Ziemia szczecińsko-kamieńska kryje w sobie niejedną Bożą tajemnicę, to oczywiste… Tajemnicą, która obejmuje każdą ziemię i historię, jest Krzyż Jezusa Chrystusa, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana. Nie znajdzie wyczerpującej odpowiedzi ten, kto stawia pytanie o Krzyż. Niewątpliwie jest on szczególnym znakiem i słowem w tej części Kościoła. Słowem na wiele sposobów wypowiadanym.

Słowo Krzyża we Wspólnocie Sióstr Uczennic Krzyża

Święto Podwyższenia Krzyża jest również szczególne dla Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża, która jako instytut zakonny o charakterze apostolskim na prawie diecezjalnym pragnie odpowiedzieć na miłość Boga oraz uczestniczyć w zbawczej misji Chrystusowego Krzyża i Kościoła przez publiczną profesję zakonną czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Historia Wspólnoty wpisuje się w historię mężczyzn i kobiet, którzy od zarania Kościoła przez praktykowanie rad ewangelicznych chcieli iść za Chrystusem i naśladować Go.

W Roku Życia Konsekrowanego, w 33. roku istnienia Wspólnoty, po odpowiednim rozeznaniu, Kościół uznał i publicznie potwierdził ewangeliczną misję i autentyczność charyzmatu przekazanego przez Założycielkę Wspólnoty s. Helenę Christianę Mickiewicz. Odbyło się to 14 września w bazylice archikatedralnej w Szczecinie, podczas uroczystej Eucharystii, której przewodniczył abp Andrzej Dzięga, metropolita szczecińsko-kamieński.

Światło początku…

Wspólnota powstawała w Kaliszu „u boku” św. Józefa. Jednak szczególny moment to dzień 14 sierpnia 1982 r. Tego dnia s. Christiana Mickiewicz, wraz z dziewczętami zgromadzonymi na rekolekcjach w Wągrowcu, poprowadziła specjalne czuwanie. Kronika Wspólnoty tak opisuje tę noc: „Tuż przed północą zapłonęło pięć świec w dłoniach klęczących pierwszych kandydatek do nowej Wspólnoty. Znak płonących świec w tej nocnej porze miał im uświadomić, że trzeba być światłem pośród ciemności nocy grzechu, że trzeba być żertwą ofiarną, by błagać o ratunek dla świata (…). W święto Wziętej do Nieba Maryi, 15 sierpnia, pięć kandydatek zawierzyło swe życie Matce Bożej (Matce i Przełożonej powstającego dzieła) i przyjęło nowe imiona, które wyrażały duchowość rodzącej się Wspólnoty: dać maksimum wysiłku dla ratowania dusz ludzkich, służyć każdemu człowiekowi, nie pogardzać grzesznikiem – pomóc mu powstać oraz rezygnować ze szczęścia osobistego dla większych spraw. Tak rozpoczęło się życie nowej Wspólnoty o nieznanej jeszcze wtedy nazwie. Nazwa była ukryta w sercu Boga. Ale od początku siostry były świadome, że „prawdziwe ratowanie człowieka doprowadzi tam, dokąd Duch Święty doprowadził Maryję – pod Krzyż”.

W Kościele

14 kwietnia 1984 r. podczas modlitwy pojawiła się w s. Christianie myśl, by udać się do bp. Kazimierza Majdańskiego z prośbą o przyjęcie do diecezji szczecińsko-kamieńskiej i objęcie pasterską opieką. Spotkanie to miało miejsce w Wielki Czwartek 1984 r., a już następnego dnia – w Wielki Piątek – bp Kazimierz spotkał się z pierwszymi kandydatkami.

15 września 1984 r. nastąpiło oficjalne przyjęcie Wspólnoty na teren diecezji. Na przestrzeni lat Wspólnota rozwijała się, powstawały nowe domy, rozszerzał się zakres działalności apostolskiej, tworzyły się wspólnoty świeckich Uczniów Krzyża. Coraz bardziej konkretyzował i uzewnętrzniał się charyzmat Wspólnoty.

