ADAM ŁAZAR: – Życie Ekscelencji związane jest z kard. Marianem Jaworskim. Od kiedy trwa wasza znajomość i wspólna posługa wiernym?

BP MARIAN BUCZEK: – Po odbyciu studiów w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu zostałem wyświęcony na kapłana w czerwcu 1979 r. przez bp. Mariana Rechowicza. Zostałem notariuszem Kurii Archidiecezji w Lubaczowie, sekretarzem i kierowcą biskupa. Wyjeżdżałem z nim w Polskę. Bp M. Rechowicz odwiedzał w archidiecezji krakowskiej kapłanów pochodzących z archidiecezji lwowskiej. Jednym z nich był ks. prof. Marian Jaworski, który znał mnie dobrze. Gdy w 1984 r. M. Jaworski został mianowany na biskupa i administratora apostolskiego archidiecezji lwowskiej z siedzibą powojenną w Lubaczowie, nazajutrz z ks. Całym odwiedziliśmy go w Krakowie. Zaproponował mi pozostanie w Kurii na dotychczasowych warunkach. Zgodziłem się. Od 1988 do 1991 r. byłem wicekanclerzem. Gdy papież mianował bp. M. Jaworskiego na arcybiskupa metropolitę lwowskiego w styczniu 1991 r., wyjechałem z nim do Lwowa. Byłem tam kanclerzem, od 28 lutego 1992 r. sekretarzem Konferencji Episkopatu Ukrainy obrządku łacińskiego. 4 maja 2002 r. papież Jan Paweł II mianował mnie biskupem pomocniczym archidiecezji lwowskiej. Sakrę biskupią otrzymałem w katedrze lwowskiej 20 czerwca 2002 r., konsekratorem był kard. Marian Jaworski. Papież Benedykt XVI 16 lipca 2007 r. mianował mnie koadiutorem diecezji charkowsko-zaporoskiej, a 19 marca 2009 r. biskupem diecezjalnym tej diecezji. Zastąpiłem pierwszego jej ordynariusza bp. Stanisława Padewskiego OFMCap. Współpraca z kard. M. Jaworskim trwała i trwa nadal.

– Obserwował Biskup poczynania abp. M. Jaworskiego z bliska, uczestniczył w nich. Spoglądanie bp. Mariana Jaworskiego z Lubaczowa na Lwów wynikało z potrzeby serca, tęsknoty za rodzinnym miastem czy było misją zleconą przez Stolicę Apostolską?

– Taka była potrzeba. Ze Lwowa i innych miast Ukrainy przyjeżdżali kapłani z prośbą, by bp Jaworski przyjechał do nich. Wiedzieli, że jest ich biskupem. W Eucharystii wymieniali jego imię. Bp Jaworski nie mógł spełnić tej prośby, gdyż nie otrzymywał zezwolenia na wyjazd na Ukrainę. Spotkał na inauguracji roku akademickiego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim ambasadora radzieckiego. Powiedział: – Panie Ambasadorze, ja chcę jechać do Lwowa. Ambasador odpowiedział: – Proszę przyjechać do mnie do ambasady. Porozmawiamy. Pojechaliśmy na tę rozmowę. Otrzymaliśmy propozycję: – Jedźcie jako osoby prywatne, a my i tak o wszystkim będziemy wiedzieli. Pojechaliśmy na zaproszenie prywatne jesienią 1989 r. cdn.