Reklama

Aspekty

Kiedy człowiek jest w potrzebie, nie wolno się bać

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 47/2017, str. 4

[ TEMATY ]

wywiad

Archiwum s. Michaeli Rak

– Jesteśmy jedynym na Litwie hospicjum – podkreśla s. Michaela

– Jesteśmy jedynym na Litwie hospicjum – podkreśla s. Michaela

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ks. Adrian Put: – Dla wielu gorzowian i wiernych diecezji zielonogórsko-gorzowskiej pozostaje Siostra do dziś znakiem prawdziwego poświęcenia się dla drugiego człowieka. Prowadzone przez Siostrę i jej zespół Hospicjum im. św. Kamila działa do dziś i ofiarnie służy wielu osobom. Jak Siostra wspomina tamten okres?

S. Michaela Rak: – Tamten okres jest również teraźniejszością. Mam częsty kontakt z hospicjum przy ul. Stilonowej w Gorzowie, jak i z hospicjum przy ul. Towarowej utworzonym przez ludzi, z którymi razem pochylaliśmy się nad człowiekiem cierpiącym. Nad człowiekiem, który jest dla nas darem i zadaniem. W przestrzeń wzajemnego daru i zadania zawsze szliśmy i idziemy razem. Gorzów – Ziemia Lubuska to dla mnie rodzina, to bliskość, to wsparcie, to pomoc, to radość. Jestem w Wilnie, a Gorzów jest z nami. Jestem w Gorzowie, a Wilno jest z nim.

– Wiem, że to może być kłopotliwe, ale chcę przytoczyć tu ludzkie wyrazy wdzięczności, które Siostra otrzymała za posługę na rzecz osób w terminalnym okresie choroby: statuetka św. Krzysztofa w kategorii „Za anioła Miłosierdzia nad Wilnem”, tytuł Polak Roku 2014 czy tytuł Miłosierny Samarytanin Roku 2015. Kiedy odkryła w sobie Siostra dar do służenia tym naszym bliźnim?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Nie odkryłam, a raczej otrzymałam w kodzie genetycznym od rodziców, którzy służbę drugiemu człowiekowi przekazali mi swoimi doświadczeniami czasu II wojny światowej, linii frontu, robót przymusowych, obozu koncentracyjnego. To ich doświadczenie wyrażone w słowach mojej mamy: „Dziecko, kiedy człowiek jest w potrzebie, nie wolno się bać!”. Po jej przeżyciach obozu koncentracyjnego na Majdanku za pomoc Żydom wpisało się to w moje serce, w moje całe życie. Chrzest, który uczynił mnie dzieckiem Boga, to kolejny kod. Jezusowa lekcja Jego drogi życia jest moją drogą. To kolejny kod genetyczny. Wyraża się on w tajemnicy daru z siebie dla innych – daru aż po krzyż. To najkrótsza, ale i jedyna moja odpowiedź. Nie potrafię, nie umiem minąć osoby potrzebującej, nie mam siły uciec przed wyzwaniem. W słabości płaczę i wtulam się w Jezusowe objęcia. W ciszy i samotności całuję tabernakulum – Tego, który tam jest, mówię Mu: „Jezu, ufam Tobie!”, ocieram łzy słabości, lęku i bezradności i w zaufaniu Bogu i ludziom idę. Nie wolno się bać, gdy człowiek jest w potrzebie.

– W roku 2008 wyjechała Siostra z Gorzowa. Przełożeni zlecili Siostrze założenie i prowadzenie pierwszego na Litwie hospicjum. Czy może nam Siostra przybliżyć, jak wyglądają jej działania na Litwie?

– Czas od mojego wyjazdu minął błyskawicznie. Miniony czas to spotkania, minione rozmowy, minione wydarzenia, minione chwile – przeżycia, emocje, pragnienia, plany, spotkania, spojrzenia w oczy, przytulenia, uśmiechy, minione otarte łzy, minione – odeszłe osoby. Minione, acz pozostałe. Pozostałe w sercu, we wspomnieniu, w ulokowaniu dobra na wieczność w Bożych przestrzeniach. To był czas, chwila, ludzie – już ich tysiące, których połączyła nasza wileńska misja hospicyjna. Piękna misja, bo łącząca serca. Łącząca serca Polaków, Litwinów, Rosjan, Ukraińców, Białorusinów i osób innych narodowości. Łącząca serca chrześcijan – katolików, prawosławnych, protestantów, wyznawców islamu i judaizmu. W naszym hospicjum są serca tych ludzi razem i w miłości. Dzięki temu połączeniu serc Hospicjum im. bł. ks. Michała Sopoćki służy ludziom chorym w ramach Działu Stacjonarnego, 14 łóżek – z dostawkami 16, Działu Hospicjum Domowego – rocznie ponad 150 osób. Przez czas mojego pobytu na Litwie pomogliśmy już ponad 3 tys. osób.

Reklama

– Dziś wiemy, że pojawia się na horyzoncie nowe zadanie. Ma Siostra stworzyć nowe hospicjum. Czy możemy się dowiedzieć czegoś więcej o tej inicjatywie?

