Dzisiaj pragnę zachęcić was do zatrzymania się nad procesem patrzenia. Nad tym, co wpływa na różny odbiór rzeczywistości przez różnych ludzi, na ich odmiennene zachowania w podobnej sytuacji.
Matka Teresa
Reklama
Na początek obrazek z dzieciństwa. Każdy mały człowiek doświadczył tego, że gdy mama zgasi światło, to w pokoju robi się jakoś dziwnie, a nawet strasznie. Wystarczy jednak poprosić o ponowne zapalenie żyrandola, by wszystko wróciło na właściwe miejsce. Dużo spraw zależy więc od światła, w jakim próbujemy na nie spoglądać. I tutaj można mnożyć przykłady. Chociażby kwestia eutanazji. Nam, osobom wierzącym, prawo do niej nie jest potrzebne. Nie potrzebujemy prawa do śmierci na życzenie, gdyż żyjemy w kulturze opartej na nauce Chrystusa, w której świetle życie każdego człowieka i na każdym etapie ma swój bardzo głęboki sens i jest święte. Gdy zaczynam o tym myśleć, to przed oczyma staje mi postać św. Matki Teresy z Kalkuty. Wielu świadków potwierdza, że była to kobieta, która mimo licznych zajęć każdy dzień zaczynała od Eucharystii. Mnie to wszystko wyjaśnia. Po prostu Chrystus, którego codziennie przyjmowała w Komunii św., tak oświecał jej rozum i serce, że potrafiła dostrzec sens walki o każde ludzkie istnienie.
Moje światło
Teraz spróbuję odpowiedzieć na bardzo trudne pytanie: W jakim świetle postrzegam swoje życie? No cóż, jako nastolatka, która chciała w szybkim tempie zdobyć jak najwięcej wiedzy i doświadczeń, patrzyłam na świat i na własne życie w świetle tego świata. W efekcie miałam wielkie oczekiwania, a kiedy napotykałam niespodziewane trudności, to tak zwyczajnie w moim sercu pojawiał się młodzieńczy bunt. Panie Boże, dlaczego moi znajomi mogą biegać, tańczyć, a mnie to nie wychodzi? W miarę upływu lat pytania stawały się coraz bardziej tragiczne. Dlaczego nie mogę iść na studia? Zakochać się w jakimś przystojniaku i mieć z nim dzieci... Z drugiej strony zdawałam sobie sprawę, że stopień mojej niepełnosprawności całkowicie to wyklucza. Co tu łgać, było mi z tym bardzo ciężko. Kto wie, może byłam na skraju załamania nerwowego. I nie wiadomo, jak by się to wszystko skończyło, gdyby w moim sercu nie rozpaliła się miłość do Chrystusa. (Pisałam o tym w artykule „Na gruzach własnych planów”, 12/2014).
Postrzeganie siebie
Kilka tygodni przed osiemnastką Duch Święty zaprowadził mnie do Ostrej Bramy w Wilnie. Co tam się zmieniło? Co zostało takie samo? Nie zmieniło się moje ciało, które nadal pozostało ciałem człowieka z porażeniem mózgowym. Zmieniło się to, co jest we mnie, czyli moja dusza, m.in. moje patrzenie na świat, zaczęłam inaczej postrzegać samą siebie. Przede wszystkim przestałam mieć pretensje do Pana Boga, że uczynił mnie taką, a nie inną. Jeśli mnie taką, Panie Boże, stworzyłeś, to taką mnie teraz masz. Nie stworzyłeś mnie superzdrową i silną, to teraz troszcz się o mnie. Ktoś mógłby zapytać: co to zmieniło w moim życiu? Bardzo wiele. Po pierwsze – przestałam uważać się za chorą. To prawda, że jeżdżę na wózku, wszakże w dzisiejszych czasach ludzie korzystają z różnych środków transportu i jest to normalne. A najważniejsze jest to, że zmiana sposobu postrzegania samej siebie niejako automatycznie sprawiła, iż inni także zaczęli traktować mnie jak normalną dziewczynę.
Anka Zinówko, swiadectwaanki.wordpress.com
