeństwa pasyjne, które kosztują wiele wysiłku i cielesnych wyrzeczeń, mają coraz więcej „fanów” także w XXI wieku.

„Ekstremalna, bo trzeba pokonać trasę minimum 40 km w nocy. Samotnie lub w skupieniu. Bez rozmów i pikników. Musi boleć, byś opuścił swoją strefę komfortu i powiedział Bogu: Jestem tutaj nie dlatego, że masz coś dla mnie zrobić, ale dlatego, bo chcę się z Tobą spotkać” – piszą w zaproszeniu organizatorzy Ekstremalnej Drogi Krzyżowej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ten rodzaj nocnej pobożności pasyjnej został nieśmiało zainicjowany w 2009 r. przez niewielką grupę młodych ludzi z Krakowa i ks. Jacka Stryczka. Po dziewięciu latach na wielkopostny szlak EDK wyrusza ok. 100 tys. osób, czyli porównywalna liczba do pątników na Jasną Górę. Zapewne kilka tysięcy ochotników nocnych wędrówek wyruszy także z różnych rejonów Warszawy, by po kilkudziesięciu kilometrach wysiłku pokonać XIV stacji Drogi Krzyżowej i dotrzeć do celu.

Pokonać własne ograniczenia

Uczestnicy tego nabożeństwa pasyjnego idą nocą, w milczeniu i samotności, by z prostym krzyżem w dłoni pieszo zmierzyć się z jedną z kilkuset tras liczących od 40 do 133 km.

Agnieszka Boboli, liderka EDK w Warszawie, wyruszy na trasę już po raz czwarty. Trafia do niej taka forma duchowości, która wymaga także dużego wysiłku fizycznego. – Nie mam żadnych wątpliwości, że sami nie damy rady, a z Bogiem wszystko jest możliwe. EDK jest moją ostatnią szansą na dobre przygotowanie się do Wielkiego Piątku, a także okazją do pokonywania własnych ograniczeń i słabości. Na trasie uczymy się ufności i wiary, że jeśli Bóg nam pomoże, to wszystko możemy zrobić – mówi Agnieszka Boboli.

Reklama

EDK ma także wymiar ewangelizacyjny. Fakt, że idzie się w nocy, a mnóstwo ludzi niesie krzyże, powoduje, że przechodnie pytają, co tu się dzieje. Jest to świadectwo i odważne przyznanie się do Chrystusa wobec ludzi.

– Jednak najpiękniejsze jest to, że mogę być sam na sam tak długo na modlitwie. Bo mało kiedy decydujemy się poświęcić tyle czasu na rozmowę z Bogiem – mówi Agnieszka Boboli. Z tego długiego nabożeństwa nie ma ucieczki. Jak się zacznie, trzeba dojść do końca. Nie podjedzie autokar, nikt nie poda herbaty, nie nakarmi. – Jesteśmy zdani tylko na Pana Jezusa i to jest w tym najwspanialsze – podkreśla liderka EDK.

Wyjść do ludzi

Drogą Krzyżową można nie tylko iść, ale także biec. Pokazali to uczestnicy Ekstremalnej Biegowej Drogi Krzyżowej, która wyruszyła spad kościoła Objawienia Pańskiego w Bliznem. Ponad 25-kilometrową trasę po Lesie Bemowskim biegacze pokonali w nocy na kilkunastostopniowym mrozie.

– Chcieliśmy, aby ten bieg był związany z duchowością i pomógł w ewangelizacji. Droga Krzyżowa odbyła się więc w nocy, gdy wszyscy wyszli już ze swoich biur i wypełnili swoje obowiązki domowe i rodzinne – wyjaśnia ks. Paweł Paliga, wikariusz parafii Objawienia Pańskiego w Bliznem, również uczestnik pasyjnego trailu.

Tego rodzaju Droga Krzyżowa jest odpowiedzią na wezwanie papieża Franciszka, który namawia do szukania ludzi będących na opłotkach, znajdujących się gdzieś na obrzeżach Kościoła. Ekstremalna Biegowa Droga Krzyżowa była dla uczestników wielkim przeżyciem. – Jest to łaska, która została mi dana. To pierwszy 25-kilometrowy dystans, który przebiegłam. O własnych siłach nie byłabym w stanie go pokonać. Czułam, że biegnę mocą Bożą, rozważając Jego mękę. Niepojęte są Jego dary i cuda – mówi Basia Grochocka z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa na Pradze.

Międzyparafialnie

Nabożeństwo Drogi Krzyżowej odprawiane na ulicach miast i osiedli nikogo już nie dziwi. Jednak w latach 90. XX wieku takie nabożeństwa w przestrzeni publicznej były nowością. Pierwsza Centralna Droga Krzyżowa została zorganizowana w 1994 r. przez ks. Zygmunta Malackiego z polecenia kard. Józefa Glempa.