– Obecnie podjęłam się nowego wyzwania, czyli rozbudowy hospicjum i utworzenia Działu Hospicjum Dziecięcego, domowego i stacjonarnego. Nie ja to wymyśliłam, a chore dzieci, ich bliscy, pracownicy szpitala dziecięcego. Powiedzieli wprost: „Siostro kto, jeśli nie ty, zajmie się umierającymi dziećmi”. Dzieci z przedszkola przyniosły mi maskotkę lwicy trzymającej w zębach małe lwiątko i wręczając, powiedziały: „Weź w zęby i zajmij się chorymi dziećmi”. Z nadzieją podjęłam się wyzwania utworzenia działu dla chorych i umierających dzieci. Sama rozbudowa hospicjum to 1 mln 200 tys. euro. Nie mamy tych pieniędzy, ale ufam, że 2 mln moich sióstr i braci rodaków w Polsce wyśle SMS z napisem: „WILNO” na numer 72405, który kosztuje 2 zł + VAT, i dzieci otrzymają pomoc w utworzonym dla nich hospicjum. Do końca tego roku proszę, błagam – wyślijcie SMS i powiedzcie o nim swoim przyjaciołom, znajomym, wrogom... Niech dobro nas połączy.

– Czy możemy jeszcze Siostrze jakoś pomóc?

– W naszym hospicjum to, co czynimy, określamy jako dzielenie się miłością – chlebem miłości. Za miłość się nie płaci. Ona jest zawsze darem danym za darmo. Za darmo z głębi własnego serca, czasu, pragnień, marzeń, samorealizacji, portfela. Bochen dzielonego chleba miłości to wiele ziaren ofiarowanych przez setki, tysiące ludzi. W każdym miesiącu – jak to nazywam – musimy użebrać 20 tys. euro, aby utrzymać bieżącą działalność hospicjum. Koszty pracownicze personelu (46 pracowników), sprzęt i środki medyczne, żywność, dojazdy do chorych, środki czystości, leki, utrzymanie budynku i pojazdów to nasze ziarna chleba karmiącego wieloraki „głód” naszych chorych. Na naszej www.hospisas.lt można więcej o nas przeczytać. Są tam podane numery kont bankowych, na które można przekazać nam swój dar. Proszę o ten dar, błagam o niego. Jesteśmy jedynym na Litwie hospicjum.

– Odwiedza Siostra czasami naszą diecezję? Czy ilość obowiązków na to nie pozwala?

– Obowiązek zawsze wyznacza mi drugi człowiek i dla niego robię, co mogę. Żartobliwie stwierdzam, że moja doba posługi ma 36 godzin. Ufam Bogu, ufam ludziom i staram się nie zmarnować danej mi doby, danego czasu, danego zadania.

– Dziękuję za rozmowę.

– Dziękuję za spotkanie. Słowo – to nawet przeczytane też jest spotkaniem. Pozdrawiam i dziękuję za spotkanie Wam – Kochani Czytający. Dziękuję za to, że zawsze byliśmy i że wciąż jesteśmy razem.

2017-11-15 11:25

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Tu Bóg w ciszy mówi do człowieka

Niedziela przemyska 36/2017, str. 1

[ TEMATY ]

wywiad

Dominika Biela

Z bp. Edwardem Kawą OFM, biskupem pomocniczym archidiecezji lwowskiej, rozmawia Aneta Kamieniecka

Aneta Kamieniecka: – Który to już raz pielgrzymi z archidiecezji lwowskiej uczestniczyli w Wielkim Odpuście Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kalwarii Pacławskiej?

CZYTAJ DALEJ

Zielona Góra: Wystawiono współczesne Misterium Męki Pańskiej

2024-03-18 16:51

[ TEMATY ]

Zielona Góra

misterium Męki Pańskiej

parafialna grupa teatralna

Katarzyna Krawcewicz

Przedstawienie przygotowała parafialna grupa teatralna

Przedstawienie przygotowała parafialna grupa teatralna

W parafii św. Urbana I w Zielonej Górze 17 marca wystawiono Współczesne Misterium Męki Pańskiej pt. „Wybory”.

Przedstawienie przygotowała parafialna grupa teatralna. Bohaterowie muszą dokonywać wyborów, tak samo jak każdy człowiek, tak samo jak 2000 lat temu ludzie współcześni Jezusowi. Choć wiele sytuacji zmieniło się w ciągu wieków, to jednak ostatecznie zawsze chodzi o to, czy człowiek opowie się za Chrystusem, czy przeciwko Niemu.

CZYTAJ DALEJ

Spojrzenie na krzyż i przylgnięcie do niego może mnie uratować

2024-03-19 06:45

[ TEMATY ]

rozważania

Karol Porwich/Niedziela

W czasie Wielkiego Postu warto zatroszczyć się o szczególny czas z Panem Bogiem. Rozważania, które proponujemy na ten okres pomogą Ci znaleźć chwilę na refleksję w codziennym zabieganiu. To doskonała inspiracja i pomoc w przeżywaniu szczególnego czasu przechodzenia razem z Chrystusem ze śmierci do życia.

Wędrówka po pustyni (Lb 21, 4-9) na pewno nie należała do łatwych, ale była drogą z niewoli do wolności, a to zawsze kosztuje. Bóg troszczył się o swój lud, jednak byli tacy, którzy wciąż znajdowali powód do narzekania… Aby ich tego oduczyć, Bóg wybrał dra- styczną karę: zesłał jadowite węże. Ratunkiem dla ludzi stała się podobizna węża. Gdy ukąszony spojrzał na miedzianego węża umieszczonego na wysokim palu, zostawał przy życiu (okazja do rachunku sumienia czy ja narzekam). Jezus powiedział: „Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wówczas poznacie, że Ja jestem i że niczego nie czynię sam z siebie” (J 8, 28). On wisiał na krzyżu, na wzgórzu Golgoty, wszyscy Go widzieli. Gdy upadam w grzech, tracę siły, nadzieję, życie… Spojrzenie na krzyż i przylgnięcie do niego może mnie uratować. Czy/jak korzystam z tej szansy?

CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję