Redakcja „Mojego Pisma Tęcza” w najnowszym numerze (listopad-grudzień 2015) zastanawia się, jak wygląda Pan Bóg, i wyrusza na poszukiwanie Jego śladów. Przepytuje bp. Antoniego Długosza, księdza poetę, kleryka z głową pełną świeżej wiedzy, pilnie uczącego się na kapłana. Redaktor Ania odbywa w studiu radiowym „Niedzieli” debatę z dziećmi, które bardzo chętnie opowiadają o swoich spotkaniach z Panem Bogiem. Od biskupa Antoniego dowiadujemy się, że Pan Bóg jest Duchem i nie możemy Go zobaczyć, chociaż jest wszędzie obecny. Ale z miłości do człowieka posłał z Nieba na Ziemię swojego Syna, który powiedział: „Kto Mnie widzi – widzi Boga Ojca. Ja i Bóg Ojciec jedno jesteśmy”.
Redakcyjne dzieci nieźle sobie poradziły, gdy mówiły o Bogu. Zdaniem jednego z przedszkolaków, Bóg jest jak jego tata. Ciekawe, skąd te mądre dzieci wiedziały, co wkrótce papież Franciszek przekaże w jednej z październikowych katechez podczas audiencji generalnej w Watykanie. A Ojciec Święty przypomniał słowa Pana Jezusa, że aniołowie dzieci odzwierciedlają spojrzenie Boga i Bóg nigdy nie traci dzieci z oczu (por. Mt 18, 10). „Od chwili urodzenia dziecko jest gotowe, by czuć się kochanym przez Boga” – mówił Ojciec Święty i stanowczo podkreślił, że „nigdy nie wolno naruszać delikatnej, tajemniczej relacji między Bogiem a duszą dzieci”.
Możemy być bliżej Boga w czasie odmawiania Modlitwy Pańskiej – podpowiadają redaktorzy „Mojego Pisma Tęcza”. W modlitwie tej zwracamy się bezpośrednio do Boga słowami: „Ojcze nasz”, możemy też mówić tak po prostu: „Tatusiu”. Tą modlitwą od ponad dwóch tysięcy lat modlą się na całym świecie i dorośli, i dzieci, podążający drogami świętości ku Niebu, jak Antonietta Meo. To włoska dziewczynka chora na raka kości, której nawet amputowano nogę, aby zatrzymać chorobę. Gdy Antonietta umierała w wielkich cierpieniach, mając zaledwie 7 lat, pocieszała swoich rodziców, mówiąc, że spieszy się do Jezusa. Antonietta dziękowała Bogu za swoją chorobę, która – w jej rozumieniu – stanowiła drogę dotarcia do Nieba. Zawsze była blisko Boga przez swojego anioła. Wieczorem, kiedy kładła głowę na poduszce, zostawiała trochę wolnego miejsca i mówiła: „To jest miejsce dla mojego Anioła. Prawda, mamo, że śpi obok mnie?”. Takiej wiary życzę dzieciom i nam wszystkim, których Bóg zna po imieniu.
2 lutego obchodzone jest w Kościele święto Ofiarowania Pańskiego, potocznie zwane świętem Matki Bożej Gromnicznej. Bardzo pięknie o tym święcie pisze Anselm Grün - mnich benedyktyński: "Święto Ofiarowania
Pańskiego zaprasza nas, by przyjąć Chrystusa do wewnętrznej świątyni naszego serca. Wesele między Bogiem i człowiekiem odbywa się wtedy, gdy pozwalamy wejść Chrystusowi do wewnętrznej świątyni zamku naszej
duszy. Znajduje to swój wyraz podczas święta w procesji ze świecami. Na rozpoczęcie Eucharystii wspólnota zbiera się w ciemnym przedsionku kościoła. Kapłan święci świece i zapala je. Następnie wszyscy
wchodzą z płonącymi świecami do kościoła. Jest to obraz tego, że do świątyni naszej duszy wchodzi światło Jezusa Chrystusa i rozświetla wszystko, co jest tam jeszcze ciemne i jeszcze nie wyzwolone".
Nazwy tego święta są dość zróżnicowane. Lekcjonarz armeński podaje, że obchodzono je w "czterdziestym dniu od narodzenia naszego Pana Jezusa Chrystusa". W V w. pojawiły się w brzmieniu greckim określenia
hypapante, tzn. święto spotkania i heorte ton kataroion - święto oczyszczenia. Te dwa określenia rozpowszechniły się w Kościele zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie. W liturgii bizantyjskiej do dziś
nosi ono nazwę hypapante. Nazwę tę spotykamy także w Sakramentarzu gregoriańskim w tradycji rzymskiej. Określeniem "oczyszczenia" posłużył się Mszał z 1570 r. Mszał Pawła VI opowiedział się za In presentatione
Domini - Ofiarowanie Pańskie.
Różna była data obchodzenia tego święta. Wschód liczył 40 dni od Objawienia Pańskiego, natomiast Zachód od 25 grudnia, które było i jest świętem Narodzenia Pańskiego. Stąd Kościoły wschodnie świętowały
Ofiarowanie Pańskie 14 lutego, zaś liturgia rzymska - 2 lutego. Mszał papieża Pawła VI przewiduje na ten dzień oddzielną prefację, która sławi Boga za to, że Maryja przyniosła do świątyni Jezusa, przedwiecznego
Syna Bożego, że Duch Święty ogłosił Go chwałą ludu Bożego i światłem dla narodów. Motyw ten leży u podstaw tego święta, pojawia się w modlitwach i w Ewangelii: "Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia
według Prawa Mojżeszowego, Maryja i Józef przynieśli Dzieciątko do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć
w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego" (Łk 2, 22-23).
Motyw światła jest charakterystyczny do tego stopnia, że w niektórych krajach Msza św. 2 lutego nosi nazwę Mszy światła. W tym dniu w jakiejś mierze dominuje procesja ze świecami podczas śpiewania
antyfony: "Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela".
Święto Ofiarowania Pańskiego w liturgii wschodniej znane jest jako święto Spotkania (Hypapante). Inną jego nazwą jest Candelora, czyli święto Światła. Polska pobożność ludowa zna je jako święto Matki Bożej Gromnicznej. Od 1997 r. z woli św. Jana Pawła II jest to także Światowy Dzień Życia Konsekrowanego.
To święto było uroczyście celebrowane już w IV wieku w Jerozolimie, gdzie miało miejsce wydarzenie opisane przez św. Łukasza (2, 22-38). Obchodzono je wówczas 14 lutego, w ścisłym związku z Bożym Narodzeniem, które świętowano 6 stycznia.
Prymas Polski abp Wojciech Polak przewodniczył 1 lutego Mszy św. w intencji wszystkich wiernych archidiecezji gnieźnieńskiej, w rocznicę poświęcenia bazyliki prymasowskiej. Dzień ten ustanowił kard. Stefan Wyszyński, konsekrując 1 lutego 1959 roku w regotyzowanej świątyni nieistniejący już neogotycki ołtarz.
„Dzisiaj dzień poświęcenia naszej bazyliki prymasowskiej, archikatedry, matki i głowy wszystkich kościołów w Polsce. Dziękujemy Bogu za ten dom boży, który jest dla nas przybytkiem Najwyższego” - mówił na początku Mszy św. abp Wojciech Polak, wspominając krótko wielowiekowe dzieje gnieźnieńskiej świątyni, sięgające czasów Mieszka I, Bolesława Chrobrego, początków archidiecezji i metropolii gnieźnieńskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