Światło na codzienność

„Nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa i to Ukrzyżowanego...”. Charyzmat Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża rodził się najpierw w sercu Założycielki, która pracując jako katechetka, boleśnie przeżywała oddalanie się ludzi od Boga. Narastało w niej pragnienie, by Bóg, który nas ukochał, był także przez wszystkich poznany i kochany. Rodziło się w siostrze przekonanie o potrzebie „nowych ludzi”, którzy ofiarują swoje życie za tych, którzy są najdalej od Boga.

Historyczna noc z 14/15 sierpnia 1982 r., kiedy pierwsze kandydatki powierzyły się Bogu, składając swoje życie w ofierze za Kościół Święty, a w szczególny sposób za tych, którzy są najdalej od Boga, wypełnia się, z łaski Boga, w 33-letniej historii Wspólnoty. I w tym, co przyniesie przyszłość. Siostry przynaglane pragnieniem Boga, „aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2, 4) chcą odpowiadać na potrzeby współczesnego świata. Benedykt XVI w homilii na rozpoczęcie Roku Wiary powiedział: „Rozprzestrzeniła się pustka. Ale właśnie, wychodząc od doświadczenia tej pustyni (…), możemy odkryć na nowo radość wiary, jej życiowe znaczenie dla nas. Na pustyni odkrywa się wartość tego, co jest niezbędne do życia; i tak we współczesnym świecie istnieją niezliczone znaki pragnienia Boga, ostatecznego sensu życia, często wyrażane w formie ukrytej czy negatywnej. Na pustyni trzeba nade wszystko ludzi wiary, którzy swym własnym życiem wskazują drogę ku Ziemi Obiecanej i w ten sposób uobecniają nadzieję. Dziś bardziej niż kiedykolwiek ewangelizowanie oznacza bycie świadkiem nowego życia, przemienionego przez Boga, i w ten sposób wskazywanie drogi”.

Siostry Uczennice Krzyża są posłane, aby wspólnie z ludźmi świeckimi, stając pod Krzyżem Jezusa, razem z Nim wznosić wytrwałe, usilne, głośne wołanie do Boga Ojca i codzienne ofiarowywanie tego, co przeżywają, za tych, których szczęście wieczne jest zagrożone. Wyraża się to w modlitwie: „Panie, ratuj braci!”.

Doświadczając mocy Boga i własnej kruchości, siostry pragną stawać się uczennicami Krzyża. Tą mądrością Krzyża chcą dzielić się z braćmi w drodze. W taki sposób widzą swoją misję – jako pielgrzymkę na pustyniach współczesnego świata, w której trzeba nieść tylko to, co istotne: zawierzając życie Maryi, w jedności ze Zbawicielem, głosić miłość Ojca i składać w ofierze miłości swoje życie za tych, którzy są daleko od Boga. I w tym duchu formować apostołów świeckich.

Misję formowania świeckich apostołów siostry uważają za szczególny dar od Boga i realizują ją na wiele sposobów: przez modlitwę, ewangeliczne siostrzane życie, głoszenie Ewangelii świadectwem życia i słowem. Posłannictwo Wspólnoty dokonuje się także przez spotkania indywidualne i systematyczną pracę z grupami dzieci, młodzieży, dorosłych, osób starszych, chorych oraz z rodzinami. Miejscem formacji świeckich jest również dom kontemplacyjny Wspólnoty – dom modlitwy i ciszy – który jest ukierunkowany na pogłębienie przyjaźni z Bogiem. Ponadto przy Wspólnocie istnieje Centrum Formacji Świeckich z siedzibą w Szczecinie-Dąbiu. Na stronie internetowej Wspólnoty znaleźć można zaproszenia skierowane do osób świeckich. Zaproszenia bardzo różne, jednak o tym samym mianowniku: na różne sposoby przekazywać orędzie o zbawieniu i do tej misji przygotowywać świeckich.