Reklama

Centralna Droga Krzyżowa w Wielki Piątek z roku na rok przyciąga coraz większą liczbę wiernych. Po tym, gdy tysiące osób przestało się mieścić na wąskich uliczkach Starego Miasta, kard. Kazimierz Nycz zdecydował o zmianie trasy wzdłuż Traktu Królewskiego, a jedną ze stacji jest Krzyż Papieski na pl. Piłsudskiego.

Obecnie Drogi Krzyżowe po ulicach miast i wsi oraz osiedlowych chodnikach są tradycją niemal każdej większej parafii. To ważne, by podczas tego nabożeństwa modlić się, ale również dać świadectwo wiary w miejscu, gdzie mieszkamy, uczymy się i pracujemy. Wyjście z nabożeństwem pasyjnym poza kościelną kruchtę jest publicznym świadectwem. I bardzo ważne jest, byśmy naszą wiarę pokazywali nie tylko w świątynnym zaciszu.

Przez pryzmat Krzyża

Takie Drogi Krzyżowe przyciągają ludzi w różnym wieku – od dzieci aż do osób starszych. Tak jest m.in. w Skolimowie, gdzie Karmelitańskie Duszpasterstwo „Drugi Brzeg” zorganizowało Pierwszą Międzyparafialną Drogę Krzyżową. Dwudziestokilometrowa trasa prowadzi spod kościoła św. Urszuli Ledóchowskiej w Chylicach do kościoła św. Bożej Rodzicielki Maryi w Klarysewie. – Liczba osób, które zainteresowały się Drogą Krzyżową, mocno przerosła nasze oczekiwania – mówi Adam Bogusz z duszpasterstwa „Drugi Brzeg”. Uczestnicy na początku trasy otrzymali dla bezpieczeństwa odblaski. Organizatorzy już myślą o drugiej międzyparafialnej drodze krzyżowej.

Przez Warszawę, oprócz wielu parafialnych, podążają również większe Drogi Krzyżowe, organizowane przez różne wspólnoty i duszpasterstwa. Z kościoła św. Klemensa Hofbauera przy ul. Karolkowej do grobu bł. ks. Jerzego Popiełuszki zmierza Droga Krzyżowa w intencji prześladowanych chrześcijan. Ulicami Żoliborza co roku idą tysiące osób w organizowanej przez NSZZ „Solidarność” Ogólnopolskiej Drodze Krzyżowej Ludzi Pracy.

Co sprawia, że w Wielkim Poście tysiące ludzi wychodzi z kościołów, uczestnicząc w mniej lub bardziej ekstremalnych Drogach Krzyżowych? Głębia, która wypływa z takich nabożeństw pasyjnych każe uczestnikom spojrzeć nieco inaczej na ich codzienność i pokazuje, jak bardzo człowiek potrzebuje spotkania z Bogiem i spojrzenia na tętniące życiem miasto przez pryzmat Krzyża.

2018-03-21 09:42

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Tylko dla romantyków

Wierni przeszli 42-kilometrową trasę EDK.

Do tej pory romantyzm kojarzył mi się z nastrojową muzyką, ciekawym wystrojem wnętrza, rozmarzeniem, całkowitym spokojem, uniesieniem myśli, młodzieńczymi motylami w brzuchu. Właśnie dlatego hasło tegorocznej Ekstremalnej Drogi Krzyżowej Tylko dla romantyków zupełnie mi nie pasowało. A tymczasem... noc, ciemność, odosobnienie, cisza, las, puste przestrzenie, tajemnicza mgła i prawie nieprzerwany deszcz, z dala migoczące światełka czołówek, a ponad to wszystko spotkanie z Chrystusem, bardzo intymne, takie 1:1. To nowy wymiar romantycznego spotkania, które przeżyliśmy w nocy z 31 marca na 1 kwietnia, idąc trasą św. Walentego z Chełmna do Torunia.

CZYTAJ DALEJ

Ks. Piotr Pawlukiewicz: Bóg nie może się na Ciebie doczekać!

2024-03-27 07:20

[ TEMATY ]

ks. Piotr Pawlukiewicz

B.M. Sztajner/Niedziela

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

Pomyślałem sobie: „Boże, ta babcia nawet jeszcze Komunii Świętej nie przyjęła, a już się w niej wyzwalają czyny miłości. Jaka ta miłość jest niecierpliwa! Jak się nie może doczekać!”. Tak samo nie może się doczekać Bóg. Na ciebie.

Jeszcze jeden fragment Ewangelii. Pozornie też wam znany, ale czy na pewno? „Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: «Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada». Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się». I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: «Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego ». Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: «Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę». Lecz on mu odpowiedział: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się»”*.

CZYTAJ DALEJ

Śp. bp Ryszard Karpiński. Tablica nagrobna i portret

2024-03-28 11:13

Katarzyna Artymiak

W kryptach kościoła św. Piotra w Lublinie umieszczono tablicę grobową i portret śp. bp. Ryszarda Karpińskiego.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję