Reklama

Niedziela Małopolska

Wróciłam z dalekiej podróży...

„Witam. Mam na imię Małgosia. Mieszkam w małopolskiej wiosce Kasinka Mała (k. Mszany Dolnej). Jestem szczęśliwą żoną i matką 6-letniej Mileny Antoniny. Lekarze mówią o mnie «chodzący cud»”. Tak rozpoczyna się list przesłany do naszej redakcji. Nadawczyni pisze, że swoje życie zawdzięcza wierze, modlitwie wielu ludzi, mądrości lekarzy i trosce fizjoterapeutów

Niedziela małopolska 13/2016, str. 4-5

[ TEMATY ]

świadectwo

Małgorzata Cichoń

W czasie walki o życie i zdrowie pani Małgosia nie rozstawała s ię z portretem św. Jana Pawła II

W czasie walki o życie i zdrowie pani Małgosia nie rozstawała s ię z portretem św. Jana Pawła II

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Jak później opowie, najlepsze, co ją mogło spotkać po traumatycznych wydarzeniach, które były jej udziałem, to wózek inwalidzki. Dziś przeciętny obserwator nie dopatrzy się u tej pięknej kobiety śladów choroby. Choć ona sama przyznaje, że nie ma tyle siły, co poprzednio. Ale czemu się dziwić, skoro prof. Jarosław Czubak z Otwocka, przedstawiając pacjentkę lekarzom tuż przed operacją, powiedział: „Jeszcze tutaj mamy panią, która wróciła z dalekiej podróży”.

Rozmawiamy z Małgorzatą Drabik i jej mamą, Heleną. Przed panią Małgosią wyłożona na stoliku dokumentacja lekarska: wypisy ze szpitala, specjalistyczne dane. Przed jej mamą – obrazki ze świętymi, modlitwy, „gidelskie winko” z sanktuarium Matki Bożej Gidelskiej „Uzdrowicielki chorych” (pani Helena smarowała nim w szpitalu spuchnięte dłonie córki – opuchlizna ustąpiła). Za chwilę do salonu wbiega Sebastianek, bratanek pani Małgosi, a ze szkoły wraca córeczka Milenka. Po jakimś czasie dołącza mąż Piotr, poszukujący okularów do pracy. Zwykły dzień, zwykłe szczęście. Tym bardziej doceniane, że mogło go nie być.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Niewinny początek

– Żyliśmy sobie spokojnie i zdrowo, mała rodzinka: ja, mąż i Milenka Antosia, nasza ukochana perełka, na którą czekaliśmy 16 lat. Jest 5 grudnia 2011 r. Milenka ma dwa i pół roczku, czeka na św. Mikołaja... Przyszedł, ale cóż z tego! Dla rodziny był to jeden z najsmutniejszych dni – wspomina pani Małgosia.

Na oczach dziecka, pogotowie zabiera mamę do szpitala. Zobaczą się dopiero za kilka miesięcy. Córeczce trudno będzie rozpoznać wychudzoną mamusię, która nie może nawet ruszyć ręką, a głos ma zmieniony od sztucznej wentylacji...

A wszystko zaczęło się bardzo niewinnie. Lekki ból gardła, osłabienie, niewielkie mdłości. Niby zapalenie krtani. Brak poprawy po kolejnym antybiotyku i kroplówce. Dramatycznie spadające ciśnienie krwi. Nagle „film się urywa”. Karetka na sygnale, szpital w Limanowej, a potem w Krakowie. Do chorej docierają ostatnie słowa lekarza: „Ja już nie wiem, co mam robić!”. Pacjentka traci przytomność.

Reklama

Walka o życie

Trafia do Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, na oddział anestezjologii i intensywnej terapii, przy ul. Skawińskiej. Zaczyna się 3-tygodniowa walka, podczas której lawinowo przechodzi zagrażające życiu choroby, m.in. zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowych, neuroboreliozę, ARDS (niewydolność wielonarządową z postępującą ostrą niewydolnością oddechową), wstrząs septyczny, niedowład czterokończynowy. Lekarze wprowadzają pacjentkę w śpiączkę farmakologiczną. W międzyczasie wykonują dziesiątki badań, próbując ustalić, co może być przyczyną takiego stanu osoby, jak dotąd zupełnie zdrowej.

Tymczasem w rodzinnej Kasince trwa modlitwa. Modli się cała rodzina, bliższa i dalsza, sąsiedzi. Także znajomi w Polsce i za granicą. W parafii odprawiane są właśnie Roraty. Na koniec Mszy św. najmłodsi losują figurkę Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem Jezus. Los pada na... Milenkę. Parafianie mają łzy w oczach. A w rodzinę wstępuje nowa nadzieja. Ówczesny katecheta, ks. Konrad Kozioł, prosi nawet samego kard. Stanisława Dziwisza o modlitwę w intencji młodej mamy, walczącej o życie.

Pochodząca z Kasinki Małej, s. Beata, józefitka, posługująca w domu generalnym Księży Marianów w Rzymie, gdy tylko dowiaduje się o sytuacji swojej krajanki, bierze jej zdjęcie (miała je, bo pani Małgosia była na weselu jej siostry). Udaje się do Bazyliki św. Piotra w Rzymie. Kładzie fotografię na płycie nagrobnej św. Jana Pawła II, a znajomy marianin, ks. Zbigniew Piłat, odprawia tam Eucharystię.

Podróże w śpiączce

– O tym wszystkim opowiedziano mi, gdy wybudziłam się już ze śpiączki – zaznacza pani Małgosia. – To, co działo się ze mną podczas niej, jest dla mnie dotąd niezrozumiałe, a zarazem niesamowite.

Przez trzy tygodnie nie docierało do mnie nic ze świata zewnętrznego. Mimo to miałam świadomość, że jestem chora i mam dziecko, które traci mamę. Zaczęłam w myślach szukać nowej mamy dla Milenki. Ukazywały mi się młode, piękne dziewczyny. Wybrałam jedną, najpiękniejszą. Przedstawiłam ją córce, a ona na to: „Mamuś, zamknij te swoje piękne oczka i pośpij jeszcze”.

Reklama

Później zobaczyłam nad sobą rodzinę i mieszkających w Austrii znajomych moich rodziców. Ich dwie córki są lekarzami. We śnie wszyscy znali się na medycynie. Próbowali mnie leczyć, opiekowali się mną. Zwłaszcza głowa rodziny, który w rzeczywistości jest... inżynierem. Gdy odzyskałam świadomość, dowiedziałam się, że również oni, w górskim, alpejskim kościołku, zamówili w mojej intencji Mszę św. Szukali pomocy, bardzo interesowali się, co u mnie.

Jeden z ostatnich obrazów to ten, że wsiadam do pociągu (stukot kół towarzyszył mi w zasadzie przez cały czas – może to dźwięk aparatury medycznej?). Docieram na lotnisko. Tam spotykam... kard. Stanisława Dziwisza i odważnie proszę go o pomoc. Tu padają słowa, których nie zapomnę nigdy: „Dla ciebie jest tylko jeden lekarz – w Watykanie. Musimy tam jechać razem, pomogę ci go znaleźć”.

Jak to kobieta, zastanawiam się, czy jestem odpowiednio ubrana na taką podróż... Wsiadamy oboje do samolotu. Kardynał ma na sobie szaty liturgiczne, łącznie z nakryciem głowy, tak jak znam go z ważnych uroczystości religijnych. Zaprasza mnie, bym usiadła obok niego i cały czas rozmawiamy.

Powrót do żywych

W końcu spostrzegam wokół siebie niezliczoną ilość palących się świec. Widzę kapłana, który trzyma w ręku złotą monstrancję i błogosławi mnie. Wszystko odbywa się w atmosferze przepełnionej błogim spokojem, jasnością i ciepłem... W takim otoczeniu, po trzech tygodniach budzę się, mocno zdziwiona, że jestem... w szpitalnej sali. Widzę nad sobą uśmiechnięte twarze męża i mamy. Pierwsze zdanie, jakie do nich wypowiadam: „Nie mówcie mi, że jestem chora, przecież dopiero co wróciłam z Rzymu, od Jana Pawła II!”.

Reklama

Tak zaczął się mój powrót do „świata żywych”. Ważyłam ok. 40 kilogramów (wcześniej ok. 65). Moje ciało przeszywał wielki ból. Byłam sparaliżowana, potrafiłam ruszyć tylko jednym palcem u dłoni. Pamiętam, jak już w Limanowej, gdzie wróciłam ze Skawińskiej, musiałam podpisać jakiś dokument. Mówię do pielęgniarki, że nie dam rady, a ona na to, że wystarczy postawić krzyżyk. I tego nie potrafiłam.

Rozpoczęła się kilkumiesięczna rehabilitacja. Mimo cierpienia, którego ciągle doświadczałam, wierzyłam, że kiedyś będę chodzić. I tak się stało. 21 marca 2012 r. o własnych siłach opuściłam szpital w Zakopanem. Idąc długim korytarzem, w otoczeniu rodziny, widziałam, jak z pokojów wychodzą pacjenci i personel, bijąc mi brawo. Chylę czoła przed wszystkimi lekarzami i rehabilitantami, którym przyszło ze mną współpracować. Dziękuję m.in. dr. Wiesławowi Królikowskiemu wraz z całym zespołem z Krakowa, dr. Dariuszowi Grzywnowiczowi z Wojewódzkiego Szpitala Rehabilitacyjnego w Zakopanem wraz ze wspaniałymi fizjoterapeutami, dr. Wojciechowi Kąckiemu, Ani – rehabilitantce ze szpitala w Limanowej, prof. Jarosławowi Czubakowi oraz dr. Andrzejowi Sionkowi z Kliniki Ortopedii w Otwocku za mistrzowskie wykonanie trudnej operacji biodra.

