„Anioł Hospicjum” dla bp. Ignacego Deca

Stowarzyszenie jest organizacją społeczną prowadzącą Hospicjum Stacjonarne im. św. Jana Pawła II w Wałbrzychu. Otacza opieką paliatywną osoby ze schorzeniami nowotworowymi nie tylko w prowadzonej placówce stacjonarnej, ale także w formule hospicjum domowego – chorych na raka, którymi opiekują się ich rodziny w domach. Spieszy z fachową pomocą i radami do wielu miejsc na terenie Wałbrzycha i dziesiątków innych miejscowości powiatu wałbrzyskiego oraz powiatów ościennych.

Statuetki „Aniołów...” to symboliczna nagroda, z pomocą której zarząd stowarzyszenia PTOP każdego roku bardzo regularnie wyraża swoją głęboką wdzięczność: osobom, samorządom, władzom miast i gmin, instytucjom i firmom – za okazywaną wrażliwość, wielkie serce wobec potrzeb ciężko chorych ludzi, którymi opiekuje się hospicjum.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Uroczystość wręczenia „Aniołów Hospicjum 2016” odbyła się 25 października w Zamku Książ w sali Maksymiliana i zakończyła się koncertem dedykowanym wyróżnionym, w którym zagrali uczniowie Zespołu Szkół Muzycznych im. Stanisława Moniuszki. Gości serdecznie powitała prezes Zarządu PTOP w Wałbrzychu Renata Wierzbicka. W wydarzeniu uczestniczyło wielu gości. Osoby wyróżniane to m.in.: biskup świdnicki Ignacy Dec, poseł na Sejm RP Katarzyna Mrzygłocka, wicewojewoda dolnośląski Kamil Zieliński, starosta powiatu wałbrzyskiego Jacek Cichura, prezydent Wałbrzycha Roman Szełemej, prezes Zarządu Zamku Książ Rafał Wiernicki, burmistrzowie i wójtowie wszystkich miast i gmin wchodzących w skład powiatu wałbrzyskiego, przedstawiciele największych firm regionu, osoby prywatne wspierające hospicjum materialne i swoją pracą oraz wolontariusze.

Zaszczytne wyróżnienie –„Anioła Hospicjum” wręczali Księdzu Biskupowi prezes Renata Wierzbicka, wiceprezes PTOP Marek Karolczak i członek Zarządu stowarzyszenia Maria Majewska. Statuetki „Aniołów Hospicjum” „pofrunęły” w tym uroczystym dniu również do blisko 40 wyróżnionych osób, instytucji oraz firm. – Udzielana tak hojnie przez was wszystkich pomoc jest niezbędna, bo bez niej hospicjum nigdy nie dotarłoby do osób potrzebujących opieki paliatywnej w tak szerokim zakresie, jak czyni to teraz – podkreślał w prezentacji audiowizualnej na temat działań stowarzyszenia realizowanych w ciągu roku wiceprezes PTOP Marek Karolczak. Liczba chorych na nowotwory w naszym kraju, niestety, powiększa się. A tych na przestrzeni ostatnich 12 miesięcy wałbrzyskie hospicjum domowe i stacjonarne miało ponad tysiąc.

Poproszony o głos na zakończenie uroczystości bp Ignacy Dec w pierwszych słowach podziękował za zaproszenie i wyróżnienie jego osoby. – Wczoraj razem z biskupem pomocniczym Adamem Bałabuchem byłem w Watykanie, gdzie spędziłem wiele czasu na modlitwie przy grobie św. Jan Pawła II – mówił. – Byliśmy w Wiecznym Mieście pięć dni w ramach ogólnonarodowej pielgrzymki dziękczynnej za przyjazd papieża Franciszka do Polski na Światowe Dni Młodzieży, za Rok Jubileuszu Miłosierdzia, który się kończy, a także z okazji 1050. rocznicy Chrztu Polski. Ksiądz Biskup odniósł się też do zdania św. Jana Pawła II cytowanego na początku uroczystości, w którym on oznajmiał, że ten, kto jest darczyńcą, to sam staje się ubogacony przez tego, kto z miłością dar jego przyjmuje.

Wałbrzyskie hospicjum stacjonarne nosi imię św. Jana Pawła II. Myślę, że Wałbrzych, gdy prosił o ten patronat, wybrał doskonale. Jego osoba jest bliska nie tylko przez to, że to nasz największy rodak, jakiego mieliśmy w dziejach, ale też przez cierpienie Papieża, którego doświadczył w wyniku zamachu na jego życie i w chorobie. On nauczał nas przykładem, jak je znosić. Wiedziałem, że tutaj dzisiaj przyjadę. Modliłem się wczoraj za wszystkich chorych. Złożyłem tam przed ołtarzem wszystkie sprawy: naszej diecezji, sprawy Wałbrzycha, a także tego hospicjum. Cieszę się, że mogę od grobu św. Jana Pawła II w symboliczny sposób przekazać jego wdzięczność, jego uśmiech – przez nas zapamiętany, jego serdeczność, którą ludziom okazywał. Myślę, że nasz Papież tam w niebie cieszy się, patrząc na owocną pracę, jaką wykonujecie, posługując chorym – zakończył Ksiądz Biskup.

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.