Moc modlitwy

Opowiedziałam tę historię z potrzeby serca. Jej pomyślne zakończenie zawdzięczam modlitwie i wstawiennictwu u Boga św. Jana Pawła II. We wszystkich szpitalach, także podczas operacji, był ze mną obrazek z relikwiami Papieża. Mąż i mama, odwiedzając mnie w Krakowie, codziennie wstępowali do łagiewnickiego sanktuarium, odmawiając Koronkę do Bożego Miłosierdzia.

Pragnę podziękować wszystkim, którzy modlili się za mnie, pocieszali, wspierali dobrym słowem i odwiedzali w szpitalach (jak ja czekałam na te odwiedziny!). Dziękuję także moim współtowarzyszom z sal szpitalnych: p. Łucji z Jaworzna, Magdalenie, Leszkowi z Wadowic. Spotkałam tam ludzi – Aniołów.

Mam marzenie, by pojechać kiedyś z całą rodziną do Rzymu, uklęknąć przed grobem św. Jana Pawła II i osobiście podziękować za otrzymane łaski. By spełnił się ten „śpiączkowy” sen. Śmieję się, że już nie musi to być koniecznie podróż samolotem i u boku Księdza Kardynała...

2016-03-22 11:14

Ocena: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Patrząc przez Krzyż ku Niebu

Niedziela Ogólnopolska 12/2018, str. 22-23

[ TEMATY ]

książka

świadectwo

Archiwum s. Bożeny Leszczyńskiej OCV

S. Bożena Leszczyńska OCV i Marcinek, którego Bóg powołał do Nieba 3 maja 2017 r. Mama Marcinka w podziękowaniu za książkę napisała, że jest ona „bardzo potrzebna w niesieniu własnego krzyża”

S. Bożena Leszczyńska OCV
i Marcinek, którego Bóg
powołał do Nieba 3 maja 2017 r.
Mama Marcinka w podziękowaniu
za książkę napisała,
że jest ona „bardzo potrzebna
w niesieniu własnego krzyża”

„W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie,/ W krzyżu miłości nauka. Kto Ciebie, Boże, raz pojąć może,/ Ten nic nie pragnie, ni szuka...”. Któż z nas nie śpiewał tej pieśni? Kto choć raz nie zamyślił się nad jej przesłaniem?

Gdybym jednak zapytała o autora tekstu, zapewne niewiele osób potrafiłoby udzielić poprawnej odpowiedzi. W tej grupie do niedawna byłam i ja. Ale lektura książki pt. „«W Krzyżu – miłości nauka...». Życie i twórczość ks. Karola Antoniewicza SJ (1807-1852)”, którą napisała s. Bożena Leszczyńska OCV, sprawiła, że poznałam niezwykłego twórcę.

CZYTAJ DALEJ

Tak, proszę, Jezu Chryste, obmyj mnie

[ TEMATY ]

homilia

rozważania

Pio Si/pl.fotolia.com

Rozważania do Ewangelii J 13, 1-15.

Wielki Czwartek, 28 marca

CZYTAJ DALEJ

Nuncjusz Apostolski w Wielki Czwartek: Każdy dobry uczynek względem drugiego człowieka jest posługą mycia nóg

2024-03-29 08:56

[ TEMATY ]

nuncjusz

Wielki Czwartek

Nuncjusz Apostolski

Episkopat news

Każdy dobry uczynek względem drugiego człowieka - zwłaszcza cierpiącego i tego, który nie cieszy się wielkim poważaniem - jest posługą mycia nóg. Do tego właśnie wzywa nas Pan: uniżyć się, nauczyć się pokory i odwagi dobroci - mówił Nuncjusz Apostolski w Polsce abp Antonio Guido Filipazzi w homilii Mszy św. Wieczerzy Pańskiej, której przewodniczył w Sanktuarium Narodowym św. Andrzeja Boboli w Warszawie.

Nuncjusz Apostolski przypomniał, że Mszą św. Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna się święte Triduum Paschalne. „Na początku świętego Triduum prośmy przede wszystkim o łaskę głębokiego poruszenia serc wielkością tajemnic, które są celebrowane w tych dniach. Prośmy o łaskę przeżycia tych tajemnic dogłębnie i duchowo, a nie szybko i powierzchownie” - zaznaczył.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję